Michał III Metystes

Michał III Metystes
	; Michał III na rycinie
	Cesarz bizantyński
Okres	od 842; do 867
Poprzednik	Teofil
Następca	Bazyli I Macedończyk
	Dane biograficzne
Dynastia	amoryjska
Data i miejsce urodzenia	839 lub 840 ; Konstantynopol
Data i miejsce śmierci	23 lub 24 września 867 ; Konstantynopol
Ojciec	Teofil
Matka	Teodora
Żona	Eudokia Dekapolitissa
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michał III Metystes (gr. Μιχαήλ Γ΄, Mikhaēl III; ur. 839 lub 840 w Konstantynopolu, zm. 23 lub 24 września 867 tamże) – cesarz bizantyński od 842, ostatni z dynastii amoryjskiej.

Młodość

Drugi syn cesarza Teofila i cesarzowej Teodory. Koronowany w 842 roku, początkowo pozostawał bez rzeczywistego wpływu na sprawy państwowe, ponieważ regencję nad nim sprawowała jego matka Teodora.

Rządy

Cesarstwo Bizantyńskie w roku 867

W roku 856 Michał wraz ze swoim wujem Bardasem przeprowadził przewrót pałacowy, w wyniku którego Teodora została wysłana do klasztoru, a Bardas zyskał znaczne wpływy, ostatecznie zostając mianowany współcesarzem w maju 862. W związku z zamiłowaniem Michała do pijatyk i innych rozrywek, to Bardas zajmował się zarządzaniem imperium. Z jego inicjatywy odnowiono uniwersytet w Konstantynopolu, przyczynił się on do odparcia najazdu Rusinów na Konstantynopol w roku 860. W 863 roku wysłał Cyryla i Metodego w misji chrystianizacyjnej na Morawy; umocnił wpływy Bizancjum na Bałkanach m.in. poprzez chrzest władcy Bułgarii w 864 roku^[a]. Właśnie działalność Bardasa, przypadająca na okres panowania Michała jest uznawana za początek^[1] tzw. renesansu macedońskiego, chociaż dopiero następny cesarz założył dynastię macedońską. Bardas został zamordowany przez kolejnego cesarskiego faworyta Bazylego w roku 866, podczas przygotowań do odbicia Krety spod panowania arabskiego.

Solid z czasu regencji Teodory (Cesarzowa Teodora po lewej, po prawej Michał III (mniejsza postać) i jego siostra Tekla)

Polityka zagraniczna

Praktycznie przez cały okres rządów, Michał III zmuszony był walczyć z zagrożeniem arabskim. Pomimo jego wysiłków, najeźdźcy opanowali Sycylię oraz wylądowali w południowej Italii. Równolegle walki z Arabami trwały w Azji Mniejszej. W roku 859 cesarz wraz z Bardasem kierował wyprawą na Samosatę, zakończoną powodzeniem^[2]. Za panowania tego władcy, po raz pierwszy Rusowie najechali na Konstantynopol (860 rok), zmuszając Michała do przerwania kampanii na wschodzie i kierowania obroną stolicy.

Zamach

Pijany cesarz został zamordowany w wyniku rewolucji pałacowej we wrześniu 867 roku. Jej efektem był upadek dynastii amoryjskiej, oraz dojście do władzy Bazylego I.

Życie rodzinne

Jego żoną była Eudokia Dekapolitissa, ale nie miał z nią żadnych dzieci.

Uwagi

↑ data ta nie jest pewna – istnieje dokument mówiący o roku 866

Przypisy

↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 461. ISBN 83-85719-85-7.
↑ Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: PWN, 1968, s. 201.

Bibliografia

AleksanderA. Krawczuk AleksanderA., Poczet Cesarzy Bizantyjskich, Warszawa: Iskry, 2006, ISBN 83-244-0025-7, ISBN 978-83-244-0025-6, OCLC 749138189 .
Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: PWN, 1968.
BenedyktB. Zientara BenedyktB., Historia Powszechna Średniowiecza, Wyd. 9, Warszawa: TRIO, 2006, ISBN 978-83-7436-092-0, OCLC 749298073 .
Historia Świata 800-1000-Furia Normanów tekst Stephen G. Hyslop; Warszawa Amber 1999 ISBN 83-7169-904-2

[uwaga1-1] ta ta nie jest pewna – istnieje dokument mówiący o roku 866

[2] Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 461. ISBN 83-85719-85-7.

[3] Georg Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: PWN, 1968, s. 201.

[a]

[1]

[2]