Podkowiec filipiński

Podkowiec filipiński
	Rhinolophus philippinensis
	Waterhouse, 1843
	; Głowa podkowca filipińskiego na ilustracji z 1878 roku
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	nietoperze
Podrząd	rudawkokształtne
Nadrodzina	Rhinolophoidea
Rodzina	podkowcowate
Rodzaj	podkowiec
Gatunek	podkowiec filipiński
Synonimy
	Rhinolophus maros Tate & Archbold, 1939; Rhinolophus philippinensis alleni B. Lawrence, 1939; Rhinolophus philippinensis sanborni Chasen, 1940;
	Rhinolophus maros Tate & Archbold, 1939; Rhinolophus philippinensis alleni B. Lawrence, 1939; Rhinolophus philippinensis sanborni Chasen, 1940;
Podgatunki
	R. p. philippinensis Waterhouse, 1843; R. p. maros Tate & Archbold, 1939;
	R. p. philippinensis Waterhouse, 1843; R. p. maros Tate & Archbold, 1939;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Podkowiec filipiński^[7] (Rhinolophus philippinensis) – gatunek ssaka z rodziny podkowcowatych (Rhinolophidae).

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwał w 1843 roku brytyjski zoolog George Robert Waterhouse nadając mu nazwę Rhinolophus philippinensis^[2]. Holotyp pochodził z Luzonu, w Filipinach^[8]. Podgatunek maros po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego nazwali w 1939 roku amerykańscy zoolodzy George Henry Hamilton Tate i Richard Archbold nadając mu nazwę Rhinolophus maros^[3]. Holotyp pochodził z Talassy, niedaleko Maros, w południowym Celebesie, w Indonezji^[9].

Rhinolophus philippinensis należy do grupy gatunkowej philippinensis^[10]. Występują duże i małe formy R. philippinensis w całej jego zasięgu występowania, a nawet w poszczególnych populacjach może występować kilka odmian wielkości, takich jak duża, średnia i mała w Sabah i Celebes^[11]. Potrzebne są dalsze badania genetyczne, aby zrozumieć ten kompleks gatunkowy^[10]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki^[10].

Etymologia edytuj

Rhinolophus: gr. ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”; λοφος lophos „grzebień”^[12].
philippinensis: Filipiny^[13].
maros: Maros, Celebes, Filipiny^[3].

Zasięg występowania edytuj

Podkowiec filipiński występuje w południowo-wschodniej Azji zamieszkując w zależności od podgatunku^[10]:

R. philippinensis philippinensis – Filipiny (wyspy Luzon, Polillo, Mindoro, Samar, Negros, Bohol, Siquijor i Mindanao).
R. philippinensis maros – północne Borneo (Sabah i Sarawak), południowo-zachodni Celebes, Kabaena, Buton, Flores i wschodni Timor oraz środkowa Papua-Nowa Gwinea (góry Karimui i Waro).

Morfologia edytuj

Długość ciała (bez ogona) około 56–61 mm, długość ogona 29–37 mm, długość ucha 30–38 mm, długość tylnej stopy 10–11 mm, długość przedramienia 47–58 mm; masa ciała 6,7–12 g^[14].

Ekologia edytuj

Tryb życia edytuj

Występuje w dziewiczych lasach oraz na polach uprawnych. Podkowiec filipiński zajmuje szczególnie miejsce wśród fauny nietoperzy zamieszkujących Filipiny, ponieważ żywi się dużymi chrząszczami i owadami o twardych pokrywach ciała. Zanim przystąpi do spożycia jego ofiar to odgryza im pokrywy i tarczkę przedplecza. W tropikalnym klimacie Filipin nie musi zapadać w sen zimowy i jest aktywny przez cały rok.

Rozmnażanie edytuj

Rozród tego nietoperza nie jest związany z żadnymi porami roku. Młode osiągają dojrzałość płciową po ukończeniu 2 lat.

Przypisy edytuj

↑ Rhinolophus philippinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b G.R. Waterhouse. On various Species of Bats collected by H. Cuming, Esq. in the Philippine Islands. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 11, s. 68, 1843. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d G.H.H. Tate & R. Archbold. Oriental Rhinolophus, with special reference to material from the Archbold collections. „American Museum novitates”. 1036, s. 9, 1939. (ang.).
↑ B. Lawrence. Collections from the Philippine Islands. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 86, s. 46, 1939. (ang.).
↑ F.N. Chasen. A handlist of Malaysian mammals. „Bulletin of the Raffles Museum”. 15, s. 39, 1940. (ang.).
↑ K.N.K.N. Armstrong K.N.K.N., Rhinolophus philippinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021, wersja 2021-3 [dostęp 2022-06-22] (ang.).
↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 90. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Rhinolophus philippinensis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-06-22].
↑ E.M.O. Laurie & J.E. Hill: List of land mammals of New Guinea, Celebes and adjacent islands, 1758-1952. London: British Museum (Natural History), 1954, s. 53. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 136. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ T. Kingston & S.J. Rossiter. Harmonic-hopping in Wallacea’s bats. „Nature”. 429, s. 654–657, 2004. (ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 606, 1904. (ang.).
↑ philippinensis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-06-22] (ang.).
↑ G. Csorba, A. Hutson, S. Rossiter & C. Burgin: Family Rhinolophidae (Horseshoe Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 305. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).

[itis-1] Rhinolophus philippinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Waterhouse-2] G.R. Waterhouse. On various Species of Bats collected by H. Cuming, Esq. in the Philippine Islands. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 11, s. 68, 1843. (ang.).

[Tate&Archbold-3] G.H.H. Tate & R. Archbold. Oriental Rhinolophus, with special reference to material from the Archbold collections. „American Museum novitates”. 1036, s. 9, 1939. (ang.).

[Lawrence-4] B. Lawrence. Collections from the Philippine Islands. „Bulletin of the Museum of Comparative Zoology at Harvard College”. 86, s. 46, 1939. (ang.).

[Chasen-5] F.N. Chasen. A handlist of Malaysian mammals. „Bulletin of the Raffles Museum”. 15, s. 39, 1940. (ang.).

[iucn-6] K.N.K.N. Armstrong K.N.K.N., Rhinolophus philippinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2021, wersja 2021-3 [dostęp 2022-06-22] (ang.).

[miiz-7] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 90. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[msw-8] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Rhinolophus philippinensis. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-06-22].

[Laurie&Hill-9] E.M.O. Laurie & J.E. Hill: List of land mammals of New Guinea, Celebes and adjacent islands, 1758-1952. London: British Museum (Natural History), 1954, s. 53. (ang.).

[icmw-10] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 136. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[nat-11] T. Kingston & S.J. Rossiter. Harmonic-hopping in Wallacea’s bats. „Nature”. 429, s. 654–657, 2004. (ang.).

[naf-12] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 606, 1904. (ang.).

[13] philippinensis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-06-22] (ang.).

[hmw-14] G. Csorba, A. Hutson, S. Rossiter & C. Burgin: Family Rhinolophidae (Horseshoe Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 305. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).

[7]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]