Ozorowice
Ozorowice (niem. Sponsberg) – wieś w Polsce w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Wisznia Mała. Na północ od miejscowości rozciągają się Wilczyńskie Lasy.
wieś | |
Dwór w Ozorowicach | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
516[2] |
Strefa numeracyjna |
71 |
Kod pocztowy |
55-114[3] |
Tablice rejestracyjne |
DTR |
SIMC |
0883057 |
Położenie na mapie gminy Wisznia Mała ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu trzebnickiego ![]() | |
![]() |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bc/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw._Jana_Chrzciciela_Ozorowice-2.jpg/220px-Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw._Jana_Chrzciciela_Ozorowice-2.jpg)
Historia
edytujPierwsza wzmianka o wsi Ozorowice pochodzi z roku 1203 z dokumentu księcia Wrocławskiego Henryka I potwierdzającego dobra klasztoru w Trzebnicy. Osada była nieduża, w roku 1300 liczyła zaledwie 36 mieszkańców. W następnych wiekach wieś zmieniała wielokrotnie właściciela. W roku 1316 Henryk VI potwierdził sprzedaż wsi Sponsbrücke Hermanowi von Borsnits. Nadanie to potwierdzono w 1416 r. W 1476 r. wieś nabył pochodzący z Legnicy wrocławski kupiec i przedsiębiorca Thomas von Prockendorff.[4].
W roku 1945 wieś włączono do Polski. Jej dotychczasowi mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec.
Podział administracyjny
edytujW latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego.
Historyczne nazwy wsi
edytujOzorouichi (1203 r.), Ozorovici (lata: 1216, 1235), Sponsbrücke (od XIV w.), Sponsberg (od XVII w. do 1945 r.), Sponsów (w 1945 r.), Ozorowice (po 1945 r.).
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[5]:
- kościół pw. św. Jana Chrzciciela, gotycki i murowany z XV w.[6] W 1353 roku potwierdzone zostało istnienie kościoła w Ozorowicach. Natomiast w dokumencie kardynała Johanna z 14 stycznia 1376 r. wymieniony jest już kościół parafialny. Według inskrypcji zachowanej na dzwonie z 1548 r. świątynia przeszła wówczas odnowienie i powiększenie. Fundatorem był Augustinus Kromeier, nowy właściciel Ozorowic. Ozorowice pozostały w rękach Kromayerów do połowy XVII w. Przebudowany w 1722 r. W roku 1802 proboszczem w Szewcach był Johann Magner, który obsługiwał również kościół w Ozorowicach. Podczas II wojny światowej kościół nie ucierpiał, a po jej zakończeniu został przejęty przez osadzonych tu polskich katolików.
- zespół dworski-pałacowy:
- dwór – pałac w ruinie; murowany, piętrowy klasycystyczny, dwa boczne skrzydła wysunięte do przodu, w centralnej części portyk z czterema kolumnami jońskimi potrzymującymi trójkątny fronton. Pałac kryty dachem mansardowym czterospadowym z lukarnami. Obiekt pochodzący ze schyłku XVIII w., następnie przebudowanego w pierwszej połowie XX w. znajduje się centrum wsi. Pałac został wpisany do rejestru zabytków pod nr 1206 decyzją z dnia 15 grudnia 1964 r. Zaniedbany po nacjonalizacji w 1945 r., pałac został doprowadzony do ruiny po pożarze w 1987 r.
- park, z przełomu XIX/XX w. obok ruiny
inne zabytki:
- obora z 1890 r.
Przypisy
edytuj- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 96047
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-08-07] .
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 915 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Michał Zalewski: Hans Prockendorff. Almanach wrocławski, 2022. [dostęp 2022-06-28]. (pol.).
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 177178,. [dostęp 2012-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas , Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 412 .
Bibliografia
edytuj- Czesław Cetwiński, Zabytki architektury w województwie wrocławskim, Wyd. Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, 1987.