Teresa ze Stadnickich herbu Szreniawa bez Krzyża Ossolińska (ur. w 1717, zm. 6 maja 1776), z hrabiów na Żmigrodzie, wnuczka Jana Franciszka Stadnickiego, wojewodzina wołyńska w Rymanowie, właścicielka Leska, Bukowska i Dynowa.

Teresa Stadnicka
Ilustracja
Herb
Szreniawa bez Krzyża
Rodzina

Stadniccy herbu Szreniawa bez Krzyża

Data i miejsce urodzenia

1717
Nowy Żmigród

Data i miejsce śmierci

6 maja 1776
Rymanów

Ojciec

Kazimierz Stadnicki

Matka

Dorota Skrzyńska

Mąż

Józef Kanty Ossoliński

Dzieci

Maksymilian Hilary Ossoliński
Józef Salezy Ossoliński
Anna Teresa Ossolińska
Marianna Ossolińska

Życiorys

edytuj

Jej rodzicami byli Kazimierz Stadnicki (zm. 1718, starosta libuski) i Dorota Stadnicka z domu Skrzyńska. Gdy zmarł ojciec, miała zaledwie roczek. Opiekę nad małoletnią dziedziczką i nad jej dobrami sprawowali: matka Dorota ze Skrzyńskich i wuj Piotr Konstanty Stadnicki ze Żmigrodu, kasztelan biecki, sądecki i wojnicki.

W Turzysku 4 lutego 1731 czternastoletnia Teresa Stadnicka poprzez małżeństwo z Józefem Kantym Ossolińskim h. Topór (1707–1780), starostą sandomierskim, posłem, wojewodą wołyńskim (od 1757), hrabią na Tęczynie, wniosła Rymanów, Chrzanów w Krakowskiem, Drążgów w ziemi stężyckiej, w posagu do rodziny Ossolińskich. Mąż jej po ojcu odziedziczył m.in.: Tarchomin, Krakowiany, Dąbrówka, Mroków, Garbatki, Parole, Rusiec, dobra podlaskie, dobra podolskie tj. m. Antonówka, Czerniejowice, Klityszyce, Tomaszpol, Turzysk na Wołyniu. Od Mniszchów odkupili w 1779 roku Duklę wraz z przyległościami, łącząc swe podkarpackie majątki w jedną całość.

Małżonkowie mocno zaangażowani w sprawy polityczne kraju (zwolennicy Sasów, przeciwnicy Stanisława Augusta), zarządzali swymi rozległymi dobrami poprzez dzierżawców, co nie zawsze było dla nich korzystne. Oboje Ossolińscy ufundowali kilka kościołów, przytułków dla ubogich.

Dziećmi Teresy Stadnickiej byli:

 
Epitafium Teresy Stadnickiej w kościele w Lesku

Według tablic epitafijnych w kościele w Lesku i w Dukli zmarła 6 maja 1776 w Rymanowie i została pochowana u u OO. Karmelitów w Zagórzu. Po pożarze tego klasztoru na początku XIX wieku, przeniesiono jej prochy do kościoła Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Lesku.

W tej świątyni zostały wmurowane epitafia Teresy Stadnickiej i Józefa Kantego Ossolińskiego. Ponadto ich epitafia ustanowiono w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu[1].

Przypisy

edytuj
  1. Kościół zagórski. W: Zbigniew Osenkowski: Zagórz nad Osławą. Z dziejów miasta i gminy. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2006, s. 26. ISBN 83-922799-6-4.

Bibliografia

edytuj