Mewa kanadyjska[4] (Chroicocephalus philadelphia) – gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkującego Amerykę Północną. Nie jest zagrożony.

Mewa kanadyjska
Chroicocephalus philadelphia[1]
(Ord, 1815)
Ilustracja
Osobnik dorosły w upierzeniu godowym
Ilustracja
Osobnik dorosły w upierzeniu spoczynkowym
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Chroicocephalus

Gatunek

mewa kanadyjska

Synonimy
  • Larus philadelphia (Ord, 1815)[1]
  • Sterna Philadelphia Ord, 1815[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     okres lęgowy

     przeloty

     zimowiska

Taksonomia
Przez część systematyków gatunek ten umieszczany jest w rodzaju Larus[3]. Nie wyróżnia się podgatunków[2][5].
Morfologia
Długość ciała 28–34 cm, rozpiętość skrzydeł 78–90 cm; masa ciała 170–230 g[2].
Skrzydła ostro zakończone. Ogon równo ścięty, głowa czarna. Obrączka oczna biała, wąska. Tułów biały. Lotki I rzędu czarno zakończone, płaszcz szary. Dziób ciemny; nogi czerwone. Zawsze na zewnętrznych lotkach I rzędu widać biały klin. W upierzeniu zimowym głowa biała z czarną plamą na pokrywach usznych, nogi różowe. Osobniki pierwszoroczne mają dziób czarnoczerwony, tylną krawędź skrzydeł czarną z białym obrzeżeniem. Widoczny także ciemny pasek na pokrywach skrzydłowych i ogonie.
Zasięg, środowisko
Gniazda zakłada na drzewach iglastych w północno-zachodniej i północno-środkowej części Ameryki Północnej. Zimuje wzdłuż wybrzeży Pacyfiku na południe po Meksyk (stan Nayarit) oraz na wybrzeżach Atlantyku po Florydę i Wielkie Antyle, a podczas łagodnych zim od Wielkich Jezior po Zatokę Meksykańską[2]. Sporadycznie zalatuje do Europy[6].
Status
IUCN uznaje mewę kanadyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na 255–525 tysięcy osobników. BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako wzrostowy[3].

Przypisy edytuj

  1. a b Chroicocephalus philadelphia, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d Burger, J., Gochfeld, M., Kirwan, G.M. & Garcia, E.F.J.: Bonaparte's Gull (Larus philadelphia). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
  3. a b c BirdLife International, Larus philadelphia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2020-03-10] (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-03-10].
  5. F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-10]. (ang.).
  6. wynik wyszukiwania: Larus philadelphia. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-09-16]. (ang.).

Bibliografia edytuj

  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne edytuj