Renault Dauphine
Renault Dauphine – kompaktowy samochód osobowy produkowany przez francuskie przedsiębiorstwo Renault w latach 1956–1967. Sprzedawany był także w latach 1960–1962 w bogatszej wersji pod nazwą Renault Ondine. Samochód montowany był w wielu miejscach: w Południowej Afryce, Australii, Meksyku, Belgii, Irlandii, a także na licencji we Włoszech, w Brazylii, Hiszpanii, Argentynie, Izraelu, Stanach Zjednoczonych oraz Japonii. Dostępna była także usportowiona wersja, Gordini, wyposażona w 4-biegową manualną skrzynię biegów, hamulce tarczowe na obydwu osiach oraz w mocniejszy silnik.
.jpg) Renault Dauphine w Wielkiej Brytanii | |
| Inne nazwy |
Alfa Romeo Dauphine |
|---|---|
| Producent | |
| Okres produkcji |
1956–1967 |
| Miejsce produkcji |
|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment |
B/C |
| Typy nadwozia |
4-drzwiowe sedan |
| Silniki |
R4 845 cm³ |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
3937 mm[2] |
| Szerokość |
1524 mm |
| Wysokość |
1441 mm |
| Rozstaw osi |
2267 mm |
| Masa własna |
650 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Wersja Gordini dzierżyła kilka rekordów średniej prędkości w klasie samochodów z silnikiem o pojemności skokowej od 750 do 1100 cm³, 24 października 1964 zostały uznane wyniki na dystansach: 25 000 i 50 000 km oraz 25 000 mil, średnie prędkości to odpowiednio: 95,643, 97,156 i 96,657 km/h[3].
HistoriaEdytuj
.jpg)
Produkcja Dauphine ruszyła w 1956 roku, samochód miał zastąpić starzejący się model 4CV, który zdążył już odnieść sukces marketingowy. Jednocześnie samochód był projektowany z myślą o eksporcie na rynek amerykański[4]. Nowy samochód posiadał, podobnie jak poprzednik, nadwozie samonośne. Był to 4-drzwiowy sedan, cięższy i dłuższy o 300 mm od 4CV. Do napędu użyto tego samego silnika, powiększono jego pojemność z 760 cm³ do 845 cm³, a w efekcie moc z 19 KM do 32 KM (14 kW do 24 kW). Silnik pozostał umieszczony z tyłu, napędzał koła tylne; był to w czasie produkcji popularny układ stosowany także przez Volkswagena oraz Fiata[5].
Przez cały okres produkcji powstały dwie limitowane edycje Dauphine. Amédée Gordini opracował wersję z silnikiem wzmocnionym do 37 KM (27,2 kW), którą sprzedawano pod nazwą Dauphine Gordini. Pod koniec produkcji sprzedawana była także wersja 1093, wyposażona w silnik wzmocniony do 55 KM (41 kW). Wprowadzono w niej także szereg modyfikacji, które pozwalały na osiągnięcie prędkości maksymalnej równej 130 km/h.
W 1966 zarząd Renault stwierdził, że pierwszy milion egzemplarzy Dauphine został wyprodukowany szybciej, niż w przypadku jakiegokolwiek modelu wcześniej, zajęło to cztery lata[6]. Łącznie powstało 2 150 738 egzemplarzy[7].
Obecnie Dauphine krytykowany bywa za słabe osiągi oraz właściwości jezdne i awaryjność[8]. W 2002 podczas programu radiowego Car Talk Dauphine został umieszczony na dziewiątej pozycji w zestawieniu Najgorszych Samochodów Tysiąclecia, określono go jako „samochód, przy którym projektanci się zbytnio nie napracowali”[9]. W 2007 roku magazyn Time zaliczył model do grona 50 najgorszych aut wszech czasów (wespół jednak z takimi samochodami jak Ford Model T), sam samochód skomentowano jako „największa wpadka francuskiej inżynierii od czasów powstania linii Maginota”, negatywnie oceniając m.in. rdzewienie i słabe przyspieszenie[10]. Podczas testów prasowych budżetowych samochodów w USA w 1957 roku jednakże określono go jako „doskonały samochód do jazdy, czy na autostradzie, czy w ruchu”, utrzymujący dużą szybkość na autostradzie; wśród zalet wymieniono też cichy i bardzo ekonomiczny silnik oraz doskonałą widoczność[11]. W 1958 roku był najlepiej sprzedającym się czterodrzwiowym zagranicznym samochodem w USA[12]. Kosztował wówczas 1645 dolarów, będąc tańszym od samochodów amerykańskich[12]. W ankiecie w USA z 1959 roku, 85,4% użytkowników oceniło samochód jako „doskonały”, a tylko 0,7% jako kiepski i jedynie 5,8% doświadczyło awarii[4]. Wśród zalet samochodu wymieniano wówczas wyjątkowo dobrą ekonomikę oraz manewrowość, z średnicą skrętu 9,5 m (oba parametry lepsze od Volkswagena „garbusa”, za którym Renault zajmował drugie miejsce pod względem popularności samochodów importowanych)[4]. Czas przyspieszenia do 80 km/h wynosił 21 sekund i był porównywalny z większością samochodów importowanych (również o pół sekundy lepszy od Volkswagena)[4]. Niewielki bagażnik był porównywalny z dwudrzwiowym „garbusem”[4].
Produkcja zagranicznaEdytuj
Model produkowany był na licencji we Włoszech w latach 1959–1964 przez Alfę Romeo pod nazwą Alfa Romeo Dauphine. Od francuskiej wersji różnił się on zastosowaną instalacją elektryczną (Magneti-Marelli, 12V), innymi lampami oraz emblematami „Dauphine Alfa-Romeo” lub „Ondine-Alfa Romeo” (w zależności od wersji).
Samochód produkowany był także w latach 1959–1968 w Brazylii przez Willys-Overland do Brasil. Powstały następujące wersje:
- Dauphine: 23 887 sztuk (1959–1965);
- Gordini: 41 052 sztuki (1962–1968);
- Renault 1093: 721 sztuk (1963–1965);
- Teimoso (wersja oszczędnościowa, bez wyposażenia dodatkowego): 8 967 sztuk (1965–1967).
Łącznie w Brazylii zmontowano 74 627 egzemplarzy.
W Argentynie produkcją modelu zajmowało się przedsiębiorstwo Industrias Kaiser Argentina, powstało łącznie 97 209 egzemplarzy IKA Dauphine i Gordini. Dostępna była sportowa odmiana 1093, nie była ona jednak tożsama z wersją francuską.
W Hiszpanii samochód montowany był w latach 1958–1967 przez oddział Renault, F.A.S.A, powstało 125 912 sztuk modelu[13].
Japoński samochód Hino Contessa 900 budowany był na francuskiej licencji, wykorzystywał on platformę Dauphine[14].
Specyfikacje silnikówEdytuj
| Silnik | Rodzaj paliwa | Pojemność skokowa | Moc maksymalna | Maksymalny moment obrotowy | Prędkość maksymalna | 0-100 km/h | Stosunek mocy do masy |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Type 670-1 | Benzyna | 845 cm³ | 27,0 KM (20,1 kW) przy 4000 obr./min |
66 N·m | 112 km/h | 37 s | 41,54 KM/tona |
| Gordini | Benzyna | 845 cm³ | 36 KM (26,8 kW) przy 4000 obr./min |
65 N·m | 130 km/h | 30 s | 54,55 KM/tona |
PrzypisyEdytuj
- ↑ dauphinomaniac.org: Dauphine AlfaRoméo. [dostęp 2008-09-28]. (fr.).
- ↑ carfolio.com: Technical specifications of 1956 Renault Dauphine. [dostęp 2007-08-22]. (ang.).
- ↑ OFFICIAL LIST OF WORLD SPEED RECORDS HOMOLOGATED BY THE FIA IN CATEGORY A. [w:] argent.fia.com [on-line]. [dostęp 2012-10-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e Arthur R. Railton. Which import is best for you?. „Popular Mechanics Magazine”. 112 (3), s. 96-103, wrzesień 1959. (ang.).
- ↑ Laurence Pomeroy. BMC's Mini: The Background story: Part one: The Volkswagen cometh. „Small Car”, s. 42 - 47, styczeń 1965.
- ↑ News and Views: 1M Renault 4. „Autocar”. vol 124 (nbr 2651), s. page 248, 4 lutego 1966.
- ↑ renault.com: Dauphine. [dostęp 2007-08-22].
- ↑ icnewcastle.icnetwork.co.uk: Renault Dauphine. [dostęp 2007-07-25]. (ang.).
- ↑ Car Talk: The Worst Cars of the Millenium. [dostęp 2007-07-25]. Cytat: The Worst Car of Millenium, car was truly unencumbered by the engineering process
- ↑ 1956 Renault Dauphine na liście "50 Worst Cars of All Time". [dostęp 2009-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-04)]. Cytat: The most ineffective bit of French engineering since the Maginot Line (ang.).
- ↑ Do small cars make cents?. „Popular Mechanics Magazine”. 107 (2), s. 300, luty 1957.
- ↑ a b Parade of foreign cars 1959. „Popular Mechanics Magazine”. 111 (1), s. 165, 170, styczeń 1959. (ang.).
- ↑ www.dauphinomaniac.org: Dauphine Fasa. [dostęp 2007-08-22].
- ↑ datsun.org: THE BRE HINO CONTESSA 900 & 1300 COUPE. [dostęp 2007-08-22].