Krzysztof Gołoś
Krzysztof Gołoś (ur. 1954 w Warszawie) – polski inżynier mechanik, profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej, profesor doktor habilitowany nauk technicznych[1]. Wieloletni kierownik naukowy Pracowni Wytrzymałości Zmęczeniowej i Mechaniki Pękania na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej[2].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1954 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: metody eksperymentalne w budowie maszyn, wytrzymałość konstrukcji, wytrzymałość materiałów | |
| Alma Mater |
Politechnika Warszawska (1978) |
| Doktorat |
1983 – nauki techniczne |
| Habilitacja |
1990 – mechanika |
| Profesura |
2000 |
| Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia wyższa |
Wydział Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej |
| Stanowisko | |
| Okres zatrudn. |
od 1980 |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1973, matura z wyróżnieniem)[2][3]. Studia w zakresie mechaniki ukończył w 1978 roku na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych PW[2]. W 1980 roku rozpoczął na nim pracę i w 1983 roku uzyskał tam stopień doktora[2]. W latach 1986–1988 stypendysta Izaak Walton Killam Trust na University of Alberta w Edmonton (Kanada). W 1990 roku uzyskał na Politechnice Warszawskiej stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie pracy Trwałość zmęczeniowa stali w ujęciu energetycznym[1]. W 2000 roku otrzymał tytuł profesora nauk technicznych[1]. W 1994 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym Politechniki Warszawskiej, a w 2003 roku uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego PW[2].
Był inicjatorem przyznania Polsce organizacji 14th European Conference on Fracture (ECF 14), która odbyła się w 2002 roku w Krakowie, i został jej współprzewodniczącym. Przez wiele lat związany z Instytutem Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego w Warszawie. W latach 2007–2017 pełnił w tym instytucie funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej. W 2015 roku decyzją Ministra Gospodarki otrzymał stopień dyrektora górniczego II stopnia.
Specjalizuje się w wytrzymałości zmęczeniowej i mechanice pękania metali i konstrukcji inżynierskich. W szczególności zajmuje się analizą trwałości zmęczeniowej metali i konstrukcji inżynierskich w jednoosiowym i wieloosiowym cyklicznym stanie obciążenia, analizą kumulacji uszkodzeń zmęczeniowych, modelowaniem prędkości pękania zmęczeniowego w ujęciu energetycznym. Prowadził wykłady z zakresu zmęczenia metali w Kanadzie, Niemczech i Austrii.
Na dorobek naukowy prof. Krzysztofa Gołosia składa się około 170 artykułów i prac konferencyjnych, 5 monografii. Jest autorem 4 skryptów dla studentów. Wypromował 8 doktorów[4]. Otrzymał 2 nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz 9 nagród Rektora Politechniki Warszawskiej[2]. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010)[5], Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2007) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1997)[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2023-11-19].
- ↑ a b c d e f g Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś. Profil na stronach Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej. pw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1973. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].
- ↑ Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś. Promotorstwa. pw.edu.pl. [dostęp 2023-11-20].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 6 grudnia 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2011 r. nr 30, poz. 333).
Bibliografia edytuj
- Prof. dr hab. inż. Krzysztof Gołoś. Profil na stronach Wydziału Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej. pw.edu.pl. [dostęp 2023-11-19].