Ossip Zadkine
Ossip Zadkine (ur. 14 lipca 1890 w Witebsku, zm. 25 listopada 1967 w Paryżu) – francuski rzeźbiarz.
| ||
![]() | ||
Imię i nazwisko | Yossel Aronovich Tsadkin | |
Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1890 Witebsk | |
Data i miejsce śmierci | 25 listopada 1967 Paryż | |
Dziedzina sztuki | rzeźba malarstwo | |
Epoka | kubizm Art déco |
ŻyciorysEdytuj
Urodził się w Witebsku w żydowsko-szkockiej rodzinie. Uczył się w Witebsku. W 1905 roku wyjechał do Anglii, gdzie studiował na politechnice londyńskiej. W 1909 wyjechał do Paryża. Przez pół roku uczęszczał do École des Beaux-Arts. Podczas I wojny światowej służył jako ochotnik w armii francuskiej. W 1917 roku został na froncie zatruty gazem.
W roku 1935 odbył podróż do Grecji, którą opisał w książce Voyage en Grèce.
II wojnę światową spędził na emigracji w Stanach Zjednoczonych.
Po powrocie do Francji nauczał w swojej Szkole Rzeźby Zadkine’a (jego uczniem był m.in. Władysław Hasior).
Ossip Zadkine zmarł w Paryżu w wieku lat 77 i został pochowany na cmentarzu Montparnasse.
TwórczośćEdytuj
Rzeźbiarzem, który wywarł na Zadkina znaczący wpływ, był Auguste Rodin[1]. Wcześnie zetkął się z rzeźbą afrykańską i sztuką prymitywną. Ich wpływ jest widoczny w jego twórczości z lat 1914–1915.
Rzeźby Kobieta z wachlarzem (1914), Forma kobieca (1918) są przykładami rzeźb typowo kubistycznych. Zadkin korzystał z doświadczeń rzeźby kubistycznej, nigdy jednak nie uczestniczył we wspólnych wystawach z kubistami.
W 1919 miał w Brukseli swoją pierwszą indywidualną wystawę[2]. Z tego okresu pochodzi wykonana w gipsie rzeźna Akordeonista (1918), Formy i światło (1918) z polerowanej miedzi. W 1918 wyrzeźbił w kamieniu Formy kobiece pokrewne rzeźbom Laurensa.
Artysta osiągnął w ramach kubizmu swój własny, zindywidualizowany styl, który charaktreryzował się tendencjami barokowymi i ekspesjonizującymi: Chrystus (1939), Więźniarka (1943), Krzyczący arlekin (1944), Poeta (1954), Orfeusz (1956). Jego najbardziej znaną pracą jest rzeźba Rozdarte miasto, poświęcona niczym nieusprawiedliwionemu zniszczeniu centrum Rotterdamu przez Niemców w 1940.
Obok wielkich masywnych kompozycji tworzył mniejsze złożone kompozycje: Muzykantki (1924), Zegar słoneczny (1929), Henk i Nel Wiegersma (1930), Zakochani (1953), Las ludzki (1958), Narodziny form (1958).
PrzypisyEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Adam Kotula, Piotr Krakowski: Rzeźba współczesna. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1980, s. 117,118,392. ISBN 83-221-0068-X.
- Jean Couchoud: Sztuka francuska. T. 2. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1985, s. 257. ISBN 83-221-0107-4.Sprawdź autora:1.
- Adam Kotula, Piotr Krakowski: Malarstwo, rzeźba, architektura. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 338.