Paracymus aeneus

gatunek owada

Paracymus aeneusgatunek chrząszcza z rodziny kałużnicowatych, podrodziny Hydrophilinae i plemienia Laccobiini. Szeroko rozmieszczony w krainie palearktycznej.

Paracymus aeneus
(Germar, 1824)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

kusakokształtne

Nadrodzina

kałużnice

Rodzina

kałużnicowate

Podrodzina

Hydrophilinae

Plemię

Laccobiini

Rodzaj

Paracymus

Gatunek

Paracymus aeneus

Synonimy
  • Hydrophilus aeneus Germar, 1824
  • Laccobius cupreus Dalla Torre, 1877
  • Dimorpholaccobius cupreus (Dalla Torre, 1877)
  • Hydrobius punctulatus Sturm, 1836
  • Hydrobius salinus Bielz, 1851

Taksonomia

edytuj

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1824 roku przez Ernsta Friedricha Germara pod nazwą Hydrophilus aeneus[1]. W rodzaju Paracymus umieszczony został w 1867 roku przez Carla Gustafa Thomsona i stanowi jego gatunek typowy[2][3].

Morfologia

edytuj

Chrząszcz o podługowato-owalnym, nieco przypłaszczonym ciele długości około 3 mm i szerokości około 1,5 mm. Głowa jest czarna z jasnorudobrązowymi czułkami i głaszczkami, głęboko, ale niezbyt grubo punktowana. Czułki buduje osiem członów, z których trzy ostatnie formują buławkę. Przedplecze i pokrywy są czarne[4] z metalicznym połyskiem[5], głęboko i gęsto punktowane. Dobrze rozwinięty, blaszkowaty wyrostek śródpiersia ma krawędź wolną w profilu niemal prostą. Odnóża mają czarne biodra, ciemnorudobrązowe uda oraz jaśniejsze golenie i stopy. Hydrofobowe owłosienie na udach sięga prawie do kolan w przypadku pary pierwszej, ograniczone jest do nasadowej połowy w przypadku pary drugiej[4] oraz występuje tylko przy samej podstawie w przypadku pary trzeciej[6]. Uda pary środkowej są prawie równoległoboczne i grubo punktowane. Stopy przedniej pary u samca są rozszerzone, u samicy zaś niezmodyfikowane[4]. Na spodzie odwłoka widocznych jest pięć sternitów (od trzeciego do siódmego)[6], z których pierwszy nie ma pośrodkowego żeberka[4].

Ekologia i występowanie

edytuj

Owad wodny, zarówno w stadium larwalnym, jak i dorosłym[6]. Halobiont zasiedlający słonawiska, znajdywany wśród glonów w płytkich zbiornikach wodnych[5].

Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Polski, Czech, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Albanii, Grecji oraz europejskiej części Rosji. W Afryce Północnej stwierdzono go z Tunezji i Egiptu. W Azji podawany jest z Kaukazu, syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji, Turcji, Izraela, Kazachstanu, Turkmenistanu, Tadżykistanu, Kirgistanu, Iranu i Mongolii[3]. W niektórych krajach uznawany jest za rzadki. Na Czerwonej liście zwierząt Niemiec znalazł się jako gatunek zagrożony. W Polsce znany jest tylko z jednego stanowiska w Kołobrzegu[5].

Przypisy

edytuj
  1. E.F. Germar: Insectorum species novae aut minus cognitae, descriptionibus illustratae. Halae: C. Hendelii et Filii, 1824.
  2. C.G. Thomson: Skandinaviens Coleoptera, synoptiskt bearbetade. Tom. IX. Lund: Lundbergska Boktryckeriet, 1867, s. 120.
  3. a b M. Hansen: Hydrophilidae. W: Catalogue of Palaearctic Coleoptera Volume 2. Hydrophiloidea – Histeroidea – Staphylinoidea. I. Löbl, A. Smetama (red.). Wyd. Apollo Books. Stenstrup: 2004, s. 45–46.
  4. a b c d D.P. Wooldridge. Paracymus of the Palearctic faunal region (Coleoptera: Hydrophilidae). „Journal of the Kansas Entomological Society”. 51 (1), s. 123–130, 1978. 
  5. a b c Rafał Ruta, Mieczysław Stachowiak, Oleg Aleksandrowicz. The first record of Paracymus aeneus (Germar, 1824) (Coleoptera: Hydrophilidae) in Poland with notes on halophilous and halobiontic Hydrophilidae and Hydraenidae in Polish fauna. „Polskie Pismo Entomologiczne”. 75 (3), s. 359-368, 2006. 
  6. a b c Martin Fikáček: 20. Hydrophilidae Leach, 1815. W: Adam Ślipiński, John F. Lawrence: Australian Beetles. Volume 2. Archostemata, Myxophaga, Adephaga, Polyphaga (part). CSIRO Publishing, 2019, s. 271-350. ISBN 978-0-643-09730-8.