Marcus Miller, właśc. William Henry Marcus Miller Jr.[1] (ur. 14 czerwca 1959 na Brooklynie[1]) – amerykański muzyk, kompozytor, aranżer i multiinstrumentalista, grający przede wszystkim na gitarze basowej.

Marcus Miller
Ilustracja
Marcus Miller, 2010
Imię i nazwisko

William Henry Marcus Miller Jr.

Data i miejsce urodzenia

14 czerwca 1959
Nowy Jork

Instrumenty

gitara basowa, gitara elektryczna, klarnet, saksofon, instrumenty klawiszowe

Gatunki

contemporary jazz[1], funk[1], fusion[1], jazz-funk[1], post-bop[1]

Zawód

muzyk, kompozytor, producent muzyczny

Aktywność

od 1975

Wydawnictwo

Warner Bros. Records, Dreyfus Jazz, Concord Jazz, Blue Note Records

Powiązania

Jack DeJohnette, Cassandra Wilson, Al Jarreau, Miles Davis, Jean-Michel Jarre

Strona internetowa

W fachowym środowisku jego styl gry uchodzi za melodyjny, zachwycający dodatkowo wirtuozyjną szybkością i precyzją. Uznanie zyskał sobie zarówno jako artysta solowy, jak również jako producent muzyczny. Szczególne popularny jest jako muzyk studyjny, zapraszany do nagrania konkretnych albumów. Można go usłyszeć na ponad 400 albumach, m.in. na płytach: Milesa Davisa, Arethy Franklin, Luthera Vandrossa, Davida Sanborna, Budki Suflera oraz Ala Jarreau.

Życiorys

edytuj

Jako nastolatek grał w grupie soulowej Harlem River Drive. W 1977 podejmował próby współpracy z wieloma muzykami, m.in. z Bobbym Humphreyem. Koncertował z perkusistą Lennym White’em. W tym czasie stał się cenionym muzykiem studyjnym, uczestnicząc w nagraniach innych artystów, m.in. Arethy Franklin. W 1980 zauważył go Miles Davis, który przez dwa lata z nim współpracował. Była to dla niego istna szkoła jazzu. Niedługo trzeba było czekać żeby w 1984 r. powstał jego pierwszy krążek solowy który otworzył mu drogę do bycia światowej sławy gitarzystą basowym.

Technika gry

edytuj

Jego charakterystyczny styl gry na tym instrumencie przyczynił się do spopularyzowania tzw. slappingu, polegającego na uderzaniu za pomocą kciuka o struny gitary basowej i uzyskiwaniu, poprzez uderzanie o progi tych strun, charakterystycznego, perkusyjnego dźwięku. Ta technika często używana jest w kombinacji z tzw. poppingiem. Miller odkrył, że poprzez perkusyjny styl gry na gitarze basowej – slap zwany też klangiem lepiej przedziera się poprzez transmisję granego bądź odtwarzanego utworu.

Wybrana dyskografia

edytuj
Albumy studyjne
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
USA
[2]
USA
Jazz

[2]
USA
Cont.
Jazz

[2]
GER
[3]
NLD
[4]
FRA
[5]
POL
[6]
JPN
[7]
Suddenly
  • Data: 1983
  • Wydawca: Warner Bros.
The Sun Don’t Lie
  • Data: 18 listopada 1993
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
7
Tales
  • Data: 23 maja 1995
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
7
  • Data: 8 maja 2001
  • Wydawca: Telarc
1 87 72
Silver Rain
  • Data: 21 lutego 2005[8]
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
2 67
Free
  • Data: 2 lipca 2007
  • Wydawca: 3 Deuces Records
50 91 33
Marcus
  • Data: 4 marca 2008[9]
  • Wydawca: Concord Jazz
191 3
Renaissance
  • Data: 7 sierpnia 2012
  • Wydawca: Concord Jazz
170 1 80 26 87 43 30
Afrodeezia
  • Data: 17 marca 2015
  • Wydawca: Blue Note
3 84 26 36 50 35
„–” album nie był notowany.
Albumy koncertowe
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
Jazz

[2]
USA
Cont.
Jazz

[2]
GER
[3]
NLD
[4]
FRA
[5]
JPN
[7]
Live and More
  • Data: 1997
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
6 90
The Ozell Tapes – Official Bootleg (Live)
  • Data: 2002
  • Wydawca: Telarc
19 114
Dreyfus Night in Paris
  • Data: 2004
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
82 125
A Night in Monte Carlo – Live 2009
  • Data: 29 marca 2010
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
16 59 89 109
Tutu Revisited – Live 2010
  • Data: 20 maja 2011[10]
  • Wydawca: Dreyfus Jazz
45 86 163
„–” album nie był notowany.
Kompilacje
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście
JPN
[7]
Another Side of Me
  • Data: 27 czerwca 2006
  • Wydawca: Victor Entertainment
153

Nagrody i wyróżnienia

edytuj
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
2001 Best Contemporary Jazz Album Nagroda Grammy Laur [12]

Filmografia

edytuj
Tytuł Rok Rola Uwagi Źródło
„The Wayman Tisdale Story” 2011 jako on sam film dokumentalny, reżyseria: Brian W. Schodorf [13]
„Finding the Funk” 2013 film dokumentalny, reżyseria: Nelson George [14]
„Wayne Shorter: Zero Gravity” 2015 film dokumentalny, reżyseria: Dorsay Alavi [15]

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Andy Kellman: Marcus Miller Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  2. a b c d e Marcus Miller Billboard Chart. www.allmusic.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  3. a b Marcus Miller German Chart. www.officialcharts.de. [dostęp 2015-04-03]. (niem.).
  4. a b Marcus Miller Dutch Albums Chart. dutchcharts.nl. [dostęp 2015-04-03]. (niderl.).
  5. a b Marcus Miller French Albums Chart. lescharts.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  6. OLiS – sprzedaż w okresie 04.06.2012 – 10.06.2012. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-04-03]. (pol.).
    OLiS – sprzedaż w okresie 23.03.2015 – 29.03.2015. olis.onyx.pl. [dostęp 2015-04-03]. (pol.).
  7. a b c Oricon: Marcus Miller. www.oricon.co.jp. [dostęp 2015-04-03]. (jap.).
  8. Marcus Miller – Silver Rain. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  9. Marcus Miller – Marcus. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  10. Marcus Miller – Tutu Revisited. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-03]. (ang.).
  11. ZPAV: złote płyty 2012. bestsellery.zpav.pl. [dostęp 2015-04-03]. (pol.).
  12. Grammy: Marcus Miller. www.grammy.com. [dostęp 2016-10-23]. (ang.).
  13. The Wayman Tisdale Story (2011). www.imdb.com. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).
  14. Finding the Funk (2013). www.imdb.com. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).
  15. Wayne Shorter: Zero Gravity (2015) Full Cast & Crew. www.imdb.com. [dostęp 2015-09-06]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj