Lindon
Lindon (sin. Ziemia muzyków) – kraina ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Wzmianki na jego temat znajdują się w Dodatkach do Władcy Pierścieni. Położenie Lindonu jest zaznaczone na mapach Śródziemia dołączonych do powieści[1].
GeografiaEdytuj
Tę położoną na zachodnim wybrzeżu Śródziemia, na zachód od Ered Luin krainę Zatoka Księżycowa dzieliła na dwie części: Harlindon (na południu) i Forlindon (na północy).
Stolicą Forlindonu był Forlond (sin. Północna przystań[2]), położony u ujścia nieznanej z nazwy rzeki płynącej z Ered Luin, natomiast stolicą Harlindonu był Harlond (sin. Południowa przystań[3]).
HistoriaEdytuj
Lindon był jedyną ocalałą krainą Beleriandu, zniszczonego po Wojnie Gniewu. Wielu elfów z Beleriandu osiedliło się w Lindonie na początku Drugiej Ery, w okresie rządów Gil-galada. Ñoldorowie zamieszkiwali głównie Forlindon, a Sindarowie – Harlindon. Oba rody wspólnie zbudowały Mithlond u ujścia Rzeki Księżycowej.
Podczas Drugiej Ery wielu spośród elfów zamieszkujących kraj udało się do Amanu. W tej erze Lindon był jednym z dwóch, obok Eregionu, królestw Ñoldorów. Po śmierci Gil-Galada jeszcze więcej elfów zdecydowało się na opuszczenie Śródziemia, wyludniając krainę rządzoną wówczas przez Círdana.
Było to prawdopodobnie ostatnie miejsce, skąd można było wyruszyć do Nieśmiertelnych Krain pod koniec Trzeciej Ery.
W 1975 roku Trzeciej Ery zawinęła tam część wielkiej floty Gondoru Eärnura, która przypłynęła na pomoc Arthedainowi.
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- J.R.R. Tolkien, Władca Pierścieni, przeł. Maria Skibniewska, Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, Warszawa 2002, ISBN 83-7319-172-0
- Arkadiusz Kubala, Przewodnik po nazwach miejscowych Śródziemia czyli Tłumaczenie i etymologia nazw miejscowych Śródziemia Trzeciej i Czwartej Ery według J.R.R. Tolkiena, Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2003, ISBN 83-241-1143-3, OCLC 749231724.
