Kolej Zakaukaska
Kolej Zakaukaska[1][2], Kolej Transkaukaska[3][4] (ros. Закавказская железная дорога, ang. Transcaucasus Railway) – kolej działająca w Imperium Rosyjskim i ZSRR, na obszarze trzech ówczesnych Socjalistycznych Republik Radzieckich: Gruzińskiej, Armeńskiej i Azerbejdżańskiej, czyli na tzw. Kaukazie Południowym (nazywanym także Zakaukaziem).
 Sieć kolei | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | |
| Data założenia |
1871 |
| Data likwidacji |
1991 |
Historia edytuj
Początkowo kolej była budowana jako prywatna Kolej Poti-Tyfliska (Poti-Tifliskaja żeleznaja doroga), od 1879 roku funkcjonowała jako Koleje Zakaukaskie (Zakawkazskije żeleznyje dorogi)[5]. Zarząd kolei i siedziba spółki mieściły się w Tiflisie (obecne Tbilisi, będące stolicą Gruzji)[5]. W 1872 roku ukończono budowę pierwszej linii, która połączyła dwa gruzińskie miasta – Poti i Tiflis[5]. W 1883 roku ukończono linię Baku – Tifilis – Batumi[5]. Kolejne linie były budowane ze środków państwowych: w 1894 roku Michajłowo – Bordżomi, w 1899 roku Tifilis – Kars, w 1902 roku Aleksandropol – Erywań, po czym dalsze[5]. W 1893 roku kolej została przekazana Ministerstwu Transportu (ros. MPS)[5]. W 1913 roku jej długość wynosiła 1767 wiorst (1885 km) i miała m.in. 646 parowozów[5]. W 1918 roku koleje zakaukaskie zostały znacjonalizowane przez władzę radziecką[5].
W 1925 roku uruchomiono linię kolejową z Leninakanu do Artiku, dziesięć lat później relację Brotseula – Ckaltubo z odgałęzieniem do stacji Gumbrin; następnie linię z Gori do miast Cchinwali i Senaki (1940), Trasę Czarnomorską (1942) oraz linię Suchumi – Adler[6].
Kolej Zakaukaska za czasów swojego działania została całkowicie zelektryfikowana. Procedurę elektryfikacji rozpoczęto w roku 1932. W 1996 roku, z okazji elektryfikacji 25 000 kilometrów kolei państwowych, na stacji w dzisiejszym Dedoplisckaro, ustawiono pamiątkowy słup z napisem „25 000 km”. Elektryfikację na terytorium Gruzji zakończono w 1967 roku, zaś na terytorium Armenii pięć lat później – w roku 1972. Koleje na terytorium Azerbejdżanu nie należały już wówczas do Kolei Zakaukaskiej, były zarządzane przez Koleje Azerbejdżańskie[6][7].
Kolej Zakaukaska odegrała ważną rolę we wprowadzaniu trakcji elektrycznej. Na odcinku przez Przełęcz Suramską testowano lokomotywy elektryczne z serii WŁ11, WŁ15 i WŁ19 – w lokomotywie WŁ19-01 po raz pierwszy przetestowano system hamowania odzyskowego. W 1942 roku po raz pierwszy w Związku Radzieckim zaprojektowano i zbudowano tu ruchome podstacje trakcyjne, rozpowszechnione później na wielu liniach zelektryfikowanych. W latach 70. XX wieku na odcinku Gori – Cchinwali testowano system sieci trakcyjnej o napięciu 6,6 kV[6].
W związku z przejściem na trakcję spalinową i elektryczną, musiano dostosować infrastrukturę do nowych potrzeb. Przy tej okazji wyremontowano także i wybudowano nowe dworce kolejowe. W strefach sejsmicznych zastosowano specjalne, indywidualne projekty dla stacji (mowa tu np. o stacjach w miejscowościach Oczamczyra, Suchumi, Gagra i Nowy Aton). Na Kolei Zakaukaskiej wielokrotnie korzystano z mostów, wiaduktów i tuneli. Przykładowo: odcinek linii Achalkalaki – Marabda, o ponad trzydziestu wiaduktach i mostach, w tym ze 110-metrową estakadą; albo trzykrotnie skracający długość trasy między Tbilisi a Erewaniem odcinek Iczewan – Hrazdan, zawierający 20 dużych mostów oraz tunele o łącznej długości 16 kilometrów (w tym ponad 8-kilometrowy Tunel Pambakski)[6].
W 1973 roku kolej została odznaczona Orderem Rewolucji Październikowej[6].
Infrastruktura edytuj
W 1990 roku:
Po likwidacji edytuj
Po upadku Związku Radzieckiego infrastruktura przeszła w ręce trzech oddzielnych spółek: Sakartvelos Rkinigza (Gruzja), Koleje Południowokaukaskie (Armenia) i Azərbaycan Dəmir Yolları (Azerbejdżan); jednak konflikty regionalne wybuchłe w wyniku tego wydarzenia sparaliżowały ruch kolejowy na Zakaukaziu. Mimo upływu czasu i poprawy sytuacji tych państw, ruch kolejowy nie jest tak uporządkowany jak za czasów Związku Radzieckiego: kolej z Azerbejdżanu dojeżdża do Turcji, omijając terytorium Armenii, natomiast sama Armenia musi korzystać z tranzytu przez Gruzję podczas dostaw ładunku z i do Rosji. Jednocześnie władze Armenii nie przychylają się do przywrócenia połączeń komunikacyjnych przez swoje terytorium[8].
Przypisy edytuj
- ↑ Kolej Zakaukaska Carskiej Rosji [online] [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21].
- ↑ Andrzej Furier, Polacy w Gruzji, Wydawnictwo Trio, Warszawa 2009 [online] [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21].
- ↑ Koleją przez świat, odc. 4 – Kolej transkaukaska [online], Onet [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21].
- ↑ Tym krajom dziękuję [online] [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21].
- ↑ a b c d e f g h Żeleznodorożnyj transport 1995 ↓, s. 78
- ↑ a b c d e f g h i Закавказская железная дорога [online], RRH [dostęp 2021-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-21] (ros.). Oraz Закавказская железная дорога [online], ЩелДор Академия [dostęp 2021-04-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-22] (ros.).
- ↑ Our History [online], Azərbaycan Dəmir Yolları [dostęp 2021-04-19] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-18] (ang.).
- ↑ Закавказская железная дорога [online], Звезда, 26 marca 2021 [dostęp 2021-04-22] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-22] (ros.).
Bibliografia edytuj
- Żeleznodorożnyj transport. Encykłopiedija. N. Konariew (red.). Moskwa: Bolszaja Rossijskaja Encykłopiedija, 1995. ISBN 5-85270-115-7. (ros.).