Płyn pozakomórkowy
Ta sekcja od 2007-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Płyn pozakomórkowy, płyn zewnątrzkomórkowy – płyn występujący w przestrzeni pozakomórkowej ustroju.
Płynami pozakomórkowymi są:
- osocze krwi i osocze chłonki;
- płyn tkankowy (śródmiąższowy) – płyn „między komórkami” tkanek innych niż tkanki płynne, to znaczy w tkance mięśniowej, nerwowej, nabłonkowej i łącznej (z wyjątkiem krwi i chłonki);
- płyn znajdujący się w jamach ciała wyścielonych błoną surowiczą (opłucną, osierdziem, otrzewną);
- płyn mózgowo-rdzeniowy – w komorach mózgu, kanałach mózgu i rdzenia kręgowego oraz w przestrzeni podpajęczynówkowej.
W obrębie płynu pozakomórkowego wydziela się płyn transcelularny, który stanowi jego 2,5%.
Płyn pozakomórkowy różni się od płynu wewnątrzkomórkowego wyższym stężeniem sodu (ponad połowa zawartości sodu znajduje się w przestrzeni pozakomórkowej) i niższym stężeniem potasu (prawie cała zawartość potasu znajduje się wewnątrz komórek). Jest często wydzielany przez komórki w celu utrzymania stałego, optymalnego środowiska niezbędnego do ich prawidłowego funkcjonowania.
U ludzi stężenie glukozy jest utrzymywane przez homeostazę na poziomie około 5 mM.
Wartość pH płynu pozakomórkowego jest ściśle regulowane przez bufory i waha się około wartości 7,4.
Objętość płynu pozakomórkowego wynosi typowo 15 litrów (z czego 12 l to płyn śródmiąższowy, a 3 l to osocze).
Skład płynu pozakomórkowegoEdytuj
Główne kationy:
- sodowy (Na+, 140 mM)
- wapniowy (Ca2+, 2 mM)
Główne aniony:
- chlorkowy (Cl-, 110 mM)
- wodorowęglanowy (HCO3-, 26 mM)
Płyn pozakomórkowy jest uboższy w białka w porównaniu do płynu wewnątrzkomórkowego.