Marczów

Marczów
	wieś
	; Kościół pw. św. Katarzyny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	lwówecki
Gmina	Wleń
Wysokość	250-340 m n.p.m.
Liczba ludności (III 2011)	373
Strefa numeracyjna	75
Kod pocztowy	59-610
Tablice rejestracyjne	DLW
SIMC	0193128
	Położenie na mapie gminy Wleń Marczów
	Położenie na mapie Polski Marczów
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Marczów
	Położenie na mapie powiatu lwóweckiego Marczów
	51°02′47″N 15°38′59″E/51,046389 15,649722
	Multimedia w Wikimedia Commons

Marczów – wieś łańcuchowa w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, w gminie Wleń w dolinie potoku Ośna nad rzeką Bóbr, pośród wzniesień Pogórza Izerskiego: Kątnicy (379 m n.p.m.) Włócznika (386 m n.p.m.) i Łopaty (366 m n.p.m.) po stronie północnej i od południa wzdłuż masywu Baraniej Góry (309 m n.p.m.)^[2].

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Historia

Marczów zwany dawniej: Góraszką, Märzdorf am Bober, Mertzdorf, Mertinsdorf, powstał we wczesnym średniowieczu, jednak pierwsze udokumentowane wzmianki pochodzą z 1315 roku^[2]. Po wojnie 30-letniej nastąpił bardzo intensywny rozwój osady^[2]. W początkach XIX wieku we wsi znajdowały się szkoła katolicka, młyn, browar, gorzelnia, 3 gospody i 3 warsztaty płóciennicze^[2]. Ludność zajmowała się głównie rzemiosłem, hodowlą owiec i sadownictwem. 5 kwietnia 1844 urodził się tu Johannes Titz, budowniczy jednych z najsłynniejszych na świecie fisharmonii artystycznych.

Od 1909 r. wieś uzyskała połączenie kolejowe, w związku z budową ostatniego odcinka Kolei Doliny Bobru z Jeleniej Góry do Lwówka Śląskiego^[2].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są^[5]:

kościół filialny pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej znajduje się w centrum wsi; pochodzi z połowy XIV w. Barokowy kościół zbudowano w 1707 r. - XVIII w. na ruinach wcześniejszej świątyni. W kościele godne uwagi jest XVIII-wieczne barokowe wnętrze z drewnianym polichromowanym ołtarzem i amboną, drewnianym prospektem organowym i chrzcielnicą oraz liczne drewniane i kamienne figurki a także obrazy olejne^[6]. Na wieży świątyni po stronie północnej, od cmentarza, można zobaczyć tzw. "Pogańską głowę" upamiętniającą najazd Mongołów na Polskę. W kościele pw. św. Katarzyny pracują księża Michalici.
cmentarz przykościelny
ogrodzenie z bramami wokół świątyni, na murach którego zachowały się trzy kamienne epitafia z przełomu XVII/XVIII w.
zabudowania z końca XIX wieku
- dwór, obecnie dom mieszkalny nr 108, XVIII, XIX, nr rej.: 366/907/J z 4.12.1987.
- dom nr 108, z XVIII w., XIX w.

Inne zabytki^[2]:

figurka Chrystusa Króla przed kościołem, stojąca na postumencie dawnego pomnika ofiar I wojny światowej
liczne kapliczki wybudowane w latach 1416-1810, kiedy to osada poddana była wpływom zakonu Benedyktynek z Lubomierza. Najstarsza z zachowanych kapliczek pochodzi z 1687 roku Na zachodnim stoku Łopaty ruiny tzw. Babiego Gródka - obecnie jest to teren chroniony poddany pracom archeologicznym
trasa Golgoty upamiętniająca mękę i śmierć Chrystusa przebiegała kiedyś w zachodniej części masywu Baraniej Góry (309 m n.p.m.)
liczne domy architektury łużyckiej
monumentalna skała Lolerai zwana też Marczowską Skałą znajduje się po stronie południowej w kierunku Wlenia; z urwiska 300 m n.p.m. rozlega się panorama Wlenia. Niegdyś był tu punkt widokowy, pod którym znajdowała się figurka rusałki Lore Lay. Miejsce to jest zlokalizowane wzdłuż mało dziś używanego szlaku Śliwkowej Ścieżki

Stan obecny

Dziś w Marczowie działa elektrownia wodna, zlokalizowana w miejscu działającego przed pięciuset laty młyna, dwa pensjonaty ("Jaskółka" i "Na Wzgórzu") kilka sklepów, poczta i inne przedsiębiorstwa. Mieszkańcy zajmują się głównie rolnictwem, jednak w większość pracuje poza wsią.

Turystyka i rekreacja

Przez osadę znajdującą się na terenie Parku Krajobrazowego Doliny Bobru przepływa chętnie odwiedzana przez wędkarzy i kajakarzy rzeka Bóbr. Ponadto przebiega tędy żółty szlak prowadzący z Nowego Lądu do Świerzawy oraz rozpoczyna się biegnący dalej w kierunku Przeździedzy czarny szlak prowadzący do Płoszczyny, gdzie kończy się w zetknięciu z niebieskim Europejskim Szlakiem Długodystansowym [E-3].