Chlotar I (ur. ok. 498[1] w Soissons, zm. 29 listopada 561), zwany Starym – król Franków, jeden z synów Chlodwiga.

Chlotar I
Ilustracja
król Franków salickich (Neustria)
Okres

od 511
do 561

Następca

Chilperyk I

król Franków salickich (Reims, Metz)
Okres

od 555
do 561

Poprzednik

Teudebald

Następca

Sigebert I

król Franków salickich (Paryż)
Okres

od 558
do 561

Poprzednik

Childebert I

Następca

Charibert I

król Franków salickich (Orlean)
Okres

od 558
do 561

Poprzednik

Childebert I

Następca

Guntram I

Król Franków
Okres

od 558
do 561

Poprzednik

Chlodwig I

Następca

Chlotar II

Dane biograficzne
Dynastia

Merowingowie

Data i miejsce urodzenia

ok. 497
Soissons

Data śmierci

29 listopada 561

Ojciec

Chlodwig I

Matka

Klotylda

Żona

Gunteucha
od ok. 524

Żona

Radegunda z Turyngii
od ok. 532

Żona

Ingunda

Dzieci

Guntar,
Childeryk,
Charibert I,
Guntram I,
Sigebert I,
Klotsynda

Żona

Aregunda

Dzieci

Chilperyk

Moneta
moneta

Po śmierci ojca w 511 jako spadek po ojcu dostał Neustrię z głównym miastem Soissons. Jednakże Chlotar był zbyt ambitny, aby długo pozostać na swej dzielnicy. Był głównym prowokatorem morderstwa synów swego brata Chlodomera w 524, gdy ten poległ w czasie wyprawy przeciwko Burgundom, w bitwie koło Vezeronce, w okolicy Vienne[2]. Chlotar zaplanował morderstwo wraz z bratem Childebertem I, a gdy ten zapragnął wycofać się z okrutnego przedsięwzięcia, osobiście zamordował 10-letniego Teudebalda i 7-letniego Guntera. Najmłodszego z synów – Chlodowalda ukryła matka Chlotara – Chrodechilda. Został on duchownym, ściął włosy i zrzekł się władzy[3]. Po zabiciu bratanków Chlotarowi przypadły miasta Tours i Poitiers.

Wziął udział w kilku wyprawach przeciw Burgundii i po jej zniszczeniu w 534 dostał Grenoble, Die i kilka innych miast. Gdy Ostrogoci przekazali Frankom Prowansję, Chlotar uzyskał Orange, Carpentras i Gap. W 531 wyruszył ze swym bratankiem Teodebertem I na Turyngów, a w 542 wraz z bratem Childebertem I na Wizygotów w Hiszpanii. Po śmierci syna Teodeberta, Teudebalda w 555, Chlotar zajął jego ziemie. Po śmierci Childeberta w 558 został jedynym królem Franków.

Prócz tego władał większą częścią terenów obecnych Niemiec. Koniec jego panowania to czasy wewnętrznych tarć w kraju, a syn Chlotara, Chram, kilkakrotnie przeciw niemu występował. Jadąc do Bretanii, gdzie skrył się buntownik, Chlotar uciszył go, zamykając go razem z żoną i dziećmi w domku, który podpalił. Obezwładniony wyrzutami sumienia, pojechał do Tours błagać o przebaczenie przy grobie św. Marcina. Zmarł niedługo po tym, 29 listopada 561.

Po jego śmierci królestwo Franków podzielili między siebie jego synowie: Charibert, Guntram, Chilperyk i Sigebert.

Życie prywatne

edytuj

Pierwszą żoną Chlotara była Gunteucha, wdowa po bracie króla Chlodomerze. Byli małżeństwem od ok. 524. Nie mieli dzieci.

Jego drugą żoną została, ok. 532, Radegunda, córka króla Turyngii, Bertachara, którego wcześniej Chlotar wraz z bratem pokonał. Została ona później kanonizowana. Nie mieli dzieci.

Trzecią żoną Chlotara była Ingunda, z którą miał 5 synów i córkę:

Kolejną żoną króla była Arnegunda, siostra Ingundy. Miał z nią syna Chilperyka, późniejszego króla Neustrii.

Ostatnią żoną Chlotara była Chunsina (prawdopodobnie była jedynie konkubiną), z którą miał syna Chrama, który zbuntował się przeciw ojcu.

Możliwe, iż miał również nieślubnego syna Gundobalda.

Po śmierci wnuka swego brata Teudebalda wziął sobie jego żonę Wuldetratę jako nałożnicę lub na żonę.

Przypisy

edytuj
  1. Michel Rouche: Clovis. Paryż: Éditions Fayard, 1996, s. 247. ISBN 2-2135-9632-8.
  2. Grzegorz z Tours, Historia Franków, tłum. K. Liman, ks. T.Richter, Kraków 2002, III 6
  3. Grzegorz z Tours, Historia Franków, tłum. K. Liman, ks. T.Richter, Kraków 2002, III 18