Karol Adam Romer
Karol Adam Maria Romer (ur. 27 września 1885 w Neutitschein, zm. 24 kwietnia 1938 w Inwałdzie) – polski hrabia, dyplomata i wysoki urzędnik Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 września 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego MSZ | |
| Okres |
od wrzesień 1928 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
                      
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był synem Adama (1856–1938, wieloletniego starosty powiatowego na Morawach) i Elżbiety z domu Vetter von der Lilie (1859–1936[1]). Jego rodzeństwem byli Maria, Adam (1892-1965, także dyplomata) i Rodryg (ur. 1903, ziemianin, porucznik kawalerii Wojska Polskiego[2]).
Uczęszczał do Theresianum w Wiedniu, na Uniwersytecie Wiedeńskim ukończył studia prawnicze. Po odbyciu służby wojskowej pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Wiedniu (od czerwca 1909), z przerwą na ponowną służbę w wojsku w czasie I wojny światowej (1914–1916). Doszedł do stanowiska wicesekretarza ministra.
W styczniu 1919 rozpoczął pracę w dyplomacji polskiej, ale kolejne 9 lat pozostawał nadal w Wiedniu, pracując w poselstwie polskim. Uzyskał w tym czasie kolejne awanse w hierarchii zawodowej, do tytułu radcy poselstwa I klasy (1925). Wraz z końcem 1927 został przeniesiony do Warszawy, gdzie objął funkcję zastępcy naczelnika wydziału w Departamencie Politycznym Ministerstwa Spraw Zagranicznych, wkrótce z tytułem radcy ministerstwa. We wrześniu 1928 zajął miejsce Stefana Przezdzieckiego (przeniesionego na placówkę do Rzymu) na stanowisku dyrektora Protokołu Dyplomatycznego, od sierpnia 1929 z tytułem ministra pełnomocnego i posła nadzwyczajnego. W czasie 10-letniego okresu pełnienia tej funkcji zyskał opinię wybitnego znawcy techniki dyplomatycznej. Był przewidywany na ambasadora Polski przy Watykanie (po zmarłym w 1937 Władysławie Skrzyńskim), zanim jednak doszło do nominacji, zmarł tragicznie wskutek wypadku z bronią podczas polowania[3].
27 kwietnia 1938 został pochowany w Inwałdzie[4]. W uroczystościach żałobnych w Warszawie brał udział m.in. nuncjusz w Polsce, arcybiskup Filippo Cortesi.
Był dwukrotnie żonaty – od 1915 z Marią Krystyną von Sobeck, Skal und Kornitz (1885–1918), arystokratką austriacką i od 1924 z Olgą Mitilineu (1896–1985), córką dyplomaty rumuńskiego. Pierwsze małżeństwo było bezdzietne (Romer wychowywał dwóch synów żony z jej poprzedniego małżeństwa), z drugiego miał córkę Marię Wandę zamężną Sartorio (ur. 1932).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
- Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej na Wstędze za Zasługi (Austria, 1934)[7]
- Wielki Oficer Orderu śś. Maurycego i Łazarza (Włochy, 1932)[6][8]
- Krzyż Wielki Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1932)[6][9]
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1938)[10]
- Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[6]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia, 1931)[11]
- Krzyż Wielki Orderu Feniksa (Grecja, 1932)[6][8]
- Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 1934)[6][7]
- Krzyż Wielki Orderu Leopolda (Belgia)[6]
- Krzyż Wielki Orderu Leopolda II (Belgia, 1935)[12]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Karola III (Hiszpania)[6]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[6]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi (Chile, 1931)[6][11]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Danebroga (Dania, 1934)[6][7]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1934)[13][14]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Krzyża Południa (Brazylia, 1936)[15]
- Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja)[6]
- Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Wojskowej i Cywilnej (Luksemburg)[6].
- Krzyż Kawalerski Orderu Korony Włoch (Włochy)[6]
- Krzyż Orderu Zasługi (Węgry)[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Ś. p. Elżbieta Romerowa. „Kurier Warszawski”, s. 5, Nr 320 z 21 listopada 1936.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 270, 933.
- ↑ Dyr. protokołu dypl. Karol Romer uległ śmiertelnemu wypadkowi. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 93 z 26 kwietnia 1938.
- ↑ Pogrzeb ś. p. Karola Romera. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 96 z 29 kwietnia 1938.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 625.
- ↑ a b c Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 45, 1934.
- ↑ a b Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 65, 1932
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 19, s. 262, 1932.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 36, 1938.
- ↑ a b Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 12, s. 201-202, 1931.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 1, s. 26, 1935.
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-23]. (est.).
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 8, s. 103, 1934.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 231, 1936.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 625.
- Alina Szklarska-Lohmannowa, Karol Romer, [w:] Polski słownik biograficzny, tom XXXI, 1989