Nikołaj Żugan

radziecki generał-major lotnictwa

Nikołaj Pawłowicz Żugan (ros. Николай Павлович Жуган, ur. 10 lutego?/23 lutego 1917 we wsi Nikołajewka 1 w guberni chersońskiej (obecnie obwód odeski), zm. 22 czerwca 2017 w Krasnodarze) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Nikołaj Żugan
Николай Жуган
ilustracja
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1917
Nikołajewka 1, gubernia chersońska

Data i miejsce śmierci

22 czerwca 2017
Krasnodar

Przebieg służby
Lata służby

1938–1960

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca 53 Dywizji Ciężkich Bombowców

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Aleksandra Newskiego (Federacja Rosyjska) Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Aleksandra Newskiego (Federacja Rosyjska) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za pracowniczą dzielność” (ZSRR)

Życiorys

edytuj

Skończył 7 klas szkoły, pracował jako robotnik w Odessie, w 1938 skończył szkołę lotniczą w Charkowie, od stycznia 1938 służył w Armii Czerwonej, w lipcu 1938 skończył odeską wojskową szkołę lotników. Był pilotem pułku bombowców na Dalekim Wschodzie, w rezerwowym pułku lotniczym w Orłowskim Okręgu Wojskowym i w pułku bombowców w Kijowskim Okręgu Wojskowym, od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako pilot pułku lotniczego Frontu Południowo-Zachodniego. Od marca 1942 do grudnia 1944 był pilotem, dowódcą klucza i zastępcą dowódcy eskadry pułku lotniczego Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, od grudnia 1944 do maja 1945 dowódcą eskadry pułku lotniczego 18 Armii Powietrznej. Brał udział w walkach obronnych na Ukrainie, bitwie pod Stalingradem i pod Kurskiem, operacji biełgorodzko-charkowskiej, orłowskiej, dniepropietrowskiej, leningradzko-nowogrodzkiej, krymskiej, mińskiej, brzesko-lubelskiej, budapesztańskiej, operacji wiślańsko-odrzańskiej, wschodniopruskiej, pomorskiej, królewieckiej i berlińskiej, w lipcu 1944 został zestrzelony nad terytorium wroga i wyskoczył na spadochronie, mimo to zdołał wrócić do swojego pułku. Wykonał 276 (lub 310) lotów bojowych bombowcem Ił-4, bombardując obiekty na głębokim tyle wroga. Po wojnie był dowódcą eskadry w Połtawie, w 1949 ukończył wyższą szkołę oficerską w Iwanowie, 1949–1952 był zastępcą dowódcy pułku bombowców w Pryłukach, a 1952–1955 dowódcą pułku bombowców w Żytomierzu. W latach 1955–1956 był zastępcą dowódcy 15 Gwardyjskiej Dywizji Bombowców Ciężkich w Żytomierzu, od kwietnia 1956 do grudnia 1957 dowódcą 53 Dywizji Ciężkich Bombowców w obwodzie irkuckim, w grudniu 1958 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Akademii Sztabu Generalnego, od stycznia 1959 do czerwca 1960 dowodził 45 Ciężką Bombową Dywizją Lotniczą w Baranowiczach, w listopadzie 1960 został przeniesiony do rezerwy w stopniu generała majora lotnictwa. W 1993 otrzymał honorowe obywatelstwo Krasnodaru.

Odznaczenia

edytuj

Bibliografia

edytuj