Szynszyloszczur samotny
Szynszyloszczur samotny[3] (Abrocoma budini) – gatunek ssaka z (rodziny szynszyloszczurowattych). Zamieszkuje tereny położone na dużej wysokości[4]: 3000 m n.p.m.[2]. Typowa lokalizacja: Otro Cerro, 3000 m n.p.m., prowincja Catamarca w Argentynie[2].
| Abrocoma budini[1] | |
| Thomas, 1920 | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
szynszyloszczur samotny |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 brak danych
| |
Systematyka edytuj
W 1940 roku John Ellerman identyfikował A. budini jako podgatunek szynszyloszczura szarego (A. cinerea), ale w 2002 Janet K. Braun i Michael A. Mares wykazali, że zwierzęta te stanowią odrębny gatunek[5][6].
Nazewnictwo edytuj
Epitet gatunkowy budinii jest eponimem mającym na celu upamiętnienie E. Budiniego, który w 1919 schwytał jedyne znane okazy[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” zaproponowano dla gatunku nazwę szynszyloszczur samotny[3].
Budowa ciała edytuj
Szynszyloszczur samotny jest gryzoniem o średniej wielkości[5].
| Wzór zębowy | I | C | P | M | |
|---|---|---|---|---|---|
| 20 | = | 1 | 0 | 1 | 3 |
| 1 | 0 | 1 | 3 | ||
Sierść w części grzbietowej jest brązowoszara, boki są nieco jaśniejsze. W części brzusznej sierść jest wybarwiona na kolor brunatnoszary. W środkowej części klatki piersiowej biała plama. Ogon szynszyloszczura samotnego jest dwukolorowy. W górnej części ciemny, a w dolnej blady, jasnoszary. Łapy zwierzęcia są białe[6].
| wymiar | |
|---|---|
| długość ciała z głową i ogonem | 197–203 mm |
| długość ogona | 130–144 mm |
| długość tylnej kończyny | 29,5–31 mm |
| długość ucha | 24–25 mm |
| długość czaszki | 48–49 mm |
Tryb życia edytuj
Ze względu na bardzo skromny zasób wiedzy na temat A. budini, brak także informacji na temat ich trybu życia[6].
Rozmieszczenie geograficzne edytuj
Janet K. Braun i Michael A. Mares wskazali w 2002 typową lokalizację Abrocoma budini w: Otro Cerro, 3000 m n.p.m., prowincja Catamarca w Argentynie[5]. Prawdopodobnie zasięg występowania gatunku jest ograniczony do Sierra de Ambato w prowincjach Catamarca i La Rioja (ok. 18 km na północny zachód od Chumbicha)[6].
Ekologia edytuj
Szynszyloszczur samotny podobnie jak pozostałe gatunki z rodzaju Abrocoma jest ścisłym roślinożercą[6].
Siedlisko edytuj
Oldfield Thomas zanotował jedynie (1920), że szynszyloszczur samotny żyje w terenie skalistym, w rozpadlinach[6].
Ochrona edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia Abrocoma budini w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek o nieokreślonym stopniu zagrożenia (data deficient). Szynszyloszczur samotny jest znany tylko z opisów czterech okazów zwierząt schwytanych 15 listopada 1919[6].
Przypisy edytuj
- ↑ Abrocoma budini, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Abrocoma budini, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Abrocoma budini. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 15 grudnia 2019]
- ↑ a b c d Janet K. Braun, Michael A. Mares. Systematics of the Abrocoma cinerea Species Complex (Rodentia: Abrocomidae), with a Description of a New Species of Abrocoma. „Journal of Mammalogy”. 83 (1), s. 1-19, 2002. American Society of Mammalogists. DOI: 10.1644/1545-1542. ISSN 0022-2372. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h L.H.Emmons: Family Abrocomidae (Chinchilla Rats and Inca Rats). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 487–497. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.).