Miłków (województwo lubelskie)
Miłków – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie parczewskim, w gminie Siemień[6][5].
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
83 |
| Kod pocztowy |
21-220[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LPA |
| SIMC |
0019270[5] |
Położenie na mapie gminy Siemień  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu parczewskiego  | |
 51°37′51″N 22°48′27″E/51,630833 22,807500[1]
| |
Wieś królewska w starostwie parczewskim województwa lubelskiego w 1786 roku[7].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.
Wieś stanowi sołectwo w gminie Siemień[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 205 mieszkańców[9].
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Opatrzności Bożej w Parczewie.
Części wsi edytuj
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0019287 | Podlasie | część wsi |
Historia edytuj
Wieś notowana w początkach XV wieku, w roku 1409 pisana „Milkow” także „Milcow”. Stanowiła własność królewską w tenucie parczewskiej.
- Tenutariusze w wieku XV
- 1409 Piotr
- 1409-31 Świętosław Żelazny
- 1416-8 Jadwiga żona Świętosława Żelaznego z Miłkowa, siostra Wojciecha i Markusza z Łuszczowa
- 1417-20 Mierzo (?)
- 1420 Andrzej Ciołek z Żelechowa (powiat stężycki) zastawia Miłków i Wolę Miłkowska za 70 grzywien Nasutowi z Brzezic i Marcinowi z Zalesia
- 1427 Marcisz i Nasuto [Nassatho, Nusoto]
- 1428 Jan z Miłkowa.
- 1433 Władysław II Jagiełło zapisuje Andrzejowi Ciołkowi z Żelechowa 100 grzywien na Miłkowie i Woli Miłkowskiej (ZDM VII 2146). 1441-5 szlachetny Jakub z Miłkowa
- 1442–1447 Mikołaj i Stanisław
- 1443-7 Andrzej
- 1491 dziedzicem Miłkowa i Woli Miłkowskiej oraz Woli Nowej zwanej Ostrów był Stanisław Ciołek z Wilczysk (w powiecie stężyckim), posesor zastawny Dorota wdowa po Janie Zieleńskim staroście łukowskim
- 1511-8 Jan Ciołek z Wilczysk tenutariusz w Miłkowie i Woli Miłkowskiej
- 1519 tenutariuszem był Sylwester Ożarowski starosta zawichojski i podkomorzy dworu królewskiego[10]
Miłków w XIX wieku stanowił wieś z folwarkiem w powiecie radzyńskim, gminie Suchowola, parafii Parczew. Około roku 1885 posiadał 20 domów i 333 mieszkańców z gruntem 411 mórg. W 1827 roku była to wieś rządowa z 18 domami i 111 mieszkańcami. Dobra Miłków i Brudna z wsiami: Miłków Pobulanka i Brudna, podług danych z 1866 roku posiadał w folwarkach Miłków 1855 mórg, zaś w atynencji Brudna mórg 64. Wieś Miłków osad 13 z gruntem 293 mórg, wieś Pohulanka osad 7, z gruntem mórg 82 zaś wieś Brudna osad 16, z gruntem mórg 278.(opis podaje Bronisław Chlebowski SgKP)[11]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 80741
- ↑ Wieś Miłków w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-06-02], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-06-02].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 785 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-03-19].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
- ↑ Karol de Perthées, Mappa szczegulna woiewodztwa lubelskiego 1786.
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Siemień. Urząd Gminy Siemień. [dostęp 2016-08-25].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Miłków, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
- ↑ Miłków 1(2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 433.