Wikipedia

Mieczysław Oborski

oficer Wojska Polskiego

Mieczysław Arkadiusz Oborski (ur. 21 stycznia?/2 lutego 1900 w Radomyślu, zm. 6 lutego 1953 w Warszawie) – oficer dyplomowany artylerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, pułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Mieczysław Oborski
pułkownik dyplomowany pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1900
Radomyśl

Data i miejsce śmierci

6 lutego 1953
Warszawa, więzienie mokotowskie, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1921–1953

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji
Polskie Siły Zbrojne
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

17 Pułk Artylerii Lekkiej
3 Dywizja Piechoty Legionów
Sztab Główny
2 Dywizja Strzelców Pieszych
Obóz Durensoth
Obóz Winterthur
4 Dywizja Piechoty
Okręg Wojskowy Nr I
Główny Inspektorat Artylerii WP

Stanowiska

dowódca plutonu artylerii
dowódca baterii artylerii
I oficer sztabu dywizji
szef oddziału IV
komendant obozu
zastępca komendanta obozu
szef sztabu dywizji
szef sztabu dowództwa artylerii okręgu wojskowego
szef Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa
kampania wrześniowa
kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja)

Życiorys

edytuj

Urodzony 2 lub 15[1] lutego 1900. Był synem Leona i Ludwiki ze Skulskich. Po ukończeniu Kijowskiego Korpusu Kadetów studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w Kijowie. Działał w kołach zrzeszających Polaków w Rosji, w sierpniu 1917 wstąpił do Polskiej Ligi Walki Czynnej, a w listopadzie tego roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji, w styczniu 1918 walczył na froncie, ranny. Latem 1919 podczas próby przedostania się do Polski aresztowany, więziony w Kijowie i Charkowie. Wrócił do kraju w sierpniu 1921 i zgłosił się ochotniczo do wojska. Studiował w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, a następnie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie dowodził plutonem, a w 1931 roku baterią.

Awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z 1 lipca 1925[2]. 4 stycznia 1932 powołany został na dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do dowództwa 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, na stanowisko pierwszego oficera sztabu. 22 lutego 1934 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. W tym samym roku został skierowany na kurs transportowy w Szefostwie Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego w Warszawie, a następnie przeniesiony do Sztabu Głównego w Warszawie z pozostawieniem na kursie[4].

W Szefostwie Komunikacji od grudnia 1934 roku do wiosny 1936 roku zajmował się sprawami żeglugi rzecznej. Latem 1937 roku opracowywał instrukcję o transportach powrotnych, natomiast jesienią tego roku został skierowany na staż do jednego z pułków artylerii. Do marca 1939 roku włącznie brał udział w pracach nad planem transportowym będącym częścią składową planu operacyjnego „Wschód”, natomiast od początku kwietnia w opracowywaniu planu transportowego będącego ogniwem planu operacyjnego „Zachód”. Był członkiem ekipy oficerów liniowych, którą kierował ppłk. dypl. Jerzy Stępniewski. Razem z ppłk. dypl. Teodorem Tobikiem był odpowiedzialny za wdrożenie na linii transportowej „B” transportów pozadywizyjnych i koncentracyjnych oraz przygotowanie dokumentów dla oficerów kierujących załadowaniem (KZ) i wyładowaniem (KW) oraz oficerów regulujących. 28 sierpnia, po rozwiązaniu ekipy oficerów liniowych, został przydzielony do Wydziału Operacyjno-Transportowego Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisko kierownika Referatu Sytuacyjnego („oficera dla zbierania sytuacji transportowej”). 18 września przekroczył granicę z Rumunią. We Francji był początkowo oficerem sztabu 2 Dywizji Piechoty[5]. W czasie kampanii francuskiej był szefem Oddziału IV Sztabu 2 Dywizji Strzelców Pieszych.

Podczas kampanii wrześniowej przedostał się ze sztabem do Rumunii, internowany w obozie Călimănești. Uciekł z obozu i przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji. Tu w 2 Dywizji Strzelców Pieszych jako szef Oddziału IV. Gdy w czerwcu 1940, po wcieleniu do 45. korpusu francuskiej 8. Armii, cała dywizja została internowana w Szwajcarii, został komendantem obozu w Durensoth, a następnie zastępcą komendanta obozu uniwersyteckiego w Winterthur. W 1944 został przerzucony do Wielkiej Brytanii, gdzie objął stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Piechoty.

W grudniu 1945 powrócił do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa. We wrześniu 1946 przeniesiony został do Głównego Inspektoratu Artylerii WP, na stanowisko szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego. W 1947 awansowany do stopnia pułkownika. We wrześniu 1950 został starszym pomocnikiem szefa Oddziału Operacyjnego Dowództwa Artylerii WP do spraw studiów.

Zatrzymany 21 maja 1952 przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i oskarżony o działalność w rzekomych strukturach konspiracji w wojsku. 14 sierpnia 1952 ława NSW pod przewodnictwem ppłk. Juliusza Krupskiego skazała go po wymuszonych zeznaniach na karę śmierci[6] 4 września 1952 Zgromadzenie Sędziów NSW utrzymało wyrok w mocy. 18 listopada 1952[7] Prezydent Bierut odmówił skorzystania z prawa łaski, o czym zawiadomiono NSW dopiero 3 lutego, najprawdopodobniej, ażeby móc jeszcze wyłudzić ostatnie zeznania[8]. Wyrok wykonano 6 lutego 1953. Świadkiem wywoływania na śmierć był Władysław Boczula z Uciechowa[9]. Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze „na Łączce” i na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 221-4-25/26)[10]. Zrehabilitowany w 1956.

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Rocznik Oficerski 1932. Ponadto ta publikacja podała tożsamość Arkadiusz Mieczysław Oborski.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 208.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 75.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  5. ↑ Oborski 1940 ↓, s. 73-75, 85.
  6. ↑ "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
  7. ↑ M. Szejnert, s. 75
  8. ↑ M.Szejnert, j.w.
  9. ↑ M. Szejnert, s. 230
  10. ↑ Cmentarz Stare Powązki: LIDIA CZERWIŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-25].
  11. ↑ M.P. z 1947 r. nr 23, poz. 88

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Oborski&oldid=74902220”