Ludwik Zybala

żonierz armii niemieckiej

Ludwik Zybala (20 lipca 1898 w Pogorzeli, zm. 24 stycznia 1991 w Międzychodzie) – żołnierz armii niemieckiej, Armii Polskiej we Francji, podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Zybala
Ilustracja
sierżant[1] sierżant[1]
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1898
Pogorzela

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1991
Międzychód

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

144 pułk piechoty Strzelców Kresowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941)

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Kaczmarków. W 1916 został wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na froncie zachodnim I wojny światowej. W 1917 zdezerterował i przeszedł linię frontu. W listopadzie 1918 ochotniczo wstąpił do Armii Polskiej gen. Józefa Hallera[1]. Wiosną 1919, jako żołnierz 20 pułku strzelców polskich powrócił do kraju[2]. W składzie 144 pułku piechoty Strzelców Kresowych walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[3]. W sierpniu 1920 nad Wkrą, porwał swój pluton do ataku na bagnety i przyczynił się do rozbicia brygady piechoty bolszewickiej[3]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4].

Po zakończeniu działań wojennych zdemobilizowany. Początkowo wyemigrował do Francji i tam pracował jako górnik. W 1934 powrócił do Polski i zatrudnił się w rodzinnej Pogorzeli jako kolejarz. W okresie okupacji pracował w Pniewach, a po wyzwoleniu w Szamotułach. W 1962 przeszedł na emeryturę W 1970 przeprowadził się do Międzychodu. Tam zmarł i pochowany został na miejscowym cmentarzu[3].

Żonaty z Franciszką z Kulińskich; syn Stefan[3], córka Barbara[2].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj