Philippe Viard
Philippe-Joseph Viard SM (ur. 11 października 1809 w Lyonie, zm. 2 czerwca 1872 w Wellington) – francuski duchowny rzymskokatolicki, marista, misjonarz, pierwszy biskup wellingtoński.
Biskup | ||
| ||
Data i miejsce urodzenia | ||
---|---|---|
Data i miejsce śmierci | ||
Administrator apostolski diecezji wellingtońskiej | ||
Okres sprawowania |
1848–1860 | |
Biskup wellingtoński | ||
Okres sprawowania |
1860–1872 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Inkardynacja | ||
Śluby zakonne |
19 maja 1839 | |
Prezbiterat |
20 grudnia 1834 | |
Nominacja biskupia |
7 lutego 1845 | |
Sakra biskupia |
4 stycznia 1846 |
Data konsekracji |
4 stycznia 1846 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||
Miejsce | |||||
Konsekrator | |||||
Współkonsekratorzy | |||||
|
Biografia
edytujMłodość i prezbiteriat
edytujPhilippe-Joseph Viard urodził się 11 października 1809 w Lyonie we Francji. 20 grudnia 1834 w katedrze św. Jana Chrzciciela w Lyonie otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem archidiecezji lyońskiej. W kolejnych latach pracował jako wikariusz w parafiach swojej diecezji. 1 stycznia 1839 wstąpił do Towarzystwa Maryi (marystów). 19 maja 1839 złożył śluby zakonne i już następnego dnia wyruszył do Nowej Zelandii, do której dotarł 8 grudnia 1839.
Otrzymał tam polecenie założenia stacji misyjnej w Tauranga nad Zatoką Obfitości. Zdobył tam wiedzę o Maorysach. Misja, pomimo izolacji, stopniowo zdobywała silną pozycję. Ks. Viard był również rozjemcą między walczącymi plemionami.
4 czerwca 1841 wikariusz apostolski Zachodniej Oceanii Jean-Baptiste Pompallier mianował ks. Viarda wikariuszem generalnym. Na tym stanowisku odwiedział i zakładał misje w Nowej Zelandii, na Wallis i Futunie i Nowej Kaledonii. W 1843 asystował w sakrze biskupiej wikariusza apostolskiego Środkowej Oceanii Pierre'a Bataillona SM.
Episkopat
edytuj7 lutego 1845 papież Grzegorz XVI mianował go koadiutorem wikariusza apostolskiego Nowej Zelandii bpa Pompalliera oraz biskupem in partibus infidelium Orthosii. Ks. Viard o nominacji dowiedział się dopiero w październiku. 4 stycznia 1846 w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Sydney przyjął sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Sydney Johna Bede Poldinga OSB. Współkonsekratorem był wikariusz apostolski Nowej Zelandii Jean-Baptiste Pompallier SM.
Od 1846 faktycznie zarządzał wikariatem pod nieobecność bpa Pompalliera. 20 czerwca 1848 papież Pius IX postanowił powołać drugą diecezję w Nowej Zelandii, ze stolicą w Wellington. Jej administratorem apostolskim mianował bpa Viarda. Informacja ta dotarła do niego z Rzymu 15 lutego 1849. Do Wellington wyruszył w kwietniu 1850, po powrocie z Rzymu do Auckland bpa Pompalliera.
Nowa diecezja bpa Viarda była rozległa terytorialnie, lecz liczyła niewielu duchownych. Biskup zakładał nowe misje i w miarę możliwości finansowych budował kościoły. Z pomocą rządu centralnego i prowincji otworzył kilka szkół katolickich.
3 lipca 1860 papież Pius IX mianował go pełnoprawnym ordynariuszem Wellingtonu. W kolejnych latach diecezja się rozwijała. Przybywało kapłanów, dzięki czemu mogły powstawać nowe misje i parafie. Przybywali także katoliccy emigranci z Europy, głównie z Irlandii. Bp Viard potępił fenian i zawiesił kilku irlandzkich kapłanów, którzy byli aktywnymi zwolennikami tej organizacji.
8 lipca 1868 wyjechał do Europy, gdzie jako ojciec soborowy wziął udział w soborze watykańskim I. Do diecezji powrócił 19 marca 1871 witany przez tłumy wiernych. Po powrocie stan jego zdrowia pogorszył się. Zmarł w Wellington 2 czerwca 1872.
Bibliografia
edytuj- Catholic-hierarchy
- GCatholic
- Viard, Philippe Joseph. Dictionary of New Zealand Biography. [dostęp 2018-03-25]. (ang.).