Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w RP
Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Rzeczypospolitej Polskiej – wolny Kościół protestancki nurtu ewangelikalnego, polski przedstawiciel tradycji ruchu ewangelicznych chrześcijan, założonego w Rosji przez Jana Prochanowa. Członek Międzynarodowej Federacji Wolnych Kościołów Ewangelicznych. Siedzibą władz jest miasto stołeczne Warszawa. Wpisany jest do rejestru Kościołów i związków wyznaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w dziale A, pod nr 27[2]. Wydaje własny organ prasowy – miesięcznik Głos Ewangeliczny. W 2022 roku Kościół zrzeszał 2748 wiernych w 52 zborach[1]. Prezbiterem Naczelnym (zwierzchnikiem) Kościoła jest pastor Leon Dziadkowiec[3].
Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||||
Chrześcijaństwo └ Protestantyzm └ Ruch ewangelicznych chrześcijan | |||||||||||
Ustrój kościelny | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwierzchnik • tytuł zwierzchnika |
Leon Dziadkowiec | ||||||||||
Zasięg geograficzny | |||||||||||
Członkostwo | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Strona internetowa |
Charakterystyka
edytujKościół należy do rodziny tzw. wolnych kościołów protestanckich. Jego zasady wiary opierają się na nauczaniu Jezusa i apostołów, zapisanym w Nowym Testamencie, i odwołują się do ideałów pierwszych chrześcijan. Ewangeliczni chrześcijanie utożsamiają się również z ideami Reformacji, będącej „powrotem do źródła”, którym dla chrześcijan jest Pismo Święte. Określenie „ewangeliczny” pochodzi od Ewangelii, czyli Dobrej Nowiny o zbawieniu, dzięki której każdy człowiek może dostąpić pojednania z Bogiem i doświadczyć przemiany życia.
Ewangeliczni chrześcijanie wierzą, że naśladowanie Jezusa jest nie tylko religią, ale – przede wszystkim – sposobem życia zaspokajającym najgłębsze potrzeby człowieka; podkreślają też konieczność nawrócenia jako świadomej, osobistej decyzji, która nie może być dziedziczona po rodzicach lub zastąpiona religijnymi obrzędami.
Historia
edytujRuch ewangelicznych chrześcijan został zapoczątkowany w Rosji w 1884 roku przy kluczowym współudziale Jana Prochanowa, zwanego w tym środowisku „reformatorem Wschodu”. Pierwsze nabożeństwa ewangelicznych chrześcijan na ziemiach polskich zaczęto organizować w 1908, a w 1909 powstał pierwszy polski zbór. W oparciu o wspólnoty tego wyznania utworzono Związek Ewangelicznych Chrześcijan, który po połączeniu ze Związkiem Zborów Słowiańskich Baptystów jako Związek Słowiańskich Zborów Ewangelicznych Chrześcijan i Baptystów uzyskał w 1927 legalizację[4]. Baptyści szybko jednak zrezygnowali z przynależności do tej denominacji i zdecydowali się na odrębną działalność.
Ewangeliczni chrześcijanie prowadzili ożywioną działalność ewangelizacyjną wśród młodzieży, służbę muzyczną, charytatywną i wydawniczą. Przed wybuchem wojny Związek liczył 131 zborów, 1 223 placówki i stacje misyjne, 18 500 członków (27 000 włączając dzieci), 112 chórów, 2 sierocińce i 1 szkołę biblijną. Czołowymi działaczami byli Ludwik Szenderowski sen., Ludwik Szenderowski jr., Franciszek Więckiewicz.
W czasie okupacji zbory należące do Związku były częścią denominacji zatwierdzonej przez władze Generalnego Gubernatorstwa pn. Związek Nieniemieckich Ewangelicko-Wolnokościelnych Zborów (baptyści)[5].
Po II wojnie światowej większość zborów znalazła się za wschodnimi granicami Polski. W 1946 władze polskie uznały ważność przedwojennej legalizacji Związku Ewangelicznych Chrześcijan, a w 1947 roku z inicjatywy Związku utworzono Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (ZKE), do którego przyłączyły się cztery inne wspólnoty o charakterze ewangelicznym (dwie z nich w 1953), tworząc największy w Polsce ewangelikalny Kościół protestancki. W ZKE do grona czołowych przedstawicieli Ugrupowania Ewangelicznych Chrześcijan należeli Ludwik Szenderowski jr., Franciszek Więckiewicz, Kazimierz Muranty, Kazimierz Najmałowski, Antoni Pliński i Tadeusz Jarosz. W 1988 nastąpił rozpad ZKE i pośród powstałych na jego podstawie wspólnot, ukształtował się Kościół Ewangelicznych Chrześcijan, będący kontynuatorem Związku Ewangelicznych Chrześcijan. Kościół w 1990 został wpisany do Rejestru Kościołów i innych związków wyznaniowych pod nr 27.
Zwierzchnicy Kościoła:
- 1988–1991 – Antoni Pliński
- 1991–1995 – Tadeusz Tołwiński
- 1995–1998 – Jan Tomczyk
- 1998–2004 – Henryk Karzełek
- 2004–2007 – Jacek Duda
- 2007–2016 – Tadeusz Tołwiński[6]
- 2016–2020 – Cezary Komisarz[7]
- od 2020 – Leon Dziadkowiec
Doktryna
edytujNauka Kościoła jest zbieżna z szeroko rozumianą doktryną ewangelikalną. Akcentuje się w niej grzeszność człowieka, jego niezdolność do poprawy własnymi siłami oraz potrzebę przyjęcia zbawienia, które jest „dostępne za darmo” – przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Świadome przyjęcie zbawienia i opowiedzenie się za Bogiem jest (w teologii Kościoła) określane jako nawrócenie. Kościół Ewangelicznych Chrześcijan bywa nazywany „kościołem wyboru”, co znaczy, że jego wierni stali się jego członkami w świadomy sposób (dzieci są pod opieką Zborów, ale nie są ich członkami). Zbory Kościoła praktykują dwa ustanowienia Chrystusa: chrzest przez zanurzenie w wodzie, udzielany na podstawie wyznania wiary oraz Wieczerzę Pańską, sprawowaną pod dwiema postaciami – chleba i wina. Szafarzem chrztu i Wieczerzy Pańskiej może być każdy wierzący za zgodą zboru.
Credo Kościoła:
Wierzymy w:
- Nieomylność całości Pisma Świętego, jako Słowa Bożego natchnionego przez Ducha Świętego (2 Tm 3:16).
- Trójjedynego Boga – Ojca, Syna i Ducha Świętego (Łk 3:21–22, 2 Kor 13:13).
- Synostwo Boże Jezusa Chrystusa, poczętego z Ducha Świętego (Mt 1:20–23).
- Śmierć Jezusa Chrystusa za grzechy świata i jego zmartwychwstanie w ciele (Łk 24:36–49).
- Wniebowstąpienie i powtórne przyjście Jezusa Chrystusa (Dz.Ap. 1:11, Obj 20:6).
- Wieczne Życie jako dar Bożej Łaski (Ef 2:8–10) i wieczne potępienie jako wyraz Bożej sprawiedliwości w wypadku odrzucenia Bożej Łaski (Jan 3:18)
Z wyznawania zasad biblijnych wynikają następujące potrzeby:
- Nawrócenia się (Dz.Ap. 3:19)
- Odrodzenia przez Słowo Boże i Ducha Świętego (1 P 1:23, Tyt 3:5)
- Przyjęcia chrztu wiary przez zanurzenie (Mar 16:16)
Organizacja, działalność i struktura
edytujOrganami Kościoła jako całości są: Synod Kościoła (organ stanowiący) i Rada Kościoła (organ wykonawczy). Podstawowymi jednostkami organizacyjnymi Kościoła są autonomiczne zbory (w rozumieniu kościołów lokalnych). Na czele każdego zboru stoi rada zboru, do której – z urzędu – wchodzi pastor.
Kościół składa się z 52 zborów, placówek i stacji misyjnych, zrzeszających łącznie 2300 wiernych w ramach pięciu okręgów. Zbory Kościoła prowadzą działalność ewangelizacyjną, duszpasterską i charytatywno-społeczną. Przy wielu zborach działają służby pomocy ludziom uzależnionym od alkoholu i narkotyków, punkty pomocy społecznej oraz świetlice środowiskowe. Organizowany jest również wakacyjny wypoczynek dla dzieci z ubogich rodzin oraz z domów dziecka.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Dominik Rozkrut (red.), Mały Rocznik Statystyczny Polski, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny, 2023, s. 117-118, ISSN 1640-3630 .
- ↑ Rejestr kościołów i innych związków wyznaniowych MSW
- ↑ Rada Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce. kech.pl. [dostęp 2021-06-12]. (pol.).
- ↑ Henryk Ryszard Tomaszewski , Wspólnoty chrześcijańskie typu ewangeliczno-baptystycznego na terenie Polski w latach 1858–1939, Warszawa: Wydawnictwo Uczelniane Wyższego BaptystycznegoSeminarium Teologicznego, 2006, s. 104, ISBN 83-88497-11-1, OCLC 189662995 .
- ↑ Henryk Ryszard Tomaszewski , Baptyści w Polsce w latach 1918–1958, Warszawa: Kompas II, 2008, s. 225, ISBN 978-83-925744-2-2, OCLC 836612126 .
- ↑ Janusz Sobiech: Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce w latach 1988–2013. W: Bóg dotrzymuje Słowa. Księga jubileuszowa prezbitera Konstantego Wiazowskiego. pod red. M. Wicharego. Warszawa: Wydawnictwo Uczelniane Wyższego Baptystycznego Seminarium Teologicznego w Warszawie Wydawnictwo Słowo Prawdy, 2015, s. 206–209. ISBN 978-83-88497-19-3.
- ↑ Sprawozdanie z XII Synodu Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan w RP [online], kech.pl [dostęp 2016-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-09] .
Bibliografia
edytuj- Noemi Modnicka, Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce jako Kościół wyboru. Analiza etnologiczna wspólnoty religijnej, Wydawnictwo Nomos, Kraków 2010
- Janusz Sobiech, Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce w latach 1988–2013, [w:] Bóg dotrzymuje Słowa. Księga jubileuszowa Konstantego Wiazowskiego, red. Mateusz Wichary, Warszawa 2015, ISBN 978-83-88497-19-3, s. 201–227
- Ludwik Szenderowski jr, Ewangeliczni chrześcijanie. Ruch odrodzeniowo-reformatorski w historycznym Kościele chrześcijańskim. Rys historyczny (XIX–XX w.), The Slavic Gospel Association, Wheaton Ill. 1982.
Linki zewnętrzne
edytuj- Kościół Ewangelicznych Chrześcijan w Polsce, strona oficjalna
- Przybyli ze wschodu – historia Kościoła Ewangelicznych Chrześcijan
- Relacja filmowa z obchodów 100-lecia Kościoła
- Relacja TVP z obchodów 100-lecia Kościoła
- Alians Ewangeliczny w Polsce, strona oficjalna (strona archiwalna). aliansewangeliczny.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-10)].
- Międzynarodowa Federacja Wolnych Kościołów Ewangelicznych, strona oficjalna