Ludwik Wojtyczko

polski architekt

Ludwik Wojtyczko (ur. 6 sierpnia 1874 w Krakowie, zm. 21 czerwca 1950 tamże[1]) – polski architekt, tworzący m.in. w stylu secesji i modernizmu, projektant wnętrz i przedmiotów użytkowych.

Ludwik Wojtyczko
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1874
Kraków

Data i miejsce śmierci

21 czerwca 1950
Kraków

Narodowość

polska

Uczelnia

Szkoła Przemysłowa w Krakowie

Praca
Budynki

Urząd Wojewódzki w Katowicach
Sejm Śląski

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Cmentarz Rakowicki.
Grób Ludwika Wojtyczki.

Życiorys edytuj

W 1898 został absolwentem Szkoły Przemysłowej w Krakowie, praktykował u Tadeusza Stryjeńskiego i Sławomira Odrzywolskiego. W 1905 został właścicielem biura architektoniczno-budowlanego. Wykładał w Szkole Przemysłu Artystycznego. W 1906 wygrał konkurs na budowę secesyjnej kamienicy Celestyna Czynciela na Rynku Głównym 4. W latach 1905–1906 zaprojektował małą salę restauracyjną Teatru Starego w Krakowie oraz w latach 1906–1907 budynek Zakładu Witraży S.G. Żeleńskiego. W 1912 wykonał projekt pawilonu głównego na wystawę Architektura Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym, która miała miejsce na krakowskich Oleandrach. W latach 1911–1913 wraz z Kazimierzem Wyczyńskim zaprojektował wystrój Banku Przemysłowego na Rynku Głównym 31. W 1913 wygrał konkurs na projekt nowego gmachu dla Uniwersytetu we Lwowie. Należał do Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana, był jednym z redaktorów miesięcznika „Architekt”.

Po I wojnie światowej stał się jednym z czołowych krakowskich architektów modernizmu. W latach 1922–1923 zaprojektował budynek krakowskiej Giełdy Towarowo-Pieniężnej przy ul. św. Tomasza 43[2] (obecnie siedziba Akademii Muzycznej w Krakowie). W 1927 zaprojektował dom dla profesorów UJ przy pl. Inwalidów 4. W 1928 powstał drugi z domów profesorów UJ przy al. Słowackiego 15a (na rogu z ul. Łobzowską), zyskał on miano trumny lub czarnego domu z uwagi na charakterystyczną dekorację z pasów czarnej i błyszczącej ceramiki wykonaną specjalnie dla tego projektu w Grudziądzu. Fasada tego domu jest jednym z ciekawszych rozwiązań w architekturze międzywojennej.

W latach 1931–1936 wspólnie z Józefem Rybickim zaprojektował Dom Śląski przy ulicy Pomorskiej 2. Najsłynniejszą jednak realizacją Wojtyczki jest kompleks budynków siedzib Sejmu Śląskiego i Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach z 1929. Pod względem kubatury (161 474 m³[3]) jest największą zrealizowaną budowlą w okresie międzywojennym w Polsce.

Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (PAS 61-płd-zach-narożnik)[4].

Ordery i odznaczenia edytuj

Projekty edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj