Lubienieccy herbu Rola

Lubienieccy herbu Rola – polski ród szlachecki i ziemiański, wywodzący się ze wsi Lubieniec na Kujawach.

Herb Rola
Opis herbu Rola w dziele Bartosza Paprockiego Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1584
Herb hrabiowski nadany Augustynowi, Kajetanowi i Janowi Kantemu Lubienieckim w 1783

Ich protoplastą był żyjący na przełomie XIII i XIV w. rycerz Dominik zwany Rolą[1]. W XVI w. niektórzy z Lubienieckich wsparli ruch ariański, w którego dziejach ważną rolę odegrał Stanisław (16231675), skazany na banicję astronom, autor przełomowego dzieła o kometach, na którego cześć jeden z kraterów Księżyca nazwano Lubieniecki. Jego synowie Teodor i Krzysztof odznaczyli się natomiast w historii sztuki jako malarze.

W rodzie był jeden senator: kasztelan czechowski Augustyn (l. 17501759), choć tradycyjnie utrzymywano, że był nim również żyjący w XVIII w. Dominik, jako kasztelan połaniecki[2]. Dominikanin Jan Mikołaj Lubieniecki był biskupem bakowskim w Mołdawii (którzy jednak nie wchodzili do senatu) w l. 1711-1714.

W latach 1782–1783 czterem Lubienieckim nadano galicyjski tytuł hrabiowski. Najbardziej rozrodzona była gałąź hrabiowska po Janie Kantym (1764–1845), właścicielu m.in. Balic na Kielecczyźnie, której potomkowie w linii męskiej żyją do dziś. Hrabiowie Lubienieccy weszli w związku małżeńskie z takimi rodzinami jak: Konarscy, Rostworowscy, Morsztynowie, Łosiowie, Broel-Platerowie, Drohojowscy, Michałowscy, Bobrowscy, Mieroszewscy. Potomkiem rodu po kądzieli był Henryk Dobrzański ps. Hubal (syn Marii z hr. Lubienieckich).

Z historią rodziny Lubienieckich z Balic związany jest tzw. Tryptyk Łagiewnicki (dawniej w Balicach, potem w posiadaniu ich potomków po kądzieli w Łagiewnikach, ob. w katedrze kieleckiej).

Podobizny przedstawicieli

edytuj

Rezydencje

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Andrzej Kulikowski, Heraldyka szlachecka, Warszawa 1990, s.128
  2. Kornel Krzeczunowicz, Historia jednego rodu i dwu emigracji, Londyn 1973, s. 425.

Bibliografia

edytuj
  • S. Uruski, Rodzina herbarz szlachty polskiej, t. 9, Warszawa 1912, s. 157-168.

Przypisy

edytuj