MN-5

Polski samolot sportowy

MN-5 – polski samolot sportowy skonstruowany w okresie dwudziestolecia międzywojennego.

MN-5
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Wielkopolska Wytwórnia Samolotów Samolot

Typ

samolot sportowy

Konstrukcja

mieszana

Załoga

2/3

Historia
Data oblotu

1930

Lata produkcji

1930

Wycofanie ze służby

1936

Liczba egz.

2

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy Armstrong Siddeley Genet

Moc

80 KM

Wymiary
Rozpiętość

9 m

Długość

6,7 m

Wysokość

2,85 m

Powierzchnia nośna

23 m²

Profil skrzydła

G-593

Masa
Własna

420 kg

Startowa

660-735 kg

Osiągi
Prędkość maks.

145 km/h

Prędkość przelotowa

130 km/h

Prędkość minimalna

65 km/h

Prędkość wznoszenia

3 m/s

Pułap

3500 m

Zasięg

550 km

Rozbieg

90-130 m

Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

Historia edytuj

 
Józef Medwecki (z lewej) i inż. Zygmunt Nowakowski przy samolocie MN-5

Józef Medwecki i inż. Zygmunt Nowakowski w 1929 roku zaprojektowali samolot szkolno-sportowy na zamówienie Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Miała to być łatwa w pilotażu i tania maszyna dwu lub trzymiejscowa, ze składanymi skrzydłami w celu ułatwienia przechowywania[1].

Budowa prototypu została przeprowadzona w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot”. Oblot został dokonany 21 sierpnia 1930 roku na lotnisku Ławica w Poznaniu przez Edmunda Hołodyńskiego. Pomimo tego, że założona masa własna została przekroczona o ok. 20 kg samolot wykazał dobre właściwości lotne. Pilot fabryczny podczas pierwszego loty wykonał 25 pętli, kilka beczek i korkociąg[2]. Drugi zbudowany egzemplarz skierowano do Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa, gdzie przeszedł badania wytrzymałościowe[3].

W późniejszym okresie samolot został przebudowany. Aby poprawić jego stateczność przesunięto środek ciężkości o 30 cm do tyłu co wiązało się ze skróceniem kadłuba. Przeróbki zwiększyły masę samolotu o kolejne 20 kg. Samolot został zarejestrowany ze znakami SP-AEH i zgłoszony, wraz z samolotami PZL.5 i Sido S-1, do konkursu na samolot szkolny dla aeroklubów. Nie został wybrany, co gorsza upadek WWS „Samolot” nie dawał perspektyw na jego produkcję[2]. Jedyny latający egzemplarz został przekazany do użytku Aeroklubowi Wileńskiemu[4].

W 1930 roku MN-5 został wystawiony na Wystawie Komunikacji i Turystyki w Poznaniu[5]. W dniach 24 września - 6 października 1930 roku MN-5 startował w III Krajowym Konkursie Awionetek[6]. Maszyna pilotowana przez pil. B. Szczepanika (w zawodach w charakterze pasażerów wzięli udział również wiceprezes Aeroklubu Wileńskiego H. Kwiatkowski i mechaniki W. Bursa) zajęła 8. miejsce. Ponadto załoga została nagrodzona za wytrwałość z powodu najmniejszej średniej prędkości uzyskanej podczas zawodów[7]. We wrześniu 1931 roku wystartował w IV Krajowym Konkursie Samolotów Turystycznych i zajął 11. miejsce[8], a w V Krajowym Lotniczym Konkursie Turystycznym we wrześniu 1933 roku zajął 18. miejsce[9]. Samolot był użytkowany do 1936 roku, w lipcu został skasowany.

Konstrukcja edytuj

Dwu- lub trzymiejscowy samolot szkolno-sportowy drewnianej konstrukcji, w układzie dwupłata.

Kadłub konstrukcji drewnianej, o przekroju prostokątnym, kryty sklejką. Kabiny załogi otwarte, osłonięte wiatrochronami, tylna kabina z miejsce dla pilota. Za kabinami znajdował się bagażnik, który można było zamienić na trzecią kabinę. Przód kadłuba kryty blachą aluminiową. Za silnikiem znajdował się zbiornik paliwa o pojemności 110 litrów[10].

Płat o profilu G-593. Górny kryty sklejką do pierwszego dźwigara, dalej płótnem. Płat dolny kryty sklejką od dołu do drugiego dźwigara, a od góry do pierwszego dźwigara — płótnem. Komora płatów usztywniona słupkami i naciągami z drutu. Płat górny połączony z kadłubem kozłem z rur stalowych. Lotki na dolnym płacie. Do hangarowania płaty składane do tyłu, rozpiętość po ich złożeniu wynosiła 3 m. Usterzenie o konstrukcji metalowej, kryte płótnem. Statecznik poziomy przestawiany w locie. Stery wysokości i kierunku – identyczne i wzajemnie wymienne. Podwozie trójpunktowe z samonastawną, amortyzowaną płozą ogonową. Golenie główne z amortyzatorami olejowo-powietrznymi. Napęd – silnik gwiazdowy Armstrong Siddeley Genet o mocy nominalnej 80 KM i mocy startowej 88 KM napędzający drewniane dwułopatowe śmigło. Oddzielony od reszty kadłuba przegrodą ogniową, dodatkowym zabezpieczeniem była gaśnica uruchamiana z kabiny pilota[11][12].

Malowanie edytuj

Samolot był malowany na kolor ciemnoczerwony

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj