Ludwik Stańczykowski
Ludwik Leon Stańczykowski (ur. w 24 grudnia 1904 w Smardzewicach, zm. w sierpniu 1979) – polski pisarz.
| Data i miejsce urodzenia |
24 grudnia 1904 |
|---|---|
| Data śmierci |
sierpień 1979 |
| Narodowość |
polska |
| Język |
polski |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
| |
Życiorys
edytujLudwik Stańczykowski ukończył w 1925 roku gimnazjum w Tomaszowie Mazowieckim i zdał w nim maturę. W 1932 roku uzyskał stopień magistra po studiach na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu dwa lata później studium pedagogicznego uzyskał dyplom nauczyciela szkół średnich[1]. Do 1933 był członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, a następnie członkiem Związku Patriotycznego[2][3].
Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę jako nauczyciel i pracował na tym stanowisku do wybuchu wojny. Początkowo pracował w szkole powszechnej, później w szkole dokształcająco-zawodowej, potem w Gimnazjum L. Lorentza oraz w I Gimnazjum i Liceum Miejskim im. J. Sowińskiego w Warszawie[1].
Uczestniczył w organizacjach wiejskich. Od 1933 roku do 1939 roku był redaktorem „Siewu”, organu Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej oraz „Siewu Młodej Wsi”, organu Centralnego Związku Młodej Wsi[4]. Był również Działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego, pełniąc funkcję sekretarza zarządu sekcji nauczycieli szkół średnich[1].
Publikował w „Ogniwie”, w „Przewodniku Pracy Społeczno-Oświatowej”[1], „Przewodniku Wiejskim” i innych czasopismach. W latach 30. był redaktorem naczelnym pisma „Gimnazjum i Liceum” (do którego pisywał m.in. Tomasz Piskorski o harcerstwie)[5].
Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 4072. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 33 pułku piechoty w Łomży[7]. Później został przeniesiony do korpusu oficerów taborowych i przydzielony do Kadry 3 dywizjonu taborów w Sokółce[8].
W kampanii wrześniowej walczył w taborach 33 Dywizji Piechoty[8]. Dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu VII A Murnau[8]. Po uwolnieniu z obozu pracował w latach 1945–1948 jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjum wojskowym 3 Dywizji Strzelców Karpackich i 2 Korpusu Polskiego, a w latach 1948–1954 był polonistą w Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Anglii. Jako nauczyciel pracował w szkołach angielskich do 1970 roku[1].
Dużo pisał w polskich pismach na uchodźstwie, w tym fragmenty swoich książek, m.in. w „Wiadomościach” i londyńskim „Tygodniku Polskim”[1].
Życie prywatne
edytujW lipcu 1934 roku ożenił się w Zakopanem z Zofią Stojałkowską[9].
Twórczość
edytuj- Płonąca wieś (1977)
- Chłopcy 1920 roku (1979)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Stańczykowski 1979 ↓, s. obwoluta.
- ↑ Tomasz Piskorski, Dzienniki, zeszyt 330, rękopis w Archiwum Akt Nowych, 1933.
- ↑ Tomasz Piskorski, Dzienniki, zeszyt 339, rękopis w Archiwum Akt Nowych, 1933.
- ↑ „Siew Młodej Wsi”, 28, 11 lipca 1937, s. 12.
- ↑ Tomasz Piskorski, Dzienniki, zeszyt 340, rękopis w Archiwum Akt Nowych, 1933.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 113.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 477.
- ↑ a b c Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-24].
- ↑ Tomasz Piskorski, Dzienniki, zeszyt 348, rękopis w Archiwum Akt Nowych, 1934.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ludwik Stańczykowski, Chłopcy 1920 roku, powieść, tom I i II, Londyn: Veritas Foundation Publications Centre, 1979., tom 92. Serii Czerwonej Biblioteki Polskiej.