Stanisław Kuziński
Stanisław Kuziński (ur. 8 października 1923 w Warszawie, zm. 12 października 2012 tamże[1]) – polski polityk, profesor nauk ekonomicznych, poseł na Sejm PRL II, III, IV, V i VI kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
8 października 1923 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 października 2012 |
| Poseł na Sejm PRL II, III, IV, V i VI kadencji | |
| Okres |
od 1957 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujSyn Jana i Zofii. W czasie wojny był robotnikiem Urzędu Melioracyjnego w Busku-Zdroju (1940), a następnie pracował dorywczo w Warszawie. Należał do Związku Walki Młodych (od 1943; w latach 1944–1945 odbywał tam kurs szkoleniowy, w latach 1945–1947 pełnił funkcję kierownika ośrodków szkoleniowych, a od 1946 do 1947 zasiadał w zarządzie stołecznym), do Gwardii Ludowej oraz do Armii Ludowej. W czasie wojny był ...używany do ryzykownych misji – jeździł do Berlina, do Aten. Podróżował po okupowanej Europie[2]. Uczestniczył w powstaniu warszawskim jako „Stasiek”[1]. W 1944 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, z którą w 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1948–1950 był pracownikiem Instytucie Ekonomiki Rolnej, a następnie (do 1954) aspirantem w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. W latach 1954–1956 pracował jako inspektor w Biurze Sekretariatu Komitetu Centralnego PZPR. W październiku 1956 poparł linię Władysława Gomułki[3]. Między innymi z Leszkiem Goździkiem organizował grupy robotników, które miały ochronić Warszawę przed rozlewem krwi, jak w Budapeszcie w 1956[2] W latach 1956–1957 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Warszawskiego PZPR. Od 1959 do 1964 był zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego KC PZPR, a w latach 1964–1971 zastępcą członka KC oraz kierownikiem Wydziału Przemysłu Lekkiego, Handlu i Budownictwa KC. W 1971 został członkiem KC oraz Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR. W latach 1971–1972 był kierownikiem Wydziału Ekonomicznego KC PZPR. W latach 1972–1980 pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (przyczynił się do wprowadzenia systemu REGON[3]). Zasiadał również w Komitecie Statystyki i Ekonomiki Polskiej Akademii Nauk.
W 1957, 1961, 1965, 1969 i 1972 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL. Przez cztery kadencje przewodniczył Komisji Handlu Zagranicznego, zasiadał w niej równie w VI kadencji. Ponadto przez pięć kadencji zasiadał w Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów, a w trakcie II kadencji zasiadał w Komisji Przemysłu Lekkiego, Rzemiosła i Spółdzielczości Pracy.
Jako profesor nauk ekonomicznych badał procesy ekonomiczne i społeczne a jego najważniejsze publikacje dotyczyły polityki gospodarczej i przemysłowej[4][5]. Analizował też przemiany zachodzące w PRL[6] oraz m.in. aktualność opracowań Karola Marksa. W ostatnich latach życia pisał eseje do „Przeglądu Socjalistycznego”[3].
Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera R-6-26/27)[7].
Odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy II klasy (1969)[8]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)[10]
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Warszawski Krzyż Powstańczy[11]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[12]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970)[13]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Profil na portalu 1944.pl.
- ↑ a b Karol Modzelewski, Andrzej Werblan, Robert Walenciak, Modzelewski-Werblan. Polska Ludowa, 2017.
- ↑ a b c Zmarł prof. Stanisław Kuziński, przeglad-socjalistyczny.pl
- ↑ Stanisław Kuziński, Polityka gospodarcza: realia, dylematy, propozycje, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, 1987, ISBN 83-208-0636-4, OCLC 69301317 [dostęp 2019-07-09].
- ↑ Stanisław Kuziński, Polityka przemysłowa: spory wokół strategii rozwoju, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1992, ISBN 83-04-03798-X, OCLC 29595400 [dostęp 2019-07-09].
- ↑ Czesław Banach, Wieslaw Żółtkowski, Zrozumieć PRL, wyd. 1, Warszawa: Muza SA, 2012, ISBN 978-83-7758-105-6, OCLC 795505252 [dostęp 2019-07-20].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Kuzińscy, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-11-09].
- ↑ „Głos Słupski”, nr 185, 18 lipca 1969, s. 2.
- ↑ Odznaczenia dla pracowników partyjnych, „Trybuna Robotnicza”, nr 171, 21 lipca 1964, s. 5.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 72, poz. 485.
- ↑ Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym, „Stolica”, nr 43, 26 października 1986, s. 21.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 30 kwietnia 1970, s. 10.