Szalony Piotruś

komediodramat sensacyjny Jean-Luc Godarda z 1965 roku

Szalony Piotruś (fr. Pierrot le Fou) – francusko-włoski komediodramat z 1965 roku w reżyserii Jean-Luc Godarda, zrealizowany na podstawie powieści Obsession Lionela White’a[1]. Zdjęcia kręcono w Hyères, Gonfaron, Tulonie, Awinionie, Porquerolles, Paryżu, Issy-les-Moulineaux, Tremblay-en-France oraz Neuilly-sur-Seine.

Szalony Piotruś
Pierrot le Fou
Gatunek

komediodramat
sensacyjny

Rok produkcji

1965

Data premiery

29 sierpnia 1965
grudzień 1970[1] (Polska)

Kraj produkcji

Francja
Włochy

Język

francuski
angielski
włoski

Czas trwania

110 min

Reżyseria

Jean-Luc Godard

Scenariusz

Jean-Luc Godard

Główne role

Jean-Paul Belmondo
Anna Karina
Graziella Galvani

Muzyka

Antoine Duhamel

Zdjęcia

Raoul Coutard

Scenografia

Pierre Guffroy

Montaż

Françoise Collin

Produkcja

Georges de Beauregard
Dino De Laurentiis

Wytwórnia

Rome-Paris-Films
Dino De Laurentiis Cinematografica

Dystrybucja

Société Nouvelle de Cinématographie
Dino De Laurentiis Distribuzione

Nagrody
Nominacja do BAFTA 1967 dla Belmondo, Nominacja do Złotego Lwa na MFF w Wenecji 1965

Dziesiąty z kolei film fabularny w twórczości Godarda, wykreowany jako komediodramat na groteskowo-sensacyjnym podłożu, miał również wszelkie cechy kwalifikujące go obecnie jako film drogi. Obraz brał udział w konkursie głównym o nagrodę Złotego Lwa na 26. MFF w Wenecji, a odtwórcę głównej roli, Jean-Paula Belmondo, nominowano do nagrody BAFTA w 1967 roku.

Treść

edytuj

Rozczarowany małżeństwem i egzystencjalnie znudzony dostatnim mieszczańskim życiem Ferdynand Griffon udaje się wraz z żoną na towarzyski wieczór u zamożnych teściów. W wynajętej opiekunce do dzieci niespodziewanie jednak rozpoznaje swą dawną przyjaciółkę Marianne. Pod wpływem impulsu decyduje się porzucić burżuazyjny styl życia, rozpoczynając faktycznie przestępczą karierę, i w jej towarzystwie wyrusza z Paryża na południe Francji w szaloną podróż, w której ocierają się o handel bronią i polityczne spiski. Nazywany przez nią Piotrusiem (Pierrot), Ferdynand początkowo nie jest też świadomy, że tajemnicza Marianne ścigana jest przez zabójców z terrorystycznej OAS. W bezustannej ucieczce przed ich pościgiem oraz policją, oboje dyskutują i prowadzą niekonwencjonalne życie, a Ferdynand – mimo ciągu emocjonujących zdarzeń – beztrosko czyta książki, filozofuje i pisze pamiętnik. Dramatyzm złożonej sytuacji, w którą dobrowolnie się wplątał, ostatecznie nie pozostawia mu jednak wyboru i po zabójstwie Marianne bohater kończy śmiercią samobójczą, popełnioną w ekscentryczny sposób.

Obsada

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Idziemy do kina. „Film”. 49, s. 15, 1970-12-06. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 

Linki zewnętrzne

edytuj