Song Qingling

Song Qingling, Madame Sun Jat-sen (ur. 27 stycznia 1893, zm. 29 maja 1981) – chińska polityk, żona Sun Jat-sena, później głowa państwa w ChRL.

Song Qingling

Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1893 Szanghaj
Data i miejsce śmierci	29 maja 1981 Pekin
Pełniąca obowiązki Przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej
Okres	od 31 października 1968 do 24 lutego 1972
Poprzednik	Liu Shaoqi
Następca	Dong Biwu
Przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych
Okres	od 6 lipca 1976 do 5 marca 1978
Poprzednik	Zhu De
Następca	Ye Jianying
Wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej
Okres	od 27 kwietnia 1959 do 17 stycznia 1975
Poprzednik	Zhu De
Następca	Ulanhu (od 15 marca 1983)
Odznaczenia

Song Qingling

Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone 宋庆龄 Pismo tradycyjne 宋慶齡 Hanyu pinyin Sòng Qìnglíng Wade-Giles Sung Ch’ing-ling Wymowa (IPA) [sʊ̂ŋ tɕʰîŋ.lǐŋ]

Jedna z sióstr Song, które odegrały znaczącą rolę w historii Chin. Jej młodszą siostrą była Song Meiling, późniejsza żona Czang Kaj-szeka. W przeciwieństwie do sióstr, Song Qingling w Kuomintangu reprezentowała lewicowe skrzydło. Następnie związała się z KPCh. Po przejęciu władzy przez komunistów, była obdarzona szacunkiem jako wdowa po ”Ojcu Nowoczesnych Chin”. W latach 1968–1972, wspólnie z Dong Biwu, pełniła formalną funkcję głowy państwa w ChRL. Z trzech sióstr Song znana jest jako ta, która kochała Chiny.

Życiorys

Urodzona w zamożnej rodzinie szanghajskiego przedsiębiorcy i misjonarza metodystycznego Charliego Songa, na chrzcie otrzymała imię Rosamond. Ukończyła żeński college w Macon (stan Georgia, USA). 25 października 1915 roku poślubiła w Japonii Sun Jat-sena. Związek ten wzbudził wiele kontrowersji i sprzeciw rodziny Song. Choć była jego sekretarką, a Sun Jat-sen pozostawał w przyjacielskich stosunkach z jej ojcem, miał też pierwszą żonę, Lu Muzhen, a różnica wieku między Song i Sunem wynosiła 26 lat.

Po śmierci Suna (1925) wybrana została do centralnych struktur Kuomintangu. Po pogorszeniu stosunków KMT z ZSRR w 1927 wyemigrowała do Moskwy. Podczas wojny chińsko-japońskiej (1937–1945) powróciła do Chin. Założyła Chińską Ligę Obrony, organizację charytatywną zajmującą się m.in. zapewnieniem dzieciom opieki medycznej i dostępu do edukacji. Politycznie coraz bardziej zbliżała się do komunistów; w 1948 roku była jednym ze współzałożycieli Rewolucyjnego Komitetu Chińskiego Kuomintangu.

Po utworzeniu ChRL została wiceprzewodniczącą Centralnego Rządu Ludowego, przewodniczyła także Stowarzyszeniu Przyjaźni Chińsko-Radzieckiej i objęła honorowe stanowisko przewodniczącej Ogólnochińskiego Związku Kobiet. W 1951 roku została uhonorowana Międzynarodową Leninowską Nagrodą Pokoju.

Z pomocą Israela Epsteina założyła magazyn China Reconstructs, znany obecnie jako międzynarodowy miesięcznik China Today. W 1953 roku opublikowany został zbiór jej pism Walka o Nowe Chiny.

W latach 1968–72 wraz z Dong Biwu pełniła funkcję głowy państwa, którą jako wiceprzewodniczący ChRL objęli wspólnie po usuniętym przewodniczącym Liu Shaoqi. Ponownie kierowała państwem latach 1976–1978 podczas kolegialnych 21-osobowych rządów po śmierci przewodniczącego Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych Zhu De.

16 maja 1981 roku została przyjęta do Komunistycznej Partii Chin i otrzymała bezprecedensowy w historii tytuł honorowej głowy państwa.

Jej posiadłość na terenie Shichahai w Pekinie została zamieniona na muzeum. W Chinach znajduje się więcej miejsc pamięci poświęconych Song Qingling.