Stefan Majewski (piłkarz)

piłkarz polski, trener piłkarski

Stefan Majewski (ur. 31 stycznia 1956 w Bydgoszczy) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, wielokrotny reprezentant Polski, zdobywca 3. miejsca na Mistrzostwach Świata w 1982, trener piłkarski, absolwent Deutsche Sporthochschule Köln (Wyższej Szkoły Sportowej w Kolonii), przewodniczący Rady Trenerów w PZPN. W 2009 pełniący obowiązki selekcjonera reprezentacji Polski.

Stefan Majewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1956
Bydgoszcz

Wzrost

186 cm

Pozycja

pomocnik, stoper

Kariera juniorska
Lata Klub
1972–1973 Gwiazda Bydgoszcz
1973–1977 Chemik Bydgoszcz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1977–1978 Zawisza Bydgoszcz ? (?)
1979–1984 Legia Warszawa 159 (16)
1984–1987 1. FC Kaiserslautern 63 (1)
1987–1988 Arminia Bielefeld 34 (1)
1988–1989 Apollon Limassol ? (?)
1989–1993 Freiburger FC ? (?)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1978–1986  Polska 40 (4)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1990–1993 Freiburger FC (juniorzy)
1994 Polonia Warszawa
1996 Polonia Warszawa
1997–1999 1. FC Kaiserslautern II
1999–2001 Amica Wronki
2001 Zagłębie Lubin
2002 Świt Nowy Dwór Mazowiecki
2002 Polska (asystent)
2003–2004 Amica Wronki
2004–2006 Widzew Łódź
2006–2008 Cracovia
2009–2010 Polska U-23
2009 Polska
2010–2012 Polska U-21
2012–2021 Polska (dyrektor sportowy)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata
III miejsce Hiszpania 1982 Piłka nożna
Odznaczenia
Srebrny Medal „Za Zasługi dla Policji”

Kariera piłkarska

edytuj

Kariera klubowa

edytuj

Do 1978 związany był z klubami bydgoskimi. Jest wychowankiem klubu Gwiazda Bydgoszcz, a od 1972 do końca 1976 występował w Chemiku Bydgoszcz. Wiosną 1977 reprezentował barwy wojskowego klubu Zawisza Bydgoszcz, z którym wywalczył awans do I ligi. W przerwie zimowej sezonu 1978/1979 został zawodnikiem Legii Warszawa. W debiucie w barwach Legii w meczu ze Śląskiem Wrocław (4 marca 1979) strzelił dwa gole. W kolejnych sezonach był podstawowym zawodnikiem warszawskiej drużyny, z którą dwukrotnie zdobywał Puchar Polski. Pod koniec 1984 wyjechał do RFN. 1 grudnia 1984 zadebiutował w zespole 1. FC Kaiserslautern w meczu z Bayernem Monachium, zmieniając po przerwie Andreasa Brehmego. W Kaiserslautern był również graczem podstawowej jedenastki. 3 maja 1985 w spotkaniu z Eintrachtem Brunszwik strzelił swojego jedynego gola w 1. Bundeslidze. Sezon 1987/1988 spędził w 2. Bundeslidze jako gracz Arminii Bielefeld. Po roku gry w cypryjskim Apollonie Limassol wrócił do Niemiec – ostatnie lata kariery spędził we Freiburger FC.

Kariera reprezentacyjna

edytuj

Jako zawodnik Zawiszy zadebiutował 30 sierpnia 1978 w reprezentacji Polski w wyjazdowym meczu towarzyskim z Finlandią. W spotkaniu zakończonym wynikiem 1:0 dla Polski strzelił zwycięskiego gola. W latach 1978–1983 regularnie występował w drużynie narodowej prowadzonej najpierw przez Ryszarda Kuleszę, a następnie przez Antoniego Piechniczka. Na Mistrzostwach Świata w Hiszpanii w 1982 wystąpił we wszystkich 7 meczach polskiej drużyny. W spotkaniu z Francją decydującym o 3. miejscu (3:2 dla Polski) strzelił bramkę. Wystąpił również na Mistrzostwach Świata w Meksyku w 1986, po których zakończył karierę reprezentacyjną. Łącznie w drużynie narodowej rozegrał 40 meczów, strzelił 4 bramki.

Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta[1].

Kariera trenerska

edytuj

Jeszcze jako zawodnik SC Freiburg pracował z juniorami tego klubu. Wiosną 1994 i ponownie od kwietnia 1995 pracował w Polonii Warszawa, z którą w sezonie 1995/1996 awansował do I ligi. W kolejnych latach prowadził zespół amatorów Kaiserslautern. W 1999 wrócił do Polski by objąć stanowisko szkoleniowca Amiki Wronki. Prowadził również Zagłębie Lubin, Świt Nowy Dwór Mazowiecki, ponownie Amikę, Widzew Łódź oraz Cracovię. W 2002 pełnił funkcję asystenta ówczesnego selekcjonera drużyny narodowej Zbigniewa Bońka, a w 2009 objął funkcję trenera reprezentacji Polski do 23 lat. 17 września 2009 powierzono mu tymczasowe pełnienie obowiązków selekcjonera kadry narodowej[2]. Poprowadził reprezentację w dwóch końcowych meczach eliminacji Mistrzostw Świata.

Odznaczenia

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Nowi członkowie Klubu Wybitnego Reprezentanta [dostęp 2014-10-16].
  2. Komunikat Zarządu PZPN z dn. 17 września 2009.
  3. Polska Policja, Medale dla zasłużonych [online], Policja.pl [dostęp 2024-01-31] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Kolekcja klubów. Legia Warszawa, Katowice 1995
  • Encyklopedia piłkarska FUJI. Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski (3) 1971–1980, Katowice 1996
  • Encyklopedia piłkarska FUJI. Biało-czerwoni. Dzieje reprezentacji Polski (4) 1981–1997, Katowice 1997

Linki zewnętrzne

edytuj