Siemion Arałow

szef radzieckiego wywiadu wojskowego

Siemion Iwanowicz Arałow (ros. Семён Ива́нович Ара́лов; ur. 18 grudnia?/30 grudnia 1880 w Moskwie, zm. 22 maja 1969 tamże) − pułkownik, starszy oficer wywiadu wojskowego. Pierwszy szef (1918–1919) Registrupru – wywiadu Armii Czerwonej.

Siemion Arałow
Семён Ива́нович Ара́лов
ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1880
Moskwa

Data i miejsce śmierci

22 maja 1969
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1902−1905, 1914−1917, 1918−1921, 1941−1945

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Jednostki

Moskiewski Okręg Wojskowy (ZSRR)
Wydział Operacyjny
Ludowy Komisariat Spraw Wojskowych i Morskich RFSRR
Ludowy Komisariat Spraw Wojskowych RFSRR
Kijowski Okręg Wojskowy (ZSRR)

Stanowiska

szef (1918–1919) Registrupru
członek Rewolucyjnej Rady Wojskowej Ukraińskiego Okręgu Wojskowego

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru”
Carskie:
Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Życiorys

edytuj

Ukończył Moskiewską szkołę Handlową im. K. Mazinga. W latach 1902–1903 służył w rosyjskiej armii. Od 1903 członek SDPRR. Od 1904 do 1905 ponownie w armii, otrzymał stopień chorążego. Od 1906 studiował wieczorowo w Moskiewskim Instytucie Handlowym i od lipca 1914 do stycznia 1918 po raz kolejny w armii rosyjskiej, awansował na sztabs-kapitana[1].

W 1918 roku wstąpił do RKP(b)[1].

Od 28 lutego 1918 kierował Wydziałem Operacyjnym Sztabu Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, od 11 maja do września 1918 był szefem Wydziału Operacyjnego Ludowego Komisariatu Spraw Wojskowych i Morskich RFSRR. W maju 1918 został członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Spraw Wojskowych RFSRR. Od 30 września 1918 do 8 lipca 1919 był członkiem Rewolucyjnej Rady Wojskowej Republiki, od 24 października 1918 do 15 czerwca 1919 był komisarzem Sztabu Polowego tej rady.

Od 5 listopada 1918 do czerwca 1919 był szefem Zarządu Rejestracyjnego Armii Czerwonej (Registrupr) – pierwszej zorganizowanej komórki wywiadu Armii Czerwonej.

Od 13 czerwca 1919 do 1 grudnia 1920 członkiem Rewolucyjnej Rady Wojskowej 12 Armii Frontów Zachodniego, Południowego i Południowo-Zachodniego. Od 18 do 29 lipca 1919 był członkiem Rewolucyjnej Rady Wojskowej 14 Armii. W grudniu 1920 był członkiem Rewolucyjnej Rady Wojskowej Frontu Południowo-Zachodniego.

Od stycznia do marca 1921 był członkiem Rewolucyjnej Rady Wojskowej Ukraińskiego Okręgu Wojskowego, jednocześnie zastępcą dowódcy tego okręgu[1].

Od maja 1921 do 1922 był posłem (polpred) RFSRR na Litwie, od 5 stycznia 1922 do 27 kwietnia 1923 posłem RFSRR/ZSRR w Turcji (listy uwierzytelniające wręczył 31 stycznia 1922). Od 28 maja 1923 do 21 marca 1925 był posłem ZSRR na Łotwie[1].

Od kwietnia 1925 do 1927 był pełnomocnikiem przy Radzie Komisarzy Ludowych RFSRR i członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Spraw Zagranicznych ZSRR[1].

Od 30 grudnia 1926 do 1927 był przedstawicielem Rady Komisarzy Ludowych przy Rządzie Chin, następnie do 5 stycznia 1932 członkiem Prezydium Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej ZSRR i przewodniczącym spółki akcyjnej „Eksportles”. W latach 1932–1937 był członkiem Kolegium Ludowego Komisariatu Finansów ZSRR, następnie do 1938 szefem Głównego Zarządu Ubezpieczeń Państwowych, od 1938 do lipca 1941 zastępcą dyrektora i dyrektorem Państwowego Muzeum Literatury[1].

W lipcu 1941, po ataku III Rzeszy na ZSRR, został zastępcą szefa Wydziału Operacyjnego Sztabu 21 Dywizji Milicji Ludowej173 Dywizji Strzeleckiej. Od grudnia 1941 do września 1945 był szefem Wydziału Zdobyczy Zarządu Tyłów 33 Armii w stopniu pułkownika[1].

Od września 1945 do końca tego roku był dowódcą 23 Samodzielnej Brygady do spraw zdobycznego sprzętu, dowódcą brygady myśliwsko-przeciwczołgowej[1].

W latach 1946–1957 był pracownikiem partyjnym w Moskwie, od 1957 na emeryturze[1].

Odznaczenia[1]

edytuj

oraz medale.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j Аралов Семён Иванович. [w:] Справочник по истории Коммунистической партии и Советского Союза 1898 - 1991 [on-line]. knowbysight.info, 2005-2015. [dostęp 2015-11-19]. (ros.).