Wikipedia

Ted Schroeder

tenisista amerykański

Frederick Rudolph Schroeder, Ted Schroeder (ur. 20 lipca 1921 w Newark, New Jersey, zm. 26 maja 2006 w La Jolla, Kalifornia) – tenisista amerykański, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw USA, zdobywca Pucharu Davisa.

Ted Schroeder
Ilustracja
Ted Schroeder, 1950
Pełne imię i nazwisko

Frederick Rudolph Schroeder

Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1921
Newark

Data i miejsce śmierci

26 maja 2006
La Jolla

Gra

praworęczny

Zakończenie kariery

1951

Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu

1 (1949)

Wimbledon

W (1949)

US Open

W (1942)

Gra podwójna
Wimbledon

F (1949)

US Open

W (1940, 1941, 1947)

Multimedia w Wikimedia Commons

Kariera tenisowa edytuj

Jeden z wychowanków Los Angeles Tennis Club i Perry’ego Jonesa, w 1939 zdobył mistrzostwo USA juniorów, a w 1942 mistrzostwo uczelniane kraju (US Intercollegiate) w grze pojedynczej i podwójnej (z Larry Dee), jako student Stanford University. Miał już w tym momencie za sobą znaczące sukcesy w gronie seniorów, przede wszystkim dwukrotne wielkoszlemowe mistrzostwo USA w parze z Jackiem Kramerem. W 1942 do tytułu akademickiego dołożył także dorosłe mistrzostwo USA, pokonując w finale Franka Parkera. Był drugim – po Donie McNeillu w 1940 – zwycięzcą mistrzostw USA seniorskich i akademickich w jednym sezonie. Zanotował wymowny stopniowy awans w hierarchii mistrzostw USA – w debiucie w 1939 odpadł w III rundzie, rok później w ćwierćfinale, w 1941 w półfinale. W 1942 znalazł się na czele rankingu amerykańskiego, ze względu na toczącą się wojnę jedynej liczącej się klasyfikacji tenisowej w tym okresie.

Po tytuł w 1942 sięgnął jeszcze jako cywil, ale wkrótce został powołany do wojska. Na kolejne wielkoszlemowe zwycięstwo czekał do 1947, kiedy ponownie triumfował w mistrzostwach USA w deblu z Kramerem. W 1949 odniósł – w swoim jedynym starcie w tej imprezie – zwycięstwo wimbledońskie. Aż cztery pojedynki (w tym trzy ostatnie) Schroedera rozstrzygały się w pięciu setach, co sprawiło, że przylgnął do niego przydomek „Teda szczęściarza”. W I rundzie pokonał Gardnara Mulloya 3:6, 9:11, 6:1, 6:0, 7:5, w ćwierćfinale Franka Sedgmana 3:6, 6:8, 6:3, 6:2, 9:7, w półfinale Erica Sturgessa 3:6, 7:5, 5:7, 6:1, 6:2, w finale Jaroslava Drobnego 3:6, 6:0, 6:3, 4:6, 6:4. Szczęście sprzyjało Schroederowi szczególnie w ćwierćfinale przeciwko Sedgmanowi, kiedy obronił dwie piłki meczowe, w tym jedną w kuriozalnych okolicznościach – zmuszony do drugiego podania po wywołaniu w pierwszym błędu stóp, pozwolił sobie na ryzykowny serwis, a następnie zakończył akcję wolejem zagranym ramą rakiety.

Na Wimbledonie w 1949 doszedł także do finału debla z Mulloyem, ale para ta przegrała do Parkera i Gonzaleza. Kilka miesięcy później Schroeder zmierzył się z Gonzalezem w finale mistrzostw USA i przegrał po zaciętym meczu, mimo prowadzenia 2:0 w setach. Porażka ta kosztowała go pozycję lidera rankingu amerykańskiego i światowego, a także kontrakt zawodowy z promotorem Bobby Riggsem na mecze przeciwko dawnemu partnerowi deblowemu Kramerowi. W tej sytuacji kontynuował występy amatorskie przez kilka lat, nie odnosząc już tak spektakularnych zwycięstw, ale wygrywając m.in. mistrzostwa USA na kortach twardych w 1951.

Brak kontraktu zawodowego pozwolił mu także kontynuować występy w Pucharze Davisa. Schroeder debiutował w tych rozgrywkach w 1946 i przyczynił się do odzyskania przez Amerykanów trofeum, pokonując na otwarcie finału z Australią Johna Bromwicha i dokładając punkt deblowy z Kramerem (przeciwko Bromwichowi i Quistowi). Był także w zwycięskich składach w 1947, 1948 i 1949. W tych latach Amerykanie, jako obrońcy tytułu, nie uczestniczyli w rywalizacji w pełnym wymiarze, występując jedynie w finale z wyłonioną ekipą pretendentów (Challenge Round), za każdym razem Australią. W 1950 Amerykanie nie sprostali rywalom (Schroeder przegrał z Kenem McGregorem i Frankiem Sedgmanem oraz mecz deblowy w parze z Gardnarem Mulloyem) i rok później walczyli w normalnych rozgrywkach o finał, pokonując m.in. silną ekipę szwedzką. W finale Pucharu Davisa 1951 – ponownie przeciwko Australii – Schroder przegrał na otwarcie z Sedgmanem, a później grę podwójną w parze z Tony Trabertem. Zdołał jeszcze wyrównać stan rywalizacji na 2:2 po zwycięstwie nad Mervynem Rose, ale ostatecznie Puchar pozostał przy Australijczykach (w ostatnim singlu Sedgman pokonał Seixasa). Łącznie Schroeder w ramach Pucharu Davisa odniósł 13 zwycięstw i poniósł 6 porażek.

Praworęczny Schroeder znalazł się na liście Jacka Kramera 22 najwybitniejszych zawodników w historii tenisa (opublikowanej w książce The Game – My 40 Years in Tennis, 1979), wprawdzie nie w pierwszym szeregu, ale obok takich zawodników, jak Rod Laver, Lew Hoad, Jack Crawford, Björn Borg, Jimmy Connors czy Arthur Ashe. Kramer podkreślał braki w uderzeniach Schroderea z głębi kortu, ale wysoko cenił jego wolę walki i umiejętności wolejowe, szczególnie ze strony bekhendowej. Uważał także drugie podanie Schroedera za jedno z najlepszych w tenisie, właśnie ten element – obok odporności psychicznej – wymieniając jako źródło jego sukcesów w zaciętych, pięciosetowych meczach.

Schroeder, który występy na kortach łączył z prywatną działalnością w biznesie, w 1966 został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Jego syn John został zawodowym golfistą.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych edytuj

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ted_Schroeder&oldid=71828690”