Roman Borzęcki
Roman Borzęcki (ur. 9 sierpnia 1891 w Warszawie[1], zm. ?) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej, a następnie I Korpusu Polskiego w Rosji.
W czasie wojny z Ukraińcami dowodził batalionem 36 pułku piechoty Legii Akademickiej oraz załogą Bełza[2].
W 1920 pełnił służbę w dowództwie 17 Dywizji Piechoty. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 1 czerwca 1921 został oficerem Grodzieńskiego pułku strzelców[3]. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę na I Kursie Normalnym Wyższej Szkoły Wojennej. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[4]. 16 grudnia 1923 roku otrzymał przeniesienie ze stanowiska dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko zastępcy szefa sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 81 pułku piechoty w Grodnie[5]. 31 marca 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W kwietniu 1925 został przydzielony do Oddziału V Sztabu Generalnego na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy szefa oddziału[7]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko dowódcy pułku[8]. 1 stycznia 1929 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 27 lutego 1932 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku i oddany do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych – szefa Administracji Armii z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[10][11]. W 1934 roku został wyznaczony na stanowisko na stanowisko inspektora poborowego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[12]. W kwietniu 1935 roku został przeniesiony do Departamentu Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko oficera sztabowego do spraw inspekcji powiatowych komend uzupełnień[13]. Od 5 listopada 1938 pełnił służbę na stanowisku zastępcy szefa Departamentu Uzupełnień MSWojsk[14][15]. We wrześniu 1939 przedostał się do Rumunii, gdzie był internowany. 14 marca 1941 został przekazany niemieckim władzom wojskowym i osadzony w Oflagu VI E Dorsten. 17 września 1942 został przeniesiony do Oflagu VI B Dössel[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5777[16]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie[17], po raz 1 i 2 w 1922[18])
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1937)[19]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[20]
Formy upamiętnienia edytuj
Rondo pułkownika Romana Borzęckiego w Zambrowie. Znajduje się ono na skrzyżowaniu ulic Mazowieckiej i 71 Pułku Piechoty. Obiekt powstał w 2009 r. po przebudowie drogi krajowej nr 66. Nazwę nadano uchwałą nr 201/XL/10 Rady Miasta Zambrów z 31 marca 2010[21]. Oznaczone jest niebieską tabliczką z nazwą i herbem miasta. W okresie letnim zdobi je zawsze dywan kwiatowy różnej kompozycji, zaś w 2012 roku był to napis EURO 2012 z kwiatów w barwach narodowych.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Pomarański 1930 ↓, s. 17, 18.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 213, 566.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 8 października 1921 roku, s. 1435.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923 roku, s. 724.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 167.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 kwietnia 1925 roku, s. 213.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 269.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1929 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 222.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17, 431.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 153.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 38.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 438.
- ↑ Pułkownicy piechoty, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1. Z informacji zamieszczonych w wykazie wynika, że został on sporządzony na przełomie lutego i marca 1939 roku, przed awansami generalskimi.
- ↑ Pomarański 1930 ↓, s. 60.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 17.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 314.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 85, 163.
- ↑ Dziennik Urzędowy Województwa Podlaskiego: uchwała nr 201/XL/10 Rady Miasta Zambrów z dnia 30 marca 2010 r. w sprawie nadania nazw rondom. bialystok.uw.gov.pl. [dostęp 2014-11-29]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej 36-go pułku piechoty Legii Akademickiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-10-01].