Tlatoani [aʔtoˈwaːni] (w nah. ten który mówi; l.m. tlatoque [aʔˈtoʔkeʔ]) – tytuł przysługujący najwyższym władcom ludów Nahua. Kobiety nosiły tytuł cihuatlatoani[1] ([siwaːaʔtoˈ(w)aːni]). W przypadku gdy władca władał wieloma miastami-państwami (tak jak w przypadku Mexików), nazywany był huey tlahtoani. Tlatoque byli wybierani przez możnych i sprawowali swą funkcję dożywotnio. Termin tlatoani nie występował jedynie u Azteków, lecz był powszechnie stosowany przez wiele ludów Nahua. Władca uznawany był za świętego; aby jego stopy nie dotykały zwykłej ziemi – wszędzie był noszony. Poddanym wolno było patrzeć na niego jedynie w święta i uroczystości.

Cuauhtémoc - ostatni tlatoani Tenochtitlánu

Etymologia edytuj

Wyraz tlatoani tłumaczy się jako ten, który mówi lub po prostu jako mówca. Pochodzi on od wyrażenia „powiedzieć coś”, „mówić”[2] (nah. tla – coś + (i)toa – powiedzieć), w rozumieniu, że ten, kto rozkazuje, nakazuje, ten ma władzę.

Termin tlahtohcayotl (niekiedy uważany za synonim wyrazu „królestwo”) oznacza terytorium będące pod panowaniem tlatoaniego.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Schroeder (2007, str. 3–4). Patrz również "CIHUATLAHTOANI" w Wimmer (2006).
  2. Michel Launey, Introducción a la Lengua y Literatura Náhuatl, UNAM 1992