Ossip Zadkine

Ossip Zadkine (ur. 14 lipca 1890 w Witebsku, zm. 25 listopada 1967 w Paryżu) – francuski rzeźbiarz.

Ossip Zadkine Осип Цадкин
Imię i nazwisko	Yossel Aronovich Tsadkin
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1890 Witebsk
Data i miejsce śmierci	25 listopada 1967 Paryż
Dziedzina sztuki	rzeźba malarstwo
Epoka	kubizm Art déco

Rozdarte miasto – pomnik odsłonięty w Rotterdamie w 1953 roku

Życiorys

Urodził się w Witebsku w żydowsko-szkockiej rodzinie. Uczył się w Witebsku. W 1905 roku wyjechał do Anglii, gdzie studiował na politechnice londyńskiej. W 1909 wyjechał do Paryża. Przez pół roku uczęszczał do École des Beaux-Arts. Podczas I wojny światowej służył jako ochotnik w armii francuskiej. W 1917 roku został na froncie zatruty gazem.

W roku 1935 odbył podróż do Grecji, którą opisał w książce Voyage en Grèce.

II wojnę światową spędził na emigracji w Stanach Zjednoczonych.

Po powrocie do Francji nauczał w swojej Szkole Rzeźby Zadkine’a (jego uczniem był m.in. Władysław Hasior).

Ossip Zadkine zmarł w Paryżu w wieku lat 77 i został pochowany na cmentarzu Montparnasse.

Twórczość

Rzeźbiarzem, który wywarł na Zadkina znaczący wpływ, był Auguste Rodin. Wcześnie zetkął się z rzeźbą afrykańską i sztuką prymitywną. Ich wpływ jest widoczny w jego twórczości z lat 1914–1915.

Rzeźby Kobieta z wachlarzem (1914), Forma kobieca (1918) są przykładami rzeźb typowo kubistycznych. Zadkin korzystał z doświadczeń rzeźby kubistycznej, nigdy jednak nie uczestniczył we wspólnych wystawach z kubistami.

W 1919 miał w Brukseli swoją pierwszą indywidualną wystawę. Z tego okresu pochodzi wykonana w gipsie rzeźna Akordeonista (1918), Formy i światło (1918) z polerowanej miedzi. W 1918 wyrzeźbił w kamieniu Formy kobiece pokrewne rzeźbom Laurensa.

Artysta osiągnął w ramach kubizmu swój własny, zindywidualizowany styl, który charaktreryzował się tendencjami barokowymi i ekspesjonizującymi: Chrystus (1939), Więźniarka (1943), Krzyczący arlekin (1944), Poeta (1954), Orfeusz (1956). Jego najbardziej znaną pracą jest rzeźba Rozdarte miasto, poświęcona niczym nieusprawiedliwionemu zniszczeniu centrum Rotterdamu przez Niemców w 1940.

Obok wielkich masywnych kompozycji tworzył mniejsze złożone kompozycje: Muzykantki (1924), Zegar słoneczny (1929), Henk i Nel Wiegersma (1930), Zakochani (1953), Las ludzki (1958), Narodziny form (1958).

Bibliografia

• Adam Kotula, Piotr Krakowski: Rzeźba współczesna. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1980, s. 117,118,392. ISBN 83-221-0068-X.Sprawdź autora:1 oraz 2.
• Jean Couchoud: Sztuka francuska. T. 2. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1985, s. 257. ISBN 83-221-0107-4.Sprawdź autora:1.
• Adam Kotula, Piotr Krakowski: Malarstwo, rzeźba, architektura. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 338.Sprawdź autora:1 oraz 2.

Linki zewnętrzne

• Muzeum Ossipa Zadkine’a w Paryżu