Krasiłów
Krasiłów (ukr. Красилів) – miastona Ukrainie, w obwodzie chmielnickim, w rejonie chmielnickim.
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Powierzchnia |
28 km² | ||||
| Populacja (2018) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380-3855 | ||||
| Kod pocztowy |
31000-31010 | ||||
Położenie na mapie obwodu chmielnickiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 49°39′N 26°58′E/49,650000 26,966667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Znajduje tu się stacja kolejowa Krasiłów, położona na linii Szepetówka – Chmielnicki.
Historia edytuj
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1444[3].
Prywatne miasto szlacheckie, położone w województwie wołyńskim, w 1739 roku należało do klucza Krasiłów Lubomirskich[4]. Niegdyś własność rodu Sapiehów herbu Lis, linii różańskiej: wojewody smoleńskiego Franciszka Ksawerego[5], a następnie po jego śmierci w 1808 – jego syna Mikołaja – polskiego ziemianina i wojskowego.
Od 1842 mieściła się tu duża cukrownia.
Podczas okupacji hitlerowskiej, 1 stycznia 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 12 września 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów wywieziono do getta w Maniowcach[6].
Status miasta posiada od 1964[3][7]. Do 2020 siedziba władz rejonu krasiłowskiego.
Demografia edytuj
W 1959 liczyło 10 522 mieszkańców[8].
W 1971 liczyło 13,5 tys. mieszkańców[7].
W 1989 liczyło 21 196 mieszkańców[3][9].
W 2013 liczyło 19 743 mieszkańców[10].
Urodzeni w Krasiłowie edytuj
- Włodzimierz Dzwonkowski – historyk
- Jan Ksawery Kaniewski – malarz
- Włodzimierz Lizoń (1894–1939), major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari
- Zygmunt Milewicz (1896–1985), major Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, cichociemny
- Ludwik Sendek (1902–2004), podpułkownik Wojska Polskiego
- Wacław Weker – inżynier architekt
Przypisy edytuj
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.74
- ↑ (fragment), 1571, wyd. 2Biblioteka Narodowa, syg. ZZK 18611, domena publiczna
- ↑ a b c Красилов // Большой энциклопедический словарь (в 2-х тт.). / редколл., гл. ред. А. М. Прохоров. том 1. М., "Советская энциклопедия", 1991. стр.645
- ↑ Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 437.
- ↑ Krasiłów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 615.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1169.
- ↑ a b Красилов // Большая Советская Энциклопедия. / под ред. А. М. Прохорова. 3-е изд. том 13. М., «Советская энциклопедия», 1973. стр.324
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1959 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу
- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Krasiłów, mko, pow. starokonstantynowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 615.