Turyngowie
Turyngowie – lud germański, zamieszkujący tereny pomiędzy Łabą, górami Harz i Turyńskim Lasem (obecnie tereny krajów związkowych Turyngii i Saksonii). Stanowił odłam germańskiego ludu Hermundurów, przybyłych na obszary Niemiec środkowych w I wieku.
Spis treści
HistoriaEdytuj
Pod koniec IV wieku Turyngowie stanęli na czele księstwa plemiennego ludów germańskich osiadłych między środkową Łabą i Wezerą, który pod panowaniem króla Bisinusa (połowa V wieku) poszerzył granice wpływów po górny Men i Dunaj (pobił m.in. Cherusków nad środkową Wezerą). Po śmierci Bisinusa (ok. 457) księstwo uległo podziałowi pomiędzy jego trzech synów Badericha, Herminafrieda i Berthachara. W konsekwencji umożliwiło to podbój ziem Turyngów przez Franków pod wodzą Chlotara i Teodeberta wspomaganych przez Sasów i zakończonego bitwą pod Burgscheidungen w 531 r.[1]
W 830 roku na wschód od ziem Turyngów za rzeką Soławą leżały ziemie Słowian, od których oddzielała ich Limes Sorabicus.
Kultura materialnaEdytuj
Słabo poznane jest archeologicznie osadnictwo Turyngów. Więcej informacji na temat ich kultury dostarczają cmentarzyska.
Obrządek pogrzebowyEdytuj
Na terenach zamieszkiwanych przez Turyngów odkryto cmentarzyska rzędowe, składające się przeciętnie z 40 do 80 grobów. Cechą szczególną, wyróżniającą Turyngów są pochówki koni, towarzyszące ludzkim. Praktykowano również pochówki psów. Odrębną kategorię stanowią groby bogate. Występowały w nich pochówki arystokracji na wozach oraz bogate wyposażenie grobowe[2].
Zobacz teżEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Multimedialna Encyklopedia Powszechna 2003
PrzypisyEdytuj
- ↑ The History of the Franks str. 128 wyd. Penguin 1974 Londyn
- ↑ Magdalena Mączyńska: Światło z popiołu Wędrówki ludów w Europie w IV i V wieku. Warszawa: Trio, 2013, s. 248–249. ISBN 978-83-7436-320-4.