Milu chiński

Milu chiński
	Elaphurus davidianus
	Milne-Edwards, 1866
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Rodzina	jeleniowate
Podrodzina	jelenie
Rodzaj	milu
Gatunek	milu chiński
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; wymarły na wolności
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Milu chiński^[3], milu^[4], jeleń milu^[5], jeleń Davida^[5] (Elaphurus davidianus) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).

Elaphurus davidianus

Systematyka edytuj

Taksonomia edytuj

Autorem pierwszego opisu naukowego rodzaju i gatunku jest A. Milne-Edwards. Opis ukazał się w czasopiśmie Annales des Sciences Naturelles, Zoologie w 1866 roku^[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał Chiny (fr. „dans le parc impérial situé à quelque distance de Pékin”)^[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju milu^[3] (Elaphurus).

Gatunek typowy edytuj

Elaphurus davidianus Milne-Edwards, 1866

Etymologia edytuj

Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z języka greckiego: έλαφος élaphos – „jeleń” oraz ουρα oura – „ogon”^[7]. Epitet gatunkowy honoruje odkrywcę jelenia, ojca Armanda Davida (1826-1900), francuskiego misjonarza w Chinach oraz naturalistę^[6].

Występowanie edytuj

W warunkach naturalnych zamieszkiwał prawdopodobnie północne i środkowe Chiny. Wytępiony ok. III w. n.e. Zachował się jedynie w niewoli, w parku łowieckim cesarzy chińskich pod Pekinem (Nanhaizi). Introdukowany w Europie i Ameryce Południowej, a następnie reintrodukowany w Chinach, nad Morzem Żółtym. Spotykany w wielu ogrodach zoologicznych, także w Polsce (poznański Ogród Zoologiczny^[5], Park Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie, Śląski Ogród Zoologiczny, Ogród Zoologiczny we Wrocławiu oraz Ogród Zoologiczny w Krakowie).

Charakterystyka ogólna edytuj

Podstawowe dane przedstawia tabela:

Długość ciała	Wysokość w kłębie	Długość ogona	Masa ciała	Dojrzałość płciowa	Długość ciąży	Liczba młodych w miocie
183-216 cm	115 cm	22-35 cm	150-214 kg	27 miesięcy	ok. 9 miesięcy	1-2

Ubarwienie czerwonobrązowe latem, zimą brązowoszare. Wzdłuż grzbietu ciągnie się czarny pas. U młodych występuje cętkowanie. Jeleń Davida ma wąską, długą głowę, krótkie uszy i wyjątkowo długi ogon.

Są zwierzętami stadnymi. W okresie godowym samce toczą między sobą zacięte walki. Żywią się głównie trawami i roślinnością wodną. Samica rodzi w kwietniu lub maju jedno do dwóch młodych. Żyją przeciętnie 18, maksymalnie 23 lata.

Krzyżuje się z jeleniem szlachetnym.

Zagrożenia i ochrona edytuj

Gatunek wymarły na wolności^[2]. W warunkach naturalnych (lecz pod stałą kontrolą) występują jedynie w Beijing Milu Park i Dafeng Milu Natural Reserve. Obecna populacja uważana jest za stabilną.

Przypisy edytuj

↑ Elaphurus davidianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b Z.Z. Jiang Z.Z., R.B.R.B. Harris R.B.R.B., Elaphurus davidianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-06] (ang.).
↑ ^a ^b Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 175. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 195, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
↑ ^a ^b ^c Jelenie milu i mundżaki. ZOO Poznań. [dostęp 2015-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-04)].
↑ ^a ^b ^c A. Milne-Edwards. Note sur le Mi-lou, ou Sseu-pou-siang, mammifère du nord de la Chine, qui constitue une section nouvelle de la famille des cerfs. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Cinquiéme Series. 5, s. 382, 1866. (fr.).
↑ T. S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Waszyngton: Government Printing Office, 1904, s. 253, seria: North American Fauna. (ang.).

Bibliografia edytuj

Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
Jacobson, E. 2003: „Elaphurus davidianus”, Animal Diversity Web (On-line). [dostęp 2007-11-22]. (ang.).

[itis-1] Elaphurus davidianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Z.Z. Jiang Z.Z., R.B.R.B. Harris R.B.R.B., Elaphurus davidianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-06] (ang.).

[miiz-3] Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 175. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msz-4] K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 195, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.

[zoo-5] Jelenie milu i mundżaki. ZOO Poznań. [dostęp 2015-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-04)].

[Milne-6] A. Milne-Edwards. Note sur le Mi-lou, ou Sseu-pou-siang, mammifère du nord de la Chine, qui constitue une section nouvelle de la famille des cerfs. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Cinquiéme Series. 5, s. 382, 1866. (fr.).

[Palmer-7] T. S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Waszyngton: Government Printing Office, 1904, s. 253, seria: North American Fauna. (ang.).

[3]

[4]

[5]

[1]

[2]

[6]

[7]