Kongo Belgijskie
Kongo Belgijskie – belgijska kolonia w centralnej Afryce, w dorzeczu rzeki Kongo, która istniała do roku 1960. Ten teren był rejonem belgijskiej ekspansji już od 1877. Jednak formalnie nie należał on do Belgii, lecz do jej króla Leopolda II. Jego własne państwo Wolne Państwo Kongo było ośrodkiem pozyskania kauczuku. Monarcha stosował tam makabryczne środki aby przyśpieszyć pozyskanie kauczuku. Dopiero w 1908, po serii kampanii przeciwko zbrodniom popełnianym w Kongu władca zdecydował się na sprzedanie tego rejonu Belgii. Kolonia uzyskała niepodległość w 1960, a jej obecna nazwa to Demokratyczna Republika Konga. Belgów do ekspansji w Kongu nakłoniły jego bogactwa: kauczuk i kość słoniowa. Tubylcy otrzymali nakaz corocznego ich dostarczania w odpowiedniej ilości. Jeśli ktoś nie zdążył na czas, władze wysyłały do akcji oddziały askarysów, którzy nierzadko jako dowód swojej interwencji przynosili ucięte ręce opornych. Wiadomości o okrucieństwie Belgów dotarły jednak do Europy i Leopold II był zmuszony do powołania w 1904 specjalnej komisji do spraw Konga. Raport przedstawiony rok później wykazał wprawdzie, że największe nadużycia zostały usunięte, jednak nie było to prawdą. Belgowie wykorzystywali rdzennych mieszkańców do ciężkiej pracy na plantacjach kawy, kakao, trzciny cukrowej oraz w kopalniach złota i diamentów. Kolonializm belgijski w Kongu charakteryzował się wykorzystywaniem miejscowej ludności na olbrzymią skalę i okrucieństwem. W okresie kolonizacji obowiązywał całkowity zakaz edukacji tubylców, traktowanie ludności czarnej jak własności, pełne niewolnictwo, egzekucje, krwawe tłumienie buntów. Różnymi metodami koloniści „rozdrapywali” dawne konflikty międzyplemienne, aby nie dopuścić do porozumienia pomiędzy plemionami. Przez niemal cały okres istnienia kolonii Kongo było zamknięte dla cudzoziemców, nawet przyjazdy Belgów były całkowicie kontrolowane.
| kolonia | |||||
| 1908–1960 | |||||
| |||||
| |||||
| Hymn: Brabançonne (z fr.) Brabantka | |||||
| Dewiza: Travail et Progres (Praca i Postęp) | |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Siedziba |
Boma (do 1926), Léopoldville | ||||
| Data powstania |
15 listopada 1908 | ||||
| Data likwidacji |
30 czerwca 1960 | ||||
| Gubernator |
Henri Arthur Adolf Marie Christopher Cornelis | ||||
| Języki urzędowe | |||||
Położenie na mapie
| |||||
Szacuje się, że Belgowie zamordowali lub doprowadzili do śmierci od 5 do 15 milionów mieszkańców Konga[1]. Prawdopodobnie ta liczba jest o wiele większa[potrzebny przypis]. Przypuszcza się[kto?], że jest to jedno z najmniej znanych ludobójstw w historii. Traktują o nim książki: Monolog króla Leopolda Marka Twaina, Jądro ciemności Josepha Conrada, Duch króla Leopolda Adama Hochschilda.
DemografiaEdytuj
W roku 1950 Kongo Belgijskie liczyło nieco ponad 11,5 mln mieszkańców. Przy powierzchni wynoszącej 2 343 930 km² dawało to zaludnienie na poziomie 4,9 osoby na km². Podział etniczny przedstawiał się następująco[2]:
- Ludność tubylcza – 11,5 mln (99,4% populacji)
- Biali – 60 tys. (0,6% populacji)
Gubernatorzy generalni Konga BelgijskiegoEdytuj
- Théophile Wahis (1908–1912)
- Félix Alexandre Fuchs (1912–1916)
- Eugène Joseph Marie Henry (1916–1921)
- Maurice Eugène Auguste Lippens (1921–1923)
- Martin Joseph Marie René Rutten (1923–1927)
- Auguste Constant Tilkens (1927–1934)
- Pierre Marie Joseph Ryckmans (1934–1946)
- Eugène Jacques Pierre Louis Jungers (1946–1952)
- Léon Antoine Marie Pétillon (1952–1958)
- Henri Arthur Adolf Marie Christopher Cornelis (1958–1960)
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Anice Anderson, Vivian Head, Anne Williams: Rzezie, masakry i zbrodnie wojenne od starożytności do współczesności, Bellona, Warszawa, 2009 ISBN 978-83-11-11464-7, s. 69 [1].
- ↑ Kraje NATO, red. Stefan Michnik,Warszawa 1959, s. 323