Otto Gehlig (ur. 21 grudnia 1849 w Rawiczu, zm. 27 maja 1917 w Łodzi) – niemiecki architekt bez formalnego wykształcenia, działający na terenie Łodzi.

Otto Gehlig
Data i miejsce urodzenia

21 grudnia 1849
Rawicz

Data i miejsce śmierci

27 maja 1917
Łódź

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca budowlany

Narodowość

pochodzenia niemieckiego

Małżeństwo

Paulina Heinzl

Dom Otto Gehliga przy ul. Przejazd 15/17 (obecnie Tuwima), stan na 2024.
Sala Koncertowa Ignacego Vogla, tzw. Conzerthaus (późniejsza Filharmonia Łódzka im. Artura Rubinsteina)
Pałac Juliusza Kunitzera przy ul. Spacerowej
Grobowiec małżonków Moenke na Starym Cmentarzu w Łodzi

Życiorys

edytuj

Szkołę realną kończył w rodzinnym Rawiczu, następnie pracował we Wrocławiu. Stąd, w 1877 roku, przybył do Łodzi ściągnięty przez fabrykanta Juliusza Heinzla (z jego córką Pauliną wziął ślub w 1882).

Pracował z początku jako majster ciesielski i murarski. Własny dom wraz z tartakiem i stolarnią zbudował przy ul. Przejazd 15/17 (ob. J. Tuwima). Nie miał formalnego wykształcenia, nie był też obywatelem rosyjskim. Prezentował swoje realizacje na Wystawie Przemysłowej w łódzkim Helenowie w 1895. Z czasem jego firma budowlana stała się jedną z głównych na łódzkim rynku przed I wojną światową. Z racji powiązań rodzinnych z Heinzlem był realizatorem jego zamysłów budowlanych.

Na początku lat dziewięćdziesiątych zatrudnił architekta Piotra Brukalskiego, który posiadał odpowiednie uprawnienia i mógł podpisywać projekty opracowane w jego przedsiębiorstwie. W 1898 odnieśli sukces zdobywając I nagrodę w konkursie na gmach Towarzystwa Ubezpieczeniowego „Rossija” w Warszawie, zrealizowany w latach 1898–1900 przez Władysława Marconiego.

W 1904 zabudowania przedsiębiorstwa Gehliga strawił wielki pożar; w czasie jego gaszenia zginęło ośmiu strażaków. Około 1910 firma zaprzestała działalności.

Wybrane realizacje

edytuj

Sam mieszkał w niedużym, parterowym domu o formie nawiązującej do manieryzmu, przy obecnej ul. J. Tuwima. Począwszy od początku lat 90. XX w. budynek zaczął popadać w coraz większą ruinę, jakkolwiek został objęty ścisłą ochroną konserwatorską (rzadki w Łodzi przykład neo-manieryzmu). Ostatecznie, na mocy umowy ze wspólnotą mieszkaniową, do której częściowo należał, został przejęty w połowie 2014 r. przez miasto z przeznaczeniem do gruntownej rewitalizacji[1].

Przypisy

edytuj
  1. Pierzchała Wiesław, Umowa u notariusza zielonym światłem dla remontu cennej willi Ottona Gehliga; [w:] „Kocham Łodź” (dod. do „Polska. Dziennik Łódzki”), 29 2014, nr 298, s. 6.

Bibliografia

edytuj
  • Krzysztof Stefański: Mały leksykon architektów i budowniczych.
  • Wielka Encyklopedia PWN red. Jan Wojnowski, Warszawa 2002, t. 10, s. 25.