Oberon (księżyc)

Oberon
	; Zdjęcie wykonane przez sondę Voyager 2
Planeta	Uran
Odkrywca	William Herschel
Data odkrycia	11 stycznia 1787
	Charakterystyka orbity
Półoś wielka	583 500 km
Mimośród	0,0014
Okres obiegu	13,46 d
Nachylenie do płaszczyzny równika planety	0,068°
Długość węzła wstępującego	279,771°
Argument perycentrum	104,400°
Anomalia średnia	283,088°
	Własności fizyczne
Średnica równikowa	1522 km
Powierzchnia	7,29 × 106 km²
Objętość	1,85 × 109 km³
Masa	(3,01 ± 0,07) × 1021 kg
Średnia gęstość	1,63 g/cm³
Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni	0,346 m/s²
Prędkość ucieczki	0,73 km/s
Okres obrotu wokół własnej osi	synchroniczny
Albedo	0,23
Jasność obserwowana; (z Ziemi)	14,1m
Temperatura powierzchni	61 K
	Multimedia w Wikimedia Commons

Oberon (Uran IV) – drugi co do wielkości, najbardziej zewnętrzny satelita spośród pięciu głównych księżyców Urana. Został odkryty 11 stycznia 1787 przez Williama Herschela.

Nazwa

Nazwy tego oraz pozostałych czterech największych satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 roku jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela.

Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope’a. Nazwa Oberon pochodzi od króla elfów, Oberona ze Snu nocy letniej Szekspira.

Właściwości fizyczne

Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Oberona pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w odległości 470 600 km od księżyca w styczniu 1986 roku^[3]. Wykonane zdjęcia pokrywają około 40% powierzchni^{[potrzebny przypis]}, przy czym tylko dla ok. 25% powierzchni uzyskano rozdzielczość do 6 km, pozwalającą na sporządzenie mapy geologicznej. Zdjęcia pochodzą z południowej półkuli księżyca, która podczas przelotu była oświetlona przez Słońce^[4].

Oberon jest księżycem lodowym, składa się w około 50% z lodu, w 30% z krzemianów oraz w 20% ze składników węglowo-azotowych wiązanych metanem. Na jego powierzchni znajdują się liczne kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.

Naukowcy rozpoznają jedynie dwa typy struktur geologicznych Oberona: kratery uderzeniowe oraz wąskie depresje.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).
↑ Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.
↑ Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.
↑ Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.

Linki zewnętrzne

Oberon. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2016-02-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-19)].
Oberon. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-25]. (ang.).

[ssd-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2011-12-14. [dostęp 2012-10-09]. (ang.).

[Newton_Teece_1995-2] Bill Newton, Philip Teece: The guide to amateur astronomy. Cambridge University Press, 1995, s. 109. ISBN 978-0-521-44492-7.

[Stone-3] Stone, E.C.. The Voyager 2 Encounter With Uranus. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14873–14876, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14873.

[Plescia-4] Plescia, J. B.. Cratering history of the Uranian satellites: Umbriel, Titania and Oberon. „Journal of Geophysical Research”. 92 (A13), s. 14918–14932, 1987. DOI: 10.1029/JA092iA13p14918.

[1]

[2]

[3]

[4]