Michał Flatau
Michał Stanisław Flatau (ur. 7 marca 1865 w Warszawie, zm. 19 lipca 1925 w Krakowie) – doktor prawa, urzędnik, w latach 1904-1917 dyrektor c.k. policji w Krakowie.
.jpg) Michał Flatau (przed 1905) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Tytuł naukowy |
doktor |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Urodzony w rodzinie neofitów, zbliżonej do Leopolda Kronenberga i jego Gazety Polskiej. Jego ojciec, Aleksander (1836-1902), żonaty z Joanną Teitelbaum (1844-1918) był maklerem giełdowym i właścicielem Domu Handlowego w Warszawie. Flatau ukończył szkołę średnią w Warszawie, następnie studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie uzyskał stopień doktora.
W 1888 został urzędnikiem: najpierw w Namiestnictwie w Wiedniu, następnie pracował w administracji na Śląsku: w Opawie i Cieszynie; w 1894 komisarz ekspozytury policyjnej w Ostrawie, w 1899 starszy komisarz w C. K. dyrekcji policji we Lwowie[1][2].
Od 1901 służył w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, ciesząc się protekcją Edwarda Taaffego, liberalnego premiera Austrii. Następnie został zastępcą kierownika policji we Lwowie. Przy wyjeździe ze Lwowa otrzymał dwa wazony[3]. Po śmierci dotychczasowego szefa policji w Krakowie, dr. Zenona Korotkiewicza, od 1 kwietnia 1904 pełnił obowiązki tymczasowego kierownika Dyrekcji Policji w Krakowie[4][5]. Z dniem 10 czerwca 1905 został mianowany c. k. radcą rządu i dyrektorem policji w Krakowie. Był odznaczony austro-węgierskim Orderem Korony Żelaznej III klasy.
Niezorientowany w miejscowych stosunkach, nie orientował się w nastrojach ludności w czasach rodzenia się nowych prądów politycznych; dopuścił do rozwoju polskich ugrupowań zbrojnych na terenie poddanym jego policyjnemu nadzorowi. Również po wybuchu wojny w 1914 roku wykazywał niekompetencję; załamany psychicznie opuścił Kraków. Wrócił do wiedeńskiego MSW na stanowisko referenta prawnego.
b.jpg)
Po rozpadzie Austro-Węgier i odzyskaniu niepodległości przez Polskę został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Warszawie na stanowisku naczelnika wydziału[6]. Powracające zaburzenia psychiczne zmusiły go do wycofania się ze służby państwowej; przeniósł się do Krakowa, gdzie wkrótce zmarł w szpitalu. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie[7].
Żonaty z Marią Müller, z którą miał syna Franciszka Józefa (1900–1940), rotmistrza 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego i córkę Marię[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Polski Słownik Biograficzny, t. VII. s. 29-30
- ↑ Kazimierz Reychman: Szkice genealogiczne, Serja I. Warszawa: Hoesick F., 1936, s. 69-71.
- ↑ Dostęp https://polona.pl/item/31763059/2/
- ↑ Kurjer Warszawski, 1904 nr 98, (Telegramy Kurjera Warszawskiego). Dostęp https://polona.pl/item/26458780/3/
- ↑ Mucha : szkice satyryczno-humorystyczne : zebrane przez F. Kostrzewskiego i H. Pillatego. R.42, nr 25 (17 czerwca 1910) https://polona.pl/item/8057107/1/
- ↑ a b Mieses 1937 ↓, s. 7.
- ↑ Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Michał Flatau. rakowice.eu. [dostęp 2019-01-03].
Bibliografia edytuj
- Nowy dyrektor policji w Krakowie. „Nowości Illustrowane”. Nr 26, s. 7-8, 24 czerwca 1905.
- Mateusz Mieses. Polacy chrześcijanie pochodzenia żydowskiego. Z galeri neofitów. „Nasz Przegląd”. 123, 1937-04-29. Warszawa.