Otto von Below

Otto von Below (ur. 18 stycznia 1857 w Gdańsku, zm. 16 marca 1944 w Besenhausen koło Getyngi) – niemiecki generał piechoty.

Otto von Below

Otto von Below między 1914 a 1917 rokiem
generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1857 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	16 marca 1944 Besenhausen koło Getyngi
Przebieg służby
Lata służby	1875–1919
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa: bitwa pod Tannenbergiem bitwa pod Gąbinem bitwa nad jeziorami mazurskimi (1914) bitwa nad jeziorami mazurskimi (1915) ofensywa Monastirska (front salonicki) bitwa pod Caporetto operacja Michael
Odznaczenia

Życiorys

Jego rodzicami byli pruski generał Hugo Ludwig von Below (1824–1905) i Aleksandra Ludowika Friederike von Lupinski (ur. w 1827 r. w Gnieźnie). W 1875 roku został oficerem. W latach 1884–1889 uczył się w akademii wojskowej. W 1889 w Sztabie Generalnym. Od 1895 dowódca kompanii w pułku piechoty, w 1897 dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od 1905 r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca 1909 dowódca 43 Brygady. Od 1912 r. dowódca 12 Dywizji.

W czasie rozpoczęcia I wojny światowej dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Walczył w operacji gąbińsko-gołdapskiej w sierpniu 1914 roku. Dowiedziawszy się o porażce głównych sił 8 Armii (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym 1915 r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała Smirnowa. 7 listopada 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od 30 grudnia 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od 13 października 1916 r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od 22 kwietnia 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. 16 września 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w bitwie pod Caporetto i nad rzeką Tagliamento zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od 1 lutego 1918 dowodził 17 Armią, a 12 października 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od 8 listopada 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku.

Po odejściu w stan spoczynku został członkiem nacjonalistycznego Związku Wszechniemieckiego oraz konserwatywnej Niemieckiej Narodowej Partii Ludowej. Był zamieszany w przygotowywanie kilku niezrealizowanych puczów przeciwko rządom Republiki Weimarskiej. W późniejszym okresie życia mieszkał w Kassel.