Ludwik III Ślepy
 |
Ten artykuł od 2018-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Ludwik III Ślepy (ur. ok. 880 r., zm. 28 czerwca 928 r.) – król Prowansji od 887 r., król Włoch w latach 900–905, a także cesarz rzymski w latach 901–905. Był synem Bosona, antykróla Prowansji i Ermengardy, córki cesarza Ludwika II z Karolingów.
| ||||
| ||||
| Król Prowansji | ||||
| Okres | ||||
|---|---|---|---|---|
| Poprzednik |
Boson Prowansalski | |||
| Następca |
Hugon Włoski | |||
| Król Włoch | ||||
| Okres | ||||
| Poprzednik | ||||
| Następca | ||||
| Cesarz rzymski | ||||
| Okres | ||||
| Poprzednik | ||||
| Następca | ||||
| Dane biograficzne | ||||
| Dynastia | ||||
| Data urodzenia |
ok. 880 | |||
| Data śmierci | ||||
| Ojciec |
Boson | |||
| Matka |
Ermengarda | |||
| Żona |
Anna Bizantyjska | |||
ŻyciorysEdytuj
Jako siedmioletni chłopiec Ludwik wstąpił na tron Prowansji po śmierci 11 stycznia 887 r. jego ojca Boso. Królestwo odziedziczone przez Ludwika było znacznie mniejsze niż jego ojca, ponieważ nie obejmowało Górnej Burgundii i ograniczało się do okolic Vienne[potrzebny przypis].
W maju regenci udali się z Ludwikiem do cesarza Karola III Otyłego, gdzie młody Ludwik został uznany za króla, a Karol adoptował go[potrzebny przypis] i objął opieką, jednak w tym samym roku został obalony przez swojego bratanka Arnulfa z Karyntii[1]. Po jego śmierci 13 stycznia 888 r. Ludwik powrócił do Prowansji[potrzebny przypis], a w 890 r. jego panowanie zostało powszechnie uznane[1].
Od 896 r. Ludwik prowadził wojnę z Saracenami i walczył z nimi przez całe panowanie. Saraceni, założyli bazę we Fraxinet w 889 i najeżdżali wybrzeże Prowansji[potrzebny przypis].
W 900 r. Ludwik został zaproszony do Włoch przez różnych możnych[1], w tym margrabiego Toskanii Wojciecha II, którzy cierpieli z powodu spustoszeń Madziarów i[potrzebny przypis] niekompetentnych rządów Berengara z Friulu. Ludwik w październiku został wybrany w Pawii na króla włoskiego[1].
W 901 r. dotarł do Rzymu, gdzie w lutym papież Benedykt IV koronował go na cesarza rzymskiego. W roku 902 r. Berengar pokonał i pojmał Ludwika, zmuszając go do ucieczki z Italii[1].
W 904 r. Ludwik powrócił do Italii, ale w 905 r. został ponownie pokonany przez Berengara, pojmany w Weronie i oślepiony, a następnie odesłany do Prowansji, gdzie ł w 928 r. zmarł[1].