Natalija Iljiniczna Sac (ros. Наталия Ильинична Сац, ur. 14 sierpnia?/27 sierpnia 1903 w Irkucku, zm. 18 grudnia 1993 w Moskwie) – radziecka reżyserka teatralna, pedagog, dramatopisarka, Bohater Pracy Socjalistycznej (1980).

Natalija Sac
Наталия Ильинична Сац
Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1903
Irkuck

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1993
Moskwa

Dziedzina sztuki

literatura

Gatunek

dramat

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej Nagroda Leninowska Nagroda Państwowa ZSRR Ludowy Artysta RFSRR Zasłużony Artysta RFSRR Ludowy Artysta ZSRR
Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Przyjaźni Narodów

Życiorys edytuj

Była córką kompozytora Ilji Saca i śpiewaczki Anny Szczastnej. Od 1904 wraz z rodziną mieszkała w Moskwie, w 1917 skończyła technikum muzyczne im. Skriabina, grała w Studium Dramatycznym im. Gribojedowa, od 1918 kierowała sektorem dziecięcym sekcji teatralno-muzycznej Rady Moskiewskiej. W 1918 zainicjowała założenie pierwszego moskiewskiego teatru z repertuarem dla dzieci – Teatru Dziecięcego Rady Moskiewskiej, w latach 1921–1937 była dyrektorem i kierownikiem artystycznym Moskiewskiego Teatru dla Dzieci/Centralnego Teatru Dziecięcego. 21 sierpnia 1937 została aresztowana podczas wielkiej czystki i skazana na 5 lat łagru, wyrok odbywała w Rybińsku, w sierpniu 1942 wypuszczona, wróciła do Moskwy. W 1943 wyjechała do Ałma-Aty, gdzie założyła studio teatralne, na bazie którego w 1944 powstał pierwszy kazachski teatr dla dzieci i młodzieży, w którym została głównym reżyserem. Pod koniec lat 50. została zrehabilitowana, w 1958 wróciła do Moskwy, gdzie została głównym reżyserem Wszechrosyjskiego Teatru Gościnnego, później kierowała działem dziecięcym moskiewskiej estrady, w 1961 ukończyła studia na Wydziale Teatrologicznym Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. Łunaczarskiego. W 1962 została członkinią Związku Pisarzy ZSRR, w 1964 założyła Moskiewski Państwowy Dziecięcy Teatr Muzyczny i została jego kierownikiem artystycznym, którym pozostała do 1993. Reżyserowała również opery dla dorosłych, pisała libretta, sztuki dla dzieci i artykuły o pracy w teatrze. Była żoną Izraila Wejcera. Została pochowana na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia i nagrody edytuj

Bibliografia edytuj