ORP Grom (1950)

niszczyciel z okresu PRL
(Przekierowano z ORP Grom (niszczyciel 1957))

ORP Gromniszczyciel radzieckiego projektu 30 bis (typu Smiełyj / typ NATO Skoryi).

ORP Grom
Ilustracja
ORP „Grom”, po 1960 r.
Klasa

niszczyciel

Projekt

30 bis

Historia
Stocznia

stocznia im. A.Żdanowa w Leningradzie

Położenie stępki

1 marca 1950

Wodowanie

20 grudnia 1950

 Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa

Sposobnyj «Способный»

Wejście do służby

11 sierpnia 1952

 Marynarka Wojenna (PRL)
Nazwa

ORP Grom

Wejście do służby

15 grudnia 1957

Wycofanie ze służby

10 października 1972

 Polska
Wycofanie ze służby

19 kwietnia 1973

Los okrętu

zatopiony jako element falochronu w 1977

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa – 2240 t
pełna – 3181 t

Długość

120,5 m

Szerokość

12 m

Zanurzenie

4,2 m

Napęd
2 zespoły turbin parowych Parsonsa z przekładnią o mocy łącznej 60 000 KM, kotły opalane ropą, 2 śruby
Prędkość

36 węzłów

Zasięg

3900 Mm przy prędkości 13 w

Uzbrojenie
4 działa 130 mm (2xII) (długość lufy L/50 kalibrów) w dwóch, zamkniętych, dwudziałowych wieżach typu B-2ŁM; 2 (1 x II) działa plot. 85 mm L/52 w jednej, zamkniętej, dwudziałowej wieży na rufie (typu 92-K); 7 (7 x I) działek plot. 37 mm L/73,5 (na podstawie 70-K); 2 (2 x 5) pięciorurowe wyrzutnie torpedowe 533 mm; 2 podpokładowe zrzutnie bomb głębinowych; 2 miotacze bomb głębinowych; 2 tory minowe
Załoga

260 ludzi (inne dane 218)

Zbudowany w stoczni im. A. Żdanowa w Leningradzie pod numerem stoczniowym S-606[1]. Stępkę położono 1 marca 1950 roku, a okręt wodowano 20 grudnia 1950 roku[1].

Do służby w marynarce radzieckiej wszedł 11 sierpnia 1952 pod nazwą „Sposobnyj” «Способный». Został następnie wydzierżawiony Polskiej Marynarce Wojennej – polską banderę podniesiono 15 grudnia 1957 roku. W 1965 został odkupiony przez Polskę. Wchodził w skład 7 Dywizjonu Niszczycieli na Oksywiu. Brał udział w wizytach kurtuazyjnych, m.in. w 1959 w Kopenhadze i Breście oraz w 1965 w Narviku. W 1972 został przeniesiony do rezerwy i przebazowany do Świnoujścia. Wycofany ostatecznie ze służby w kwietniu 1973, częściowo rozebrany ok. 1977 i zatopiony w pobliżu portu na Helu jako element falochronu[2]. Kolejno nosił numery burtowe: „53” i (od 1960) „273”.

Polskie niszczyciele tego typu: ORP Grom (II), ORP „Wicher” (II).

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Robert Rochowicz. Spadkobiercy wojennych tradycji. „Morze”. Nr 10/2017. III (25), październik 2017. Warszawa. ISSN 2543-5469.