Wikipedia

Ludwik Krupka

Ludwik Krupka[a][1][2][3] (ur. 19 stycznia 1902 roku we Włocławku[4], zm. ?) – polski przemysłowiec i społecznik pochodzenia żydowskiego.

Ludwik Krupka
Data i miejsce urodzenia

19 stycznia 1902
Włocławek

Zawód, zajęcie

przemysłowiec

Narodowość

żydowska

Tytuł naukowy

inżynier

Stanowisko

Dyrektor Włocławskich Zakładów Przemysłowych d. Teichfeld i Asterblum (1931-1939); współwłaściciel fabryki Lavinit. Perlicz i Krupka (1931-1936)

Rodzice

Natan Krupka (1867-1931); Frajda Krupka zd. Toruńczyk (1867-?)

Życiorys edytuj

Był synem kupca Natana (Nachmana) Krupki[5] (1867-1931) i jego drugiej żony Frajdy z domu Toruńczyk (1867-?)[6]. Jego babka od strony ojca, Michalina Zakrzewska była polką[4]. Ludwik Krupka z wykształcenia był inżynierem[7].

Włocławskie Zakłady Przemysłowe d. Teichfeld i Asterblum edytuj

W 1918 roku jego ojciec został głównym akcjonariuszem Włocławskich Zakładów Przemysłowych d. Teichfeld i Asterblum, produkujących wyroby fajansowe[6][8].

7 października 1931 roku zmarł Natan Krupka. 3 grudnia tego samego roku Ludwik Krupka otrzymał upoważnienie u notariusza Piotra Walickiego od wszystkich spadkobierców ojca do reprezentowania firmy do czasu uregulowania spraw spadkowych[5]. Tym samym został obok E. Daumana jednym z dwóch dyrektorów Włocławskich Zakładów Przemysłowych[9]. W Roczniku Polskiego Przemysłu na 1936 rok wymieniany jest już jako jedyny dyrektor fabryki[10]. Pełnił tę funkcję do wybuchu II wojny światowej[11][12]. W 1939 roku fabryka pod jego zarządem wystawiła swoje wyroby na Targach Międzynarodowych w Poznaniu[12].

Co najmniej do 1939 roku rodzina Krupków mieszkała przy ul. Kościuszki 14 we Włocławku, w miejscu funkcjonowania biura fabryki[5][7][11].

Lavinit. Perlicz i Krupka edytuj

W 1923 r. Natan Krupka wraz z kupcem Baruchem-Łazarem Perliczem założyli fabrykę wyrobów z lawinitu pod nazwą Lavinit. Perlicz i Krupka. Była to jedyna w Polsce tego typu fabryka, która posiadała patent na wyrób produktów z lawinitu wraz z koncesją od jego wynalazcy Willy'ego Henkera z Berlina[6].

Po śmierci Natana Krupki, udziały w fabryce przeszły na wdowę po nim oraz czwórkę jego dzieci. Ludwik Krupka otrzymał pełnomocnictwo do prowadzenia firmy, potwierdzone u notariusza Walickiego w dn. 3 grudnia. Drugim współwłaścicielem firmy był Samson Perlicz, syn zmarłego w 1930 roku Barucha[5]. W 1934 r. przedsiębiorstwo zmieniło nazwę na Lavinit. Krupka i Perlicza Spadkobiercy[13][b][6]. Z powodu licznych długów 8 października 1936 roku fabryka została sprzedana za 29 250 złotych braciom Antoniemu i Stanisławowi Górzyńskim[6].

Działalność społeczna edytuj

W latach 30. był aktywnym członkiem włocławskiej gminy żydowskiej. W styczniu 1939 r. został powołany do Zarządu Komisarycznego gminy, mającego za zadanie rozwiązanie jej problemów finansowych[14].

W 1933 roku Ludwik Krupka wchodził w skład zarządu Domu Starców Moszaw Zkenin przy ul. Stodólnej 35 we Włocławku, działającego od 1930 roku. Pomimo że była to instytucja żydowska, 90% jej członków stanowiły osoby zasymilowane z ludnością polską[15]. Działalność charytatywną prowadził już wcześniej ojciec Ludwika, Natan. W 1915 r. był współzałożycielem Schroniska dla Starców Wyznania Mojżeszowego we Włocławku, działającego następnie pod tą samą nazwą co reaktywowane później Moszaw Zkenin[16].

Roczniki Polskiego Przemysłu z lat 1935 i 1938 wymieniają go jako członka zarządu Banku Handlowo-Przemysłowego przy ul. Cyganka 19 we Włocławku[17][18], a także zarządu Towarzystwa Przemysłowców Okręgu Włocławskiego przy ul. Kościuszki 2[19][20].

14 marca 1939 r. został zastępcą ławnika Sądu Pracy przy Sądzie Grodzkim we Włocławku, wyłonionym z grupy pracodawców[21].

Uwagi edytuj

  1. ↑ Nazwisko występuje także w formie: Krupke.
  2. ↑ Według innych źródeł przedsiębiorstwo zmieniło nazwę w 1936 roku na Lavinit. Spadkobiercy Krupki i Perlicza.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Michał Morawski: Monografja Włocławka: (Włocławia). Włocławek: 1933, s. 116 [148]. [dostęp 2019-09-06].
  2. ↑ Marek Jerzy Minakowski: Roma Krupke (ID: sw.56684). Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), 2022-01-26. [dostęp 2022-01-26]. (pol.).
  3. ↑ Ewa Opawska: Historia pomocy - Wionczek Mieczysław. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin, wrzesień 2010. [dostęp 2022-01-26]. (pol.).
  4. ↑ a b Księga Ludności Stałej miasta Włocławek, tom 12, numery domów 439-483, 1910. Polskie Towarzystwo Genealogiczne, 1910. s. 153-154. [dostęp 2019-08-21]. (ros.).
  5. ↑ a b c d Wpisy do rejestruhandlowego.. „Obwieszczenia Publiczne. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 104a, s. 30, 1931-12-30. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. [dostęp 2022-01-30]. 
  6. ↑ a b c d e Karolina Bandziak-Kwiatkowska: Lavinit. Między ceramiką i brązem: Wyroby lawinitowe z lat 1923-1939 w zbiorach Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku. Włocławek: Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku, 2021. ISBN 978-83-87950-63-7.
  7. ↑ a b Włocławek. W: Spis właścicieli kont czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności. Wyd. 9. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1938, s. 673. [dostęp 2022-01-27].
  8. ↑ Historia fabryki J. Teichfelda i L. Asterbluma. Wzorcownia, 2016. [dostęp 2022-01-30]. (pol.).
  9. ↑ IX. Przemysł mineralny: 3006. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu : połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)"”. R. 4, s. 349, 1934. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  10. ↑ IX. Przemysł mineralny: 3410. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu : połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)"”. R. 5, s. 397, 1935. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  11. ↑ a b Włocławek. W: Spis Abonentów sieci telefonicznych Państwowych i Koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m. st. Warszawy) na 1939 r.. 1938, s. 141. [dostęp 2022-01-30].
  12. ↑ a b Targi Międzynarodowe w Poznaniu 30 kwiecień - 7 maja 1939. Katalog Oficjalny. 1939, s. 145. [dostęp 2022-01-30].
  13. ↑ Inne miejscowości. W: Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności: według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: Pocztowa Kasa Oszczędności, 1935, s. 629. [dostęp 2022-01-27].
  14. ↑ Tomasz Kawski: Z dziejów Żydowskiego Samorządu w II Rzeczypospolitej. Żydowskie Gminy Wyznaniowe na Kujawach Wschodnich w latach 1918-1939. W: Prace Komisji Historii Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego. T. T. XVIII: Demokracja i samorządność na Kujawach i Pomorzu w dobie nowożytnej pod redakcją Zdzisława Biegańskiego i Włodzimierza Jastrzębskiego. Bydgoszcz: Bydgoskie Towarzystwo Naukowe, s. 77-130. [dostęp 2022-01-30].
  15. ↑ Daniel Sroka. Organizacje społeczno-kulturalne we Włocławku w okresie międzywojennym (1918–1939). „Zapiski Kujawsko-Dobrzyńskie”. Tom 33, s. 94, 2018. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 1426-7136. [dostęp 2022-01-30]. 
  16. ↑ Tomasz Kawski: Gminy żydowskie pogranicza Wielkopolski, Mazowsza i Pomorza w latach 1918-1942. Wydawnictwo Naukowe Grado, 2007, s. 231. ISBN 978-83-89588-38-8. [dostęp 2022-01-30].
  17. ↑ I. Insty. Ogólno-gospod.: 62 A.. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu : połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)". R. 5, 1936”. R. 5, s. 190, 1935. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  18. ↑ I. Insty. Ogólno-gospod.: 549. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu: połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)"”. R. 6, s. 190, 1938. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  19. ↑ I. Insty. Ogólno-gospod.: 538. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu : połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)". R. 5, 1936”. R. 5, s. 188, 1935. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  20. ↑ I. Insty. Ogólno-gospod.: 77. „Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu: połączone wydawnictwa: "Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce" i "Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)"”. R. 6, s. 397, 1938. Warszawa: nakładem Polskiej Spółki Wydawnictw Informacyjnych. [dostęp 2022-01-27]. 
  21. ↑ Norski: Ogłoszenie Prezesa Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 marca 1939 r. w sprawie list ławników i zastępców ławników Sądu Pracy przy Sądzie Grodzkim we Włocławku i Sądu Okręgowego w Toruniu. Internetowy System Aktów Prawnych, 1939-03-14. [dostęp 2022-01-30]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Krupka&oldid=71800300”