Stanisław Nowicki (rotmistrz)
Stanisław Nowicki[a] (ur. 16 maja 1897 w Wilnie, zm. ?) – rotmistrz Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 rotmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 maja 1897 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer taborowy |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
_podpis.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 16 maja 1897 w Wilnie, w rodzinie Tadeusza i Konstancji z Jeleńskich[2]. Uczęszczał do gimnazjum w Wilnie, a od 1912 w Briańsku[3]. Był członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej[4].
7 maja 1916 wstąpił do armii rosyjskiej[4]. 3 lutego 1917, po ukończeniu szkoły wojskowej w Kijowie, został mianowany chorążym[5]. Walczył w szeregach Kaukaskiej Dywizji Kawalerii[6]. 20 grudnia tego roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i został przydzielony do 7. szwadronu 3 pułku ułanów[4]. W marcu 1918 został ranny pod Kopatkiewiczami[7]. Po demobilizacji korpusu (maj 1918) zorganizował konny oddział Samoobrony Mozyrskiej, na którego czele walczył z bandami chłopów i Petlurowcami[5]. W końcu grudnia 1918 zreorganizował szwadron i wziął udział w walkach o Wilno, w ramach Samoobrony Wileńskiej[5]. W lipcu 1920 zorganizował dywizjon jazdy ochotniczej[5], który podlegał bezpośrednio dowódcy 1 Armii[8]. Wyróżnił się 25 lipca 1920 dowodząc obroną rzeki Bug na odcinku Granne–Sledzianowo[9].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy. W maju 1921 był przydzielony do Inspektoratu Armii Nr III w Kórniku[10]. Później kontynuował służbę w 23 pułku ułanów, który stacjonował w Wilnie, a następnie w Podbrodziu[1][11][12][13][14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 404. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[15], a 19 marca 1928 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1928 i 34. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[16][17]. W grudniu 1934 został przeniesiony do 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisko oficera taborowego[18]. Na tym stanowisku pozostał do 1939[19].
W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 18 ha we wsi Skorbuciany, Rudomino (gmina)[7]. Miał także posiadłość miejską na Saskiej Kępie nr 6 w Wilnie[7].
Był żonaty, miał córkę Krystynę Dorotę Marię (ur. 6 lutego 1932) i syna Stanisława (ur. 1 stycznia 1934)[7].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2348[20][21][22][23][24]
- Krzyż Walecznych[25]
- Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[26][27][b]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938[30][31]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[32][25]
- Medal za Ratowanie Ginących[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[25]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[25]
- Medal Zwycięstwa[25][33]
Uwagi edytuj
- ↑ W latach 20. XX wieku, w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław XI Nowicki”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].
- ↑ 4 grudnia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”, natomiast na posiedzeniu 25 czerwca 1938 rozpatrzył ponownie wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[28][29].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 645, 685.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Wniosek ↓, s. 4.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Wniosek ↓, s. 3.
- ↑ Wniosek ↓, s. 2, tu Siedzanowo.
- ↑ Wniosek ↓, s. 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 578, 608.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 312, 352.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 36, 85.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 152, 650.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 173.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928, s. 54.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 134, w marcu 1939 zajmował 4. lokatę.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 273.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 536.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17]..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 417.
- ↑ Karassek 1930 ↓, s. 72.
- ↑ a b c d e f Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 31.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 34.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926, s. 71.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 36.
Bibliografia edytuj
- Nowicki Stanisław XI. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.4-410 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17].
- Nowicki Stanisław XI. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.17-1067 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-17].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Franciszek Wiktor Karassek: Zarys historji wojennej 23-go pułku ułanów grodzieńskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.