Leonard Sempoliński
Leonard Sempoliński (ur. 4 listopada 1902 w Warszawie, zm. 28 października 1988 tamże) – fotograf, malarz, jeden z członków założycieli Związku Polskich Artystów Fotografików (nr legitymacji 12). W 1957 roku otrzymał tytuł Excellence FIAP (EFIAP)[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 listopada 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 października 1988 |
| Zawód, zajęcie |
artysta fotograf |
| Narodowość |
polska |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Dzieciństwo i młodość spędził w warszawskiej, robotniczej dzielnicy Wola[2]. W czasie I wojny światowej, dla utrzymania rodziny, zajmował się wyrabianiem drewnianych łyżek. Fotografować zaczął w wieku 15 lat[2].
W 1917 ukończył Szkołę Towarzystwa Kredytowego m.st. Warszawy na Woli, a następnie podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Władysława Skoczylasa. Przerwał je w roku 1920, zgłaszając się na ochotnika do wojska, z chęcią udziału w wojnie polsko-bolszewickiej.
W latach 1922 i 1923 uczęszczał do Miejskiej Szkoły Sztuk Zdobniczych im. Wojciecha Gersona. Między rokiem 1918 a 1936 pracował w różnych zakładach warszawskich jako elektrotechnik, zakładając m.in. linie telefoniczne, a w latach 1936–1942 jako kierownik techniczno-gospodarczy w spółce „Franaszek”, zajmującej się handlem materiałami fotograficznymi[2]. W tym czasie fotografią zajmował się jedynie amatorsko. Oficjalną karierę fotograficzną rozpoczął w roku 1938, biorąc udział w zorganizowanej przez Jana Bułhaka wystawie „Piękno Wilna i Ziemi Wileńskiej”.
II wojnę światową przeżył w Warszawie, a powstanie warszawskie na Starym Mieście[3]. Był tam świadkiem eksplozji „czołgu pułapki” na ul. Kilińskiego i uczestniczył w grzebaniu szczątków ofiar[4]. Po upadku Starego Miasta trafił do obozu przejściowego przy kościele św. Stanisława Biskupa[3], a stamtąd do obozu przejściowego w Pruszkowie[2]. Po uwolnieniu przebywał na krótko w Podkowie Leśnej. Wrócił do Warszawy 18 stycznia 1945 i zamieszkał wraz z rodziną na warszawskiej Pradze[5]. W lutym 1945 uzyskał zezwolenie na fotografowanie zniszczonego miasta[6].
W dniu 10 lutego 1946 w mieszkaniu Sempolińskiego przy ulicy Walecznych 27 na Saskiej Kępie zawiązał się Polski Związek Artystów Fotografików, przekształcony później w ZPAF. Tam też nowe stowarzyszenie miało swoją tymczasową siedzibę. W 1947 Leonard Sempoliński założył Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Krótko potem zamknął swój sklep i podjął pracę w Warszawskich Zakładach Fotochemicznych. Zrezygnował z niej po niedługim czasie na rzecz samodzielnej działalności artystyczno-fotograficznej. W latach 1951–1956 pełnił funkcję prezesa ZPAF.
W swojej karierze fotograficznej podejmował różną tematykę: tworzył dokumentację fotograficzną wielu miast i ich okolic, realizował cykle krajobrazowe, zajmował się fotografią reportażową, eksperymentalną i artystyczną. Oprócz tego malował, rysował, konstruował radia i aparaty fotograficzne. W fotografii był zwolennikiem realizmu, stawiając przed nią zadanie odtwarzania świata takim, jakim jest. Rozgłos przyniosła mu jego pierwsza indywidualna wystawa w 1969 r., prezentująca cykl fotografii ruin Warszawy w 1945[7]. Kontrapunktem dla niej stał się cykl ilustrujący odbudowywaną i budowaną na nowo Warszawę: Stare Miasto, Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową i Pałac Kultury i Nauki. W latach 60. i 70. powstały niezwykle dziś cenne serie fotografii, obecnie najczęściej już nieistniejących, peryferyjnych, ubogich dzielnic Warszawy.
Był ojcem malarza Jacka Sempolińskiego.
Nagrody i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski OOP
- Medal 10-lecia PRL
- Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury"
- Srebrna Odznaka PTTK „Fotograf Krajoznawca Polski” (1973)
- Medal 40-lecia ZPAF (1987)
- Członek Honorowy ZPAF (1956)
- Członek Honorowy Warszawskiego Towarzystwa Fotograficznego
- Honorowe tytuły: Artysta FIAP - AFIAP oraz Excellence FIAP - EFIAP
Przypisy edytuj
- ↑ Leonard Sempoliński, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2010-12-27].
- ↑ a b c d Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 303. ISBN 83-01-05151-5.
- ↑ a b Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 284. ISBN 83-01-05151-5.
- ↑ Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 285–286. ISBN 83-01-05151-5.
- ↑ Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 287. ISBN 83-01-05151-5.
- ↑ Leonard Sempliński, Emilia Borecka: Warszawa 1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985, s. 287–288. ISBN 83-01-05151-5.
- ↑ Warszawa 1945 w fotografii Leonarda Sempolińskiego (katalog wystawy). Warszawa: Związek Polskich Artystów Fotografików i Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, wrzesień 1969.
Bibliografia edytuj
- Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, edycja III (redaktorzy Lubomir Mackiewicz, Anna Żołna), Warszawa 1993, s. 874 (wykaz zmarłych z edycji drugiej informatora)
- Fotografowie 1946-2006. Słownik biograficzny fotografów polskich, Adam Sobota, Paweł Pierściński (red.), Warszawa: Związek Polskich Artystów Fotografików, 2006, ISBN 83-916405-8-2, OCLC 836629124.
Linki zewnętrzne edytuj
- * Galeria fotografii Leonarda Sempolińskiego. [dostęp 2023-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-28)].
- Kolekcja fotografii Leonarda Sempolińskiego w zbiorach Muzeum Warszawy