Nierówność wariacyjna – pojęcie z pogranicza rachunku wariacyjnego i teorii zbiorów wypukłych. Najogólniejsza postać tego zagadnienia podana poniżej pochodzi od Stuarta Antmana[1] .
Definicja formalna
edytuj
Dla danej przestrzeni Banacha
E
,
{\displaystyle E,}
oraz jej podzbioru
K
{\displaystyle K}
i funkcjonału
F
:
K
→
E
∗
{\displaystyle F\colon {\boldsymbol {K}}\to {\boldsymbol {E}}^{*}}
z
K
{\displaystyle K}
do przestrzeni dualnej
E
∗
{\displaystyle E^{*}}
do przestrzeni
E
,
{\displaystyle E,}
nierównością wariacyjną jest problem rozwiązania względem zmiennej
x
{\displaystyle x}
przebiegającej zbiór
K
{\displaystyle K}
następującej nierówności:
⟨
F
(
x
)
,
y
−
x
⟩
⩾
0
∀
y
∈
K
{\displaystyle \langle F(x),y-x\rangle \geqslant 0\qquad \forall _{y\in {\boldsymbol {K}}}}
gdzie
⟨
⋅
,
⋅
⟩
:
E
∗
×
E
→
R
{\displaystyle \langle \cdot ,\cdot \rangle :{\boldsymbol {E}}^{*}\times {\boldsymbol {E}}\to \mathbb {R} }
jest dualnością wyrażającą się wzorem
⟨
x
,
x
∗
⟩
=
x
∗
(
x
)
,
{\displaystyle \langle x,x^{*}\rangle =x^{*}(x),}
gdzie
x
∈
E
,
x
∗
∈
E
∗
.
{\displaystyle x\in E,x^{*}\in E^{*}.}
Minimum funkcji na przedziale
edytuj
Niech
F
:
I
→
R
{\displaystyle F\colon I\to \mathbb {R} }
będzie funkcją gładką (tzn. różniczkowalną o ciągłej pochodnej), gdzie
I
=
[
a
;
b
]
⊂
R
.
{\displaystyle I=[a;b]\subset \mathbb {R} .}
Jeśli chcemy znaleźć punkt
x
0
∈
I
,
{\displaystyle x_{0}\in I,}
w którym
f
(
x
0
)
=
min
x
∈
I
f
(
x
)
.
{\displaystyle f(x_{0})=\min _{x\in I}f(x).}
Możliwe są wtedy trzy przypadki:
a
<
x
0
<
b
{\displaystyle a<x_{0}<b}
i wtedy
f
′
(
x
0
)
=
0
,
{\displaystyle f'(x_{0})=0,}
x
0
=
a
{\displaystyle x_{0}=a}
i wtedy
f
′
(
x
0
)
⩾
0
,
{\displaystyle f'(x_{0})\geqslant 0,}
x
0
=
b
{\displaystyle x_{0}=b}
i wtedy
f
′
(
x
0
)
⩽
0.
{\displaystyle f'(x_{0})\leqslant 0.}
Wszystkie one mogą być zapisane za pomocą nierówności wariacyjnej[2] :
f
′
(
x
0
)
(
x
−
x
0
)
⩾
0
∀
x
∈
I
.
{\displaystyle f'(x_{0})(x-x_{0})\geqslant 0\qquad \forall _{x\in I}.}
Rozwiązanie tej nierówności prowadzi do znalezienia minimum funkcji na przedziale.
Minimum funkcji na zbiorze wypukłym
edytuj
Niech
F
:
K
→
R
{\displaystyle F\colon K\to \mathbb {R} }
będzie funkcją gładką określoną na domkniętym wypukłym podzbiorze
K
⊂
R
n
,
n
∈
Z
+
.
{\displaystyle K\subset \mathbb {R} ^{n},n\in \mathbb {Z} _{+}.}
Ponadto niech
x
0
∈
K
{\displaystyle x_{0}\in K}
będzie takim punktem, że
f
(
x
0
)
=
min
x
∈
K
f
(
x
)
.
{\displaystyle f(x_{0})=\min _{x\in K}f(x).}
Ponieważ zbiór
K
{\displaystyle K}
jest wypukły, więc odcinek
{
(
1
−
t
)
x
0
+
t
x
:
0
⩽
t
⩽
1
}
{\displaystyle \{(1-t)x_{0}+tx:0\leqslant t\leqslant 1\}}
leży w zbiorze
K
{\displaystyle K}
i można rozpatrzeć funkcję
Φ
(
t
)
=
f
(
x
0
+
t
(
x
−
x
0
)
)
,
{\displaystyle \Phi (t)=f(x_{0}+t(x-x_{0})),}
gdzie
0
⩽
t
⩽
1.
{\displaystyle 0\leqslant t\leqslant 1.}
Osiąga ona minimum dla
t
=
0
{\displaystyle t=0}
i dlatego z przykładu poprzedniego wynika, że
Φ
′
(
t
)
=
grad
f
(
x
0
)
(
x
−
x
0
)
⩾
0
∀
x
∈
K
{\displaystyle \Phi '(t)=\operatorname {grad} f(x_{0})(x-x_{0})\geqslant 0\qquad \forall _{x\in K}}
Zatem punkt
x
0
∈
K
{\displaystyle x_{0}\in K}
spełnia nierówność[3] :
grad
f
(
x
0
)
(
x
−
x
0
)
⩾
0
∀
x
∈
K
.
{\displaystyle \operatorname {grad} f(x_{0})(x-x_{0})\geqslant 0\qquad \forall _{x\in K}.}
Jeśli zbiór
K
{\displaystyle K}
jest ograniczony, to istnienie takiego punktu wynika ze zwartości zbioru
K
.
{\displaystyle K.}
Rozwiązanie tej nierówności prowadzi zatem do znalezienia minimum funkcji na zbiorze domkniętym wypukłym.
Badanie membrany
edytuj
Niech
Ω
⊂
R
N
{\displaystyle \Omega \subset \mathbb {R} ^{N}}
będzie obszarem o brzegu
∂
Ω
{\displaystyle \partial \Omega }
i niech
ψ
:
Ω
¯
→
R
,
{\displaystyle \psi \colon {\overline {\Omega }}\to \mathbb {R} ,}
gdzie
Ω
¯
=
Ω
∪
∂
Ω
,
{\displaystyle {\overline {\Omega }}=\Omega \cup \partial \Omega ,}
będzie taką funkcją, że
max
Ω
ψ
⩾
0
{\displaystyle \operatorname {\max } _{\Omega }\psi \geqslant 0}
i
ψ
⩽
0
{\displaystyle \psi \leqslant 0}
na
∂
Ω
.
{\displaystyle \partial \Omega .}
Niech
K
=
{
υ
∈
C
1
(
Ω
¯
)
:
υ
⩾
ψ
na
Ω
i
υ
=
0
na
∂
Ω
}
{\displaystyle K=\{\upsilon \in {\mathcal {C}}^{1}({\overline {\Omega }}):\upsilon \geqslant \psi {\text{ na }}\Omega {\text{ i }}\upsilon =0{\text{ na }}\partial \Omega \}}
Zbiór
K
{\displaystyle K}
jest wypukły i dla rozsądnie wybranych funkcji
ψ
{\displaystyle \psi }
jest niepusty. Należy znaleźć taką funkcję
u
∈
K
,
{\displaystyle u\in K,}
dla której
∫
Ω
|
grad
u
|
2
d
x
=
min
υ
∈
K
∫
Ω
|
grad
υ
|
2
d
x
.
{\displaystyle \int \limits _{\Omega }|\operatorname {grad} u|^{2}dx=\min _{\upsilon \in K}\int \limits _{\Omega }|\operatorname {grad} \upsilon |^{2}dx.}
Problem ten prowadzi do nierówności wariacyjnej
∫
Ω
|
grad
u
grad
(
υ
−
u
)
d
x
{\displaystyle \int \limits _{\Omega }|\operatorname {grad} u\operatorname {grad} (\upsilon -u)dx}
dla każdego
υ
∈
K
.
{\displaystyle \upsilon \in K.}